Choćby ci dał Pan chleb ucisku i wodę utrapienia, twój Nauczyciel już nie odstąpi, ale oczy twoje patrzeć będą na twego Mistrza. Twoje uszy usłyszą słowa rozlegające się za tobą: «To jest droga, idźcie nią!» (Iz 30,20-21).
Posiadamy skarb jako ludzie wierzący.
Okoliczności zewnętrzne mogą nie sprzyjać praktykowaniu wiary. Przeciwności, podejście świata do kwestii religii, nie sprzyjają. Chleb ucisku i woda utrapienia nie są wybornym posiłkiem.
Ale jest coś, co pozwala trwać i wierzyć. Nie poddawać się. Mistrz, który mimo różnych okoliczności, także tych złych, jest obecny. Zapatrzeć się w Niego, kontemplować Jego styl życia, Jego działania, odnoszenie się do ludzi i do tego, co przynosi życie, Jego czyny. Wsłuchać się w ten jedyny głos, wypełniający serce pokojem.
To jedyny sposób, by się nie zagubić, nie pobłądzić. Nie pójść w lewo czy w prawo, ale iść wskazaną drogą. On jest obecny i jest przewodnikiem, który nie pozwala zbłądzić. Prowadzi po właściwych ścieżkach. To jest droga, idźcie nią!
Rozpoznać Jego obecność i zaufać - to najtrudniejsze zadanie adwentu.
1. Czy kontempluję Słowo?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz