Wtorek IX Tygodnia Zwykłego

      „Nauczycielu, wiemy, że jesteś prawdomówny i na nikim Ci nie zależy. Bo nie oglądasz się na osobę ludzką, lecz drogi Bożej w prawdzie nauczasz. Czy wolno płacić podatek Cezarowi, czy nie? Mamy płacić czy nie płacić?”. Lecz On poznał ich obłudę i rzekł do nich: „Czemu Mnie wystawiacie na próbę? Przynieście Mi denara; chcę zobaczyć”. Przynieśli, a On ich zapytał: „Czyj jest ten obraz i napis?”. Odpowiedzieli Mu: „Cezara”. Wówczas Jezus rzekł do nich: „Oddajcie więc Cezarowi to, co należy do Cezara, a Bogu to, co należy do Boga” (Mk 12,14 - 17).

      Jezus i obłudnicy. Przychodzą i chwalą. Chociaż pochwała wypływa z ust obłudnych, Jezus ją

przyjmuje. Kwestionuje obłudę, ale nie treść wypowiedzianej pochwały. Ci, którzy chcieli zastawić skuteczną pułapkę, przypadkowo uznają autorytet Jezusa, jego prawość i obiektywizm. I Jezus temu nie zaprzecza. 

       Należy płacić podatek cezarowi, czy nie należy. Czy lud, który jest własnością Boga, może podlegać komuś, kto próbuje zająć miejsce Pana. Pułapka wydaje się bardzo przemyślana. Nie ma dobrej odpowiedzi - albo Bóg, albo cezar będzie niezadowolony. Jezus wychodzi z opresji. I wzbudza podziw przeciwników. Padają słowa, które są wykorzystywane przez wiele środowisk, w różnych sytuacjach. Ostatnimi czasy w hasłach o rozdziale państwa i Kościoła. 

     Ale można zapytać inaczej. Czy jest coś w rękach cezara, co nie należy do Boga? Czy człowiek posiada coś, co nie jest darem Stwórcy? Czy sam człowiek nie należy do Stwórcy? Co zatem należy się cezarowi, co nie należałoby do Boga?

1. Czy postrzegam, że wszystko co posiadam, jest darem Stwórcy?

2. Czy umiem przyjmować pochwały?