Czwartek 18. Tygodnia Zwykłego, Święto św. Wawrzyńca

    Kto skąpo sieje, ten i skąpo zbiera, kto zaś hojnie sieje, ten hojnie też zbierać będzie. Każdy przeto niech postąpi tak, jak mu nakazuje jego własne serce, nie żałując i nie czując się przymuszonym, albowiem radosnego dawcę miłuje Bóg (2 Kor 9,6-7).

    Jeśli ziarno pszenicy, wpadłszy w ziemię, nie obumrze, zostanie samo jedno, ale jeśli obumrze, przynosi plon obfity (J 12,24).

    Święto św. Wawrzyńca pozwala odkryć na nowo prawdziwą historię Kościoła rzymskiego. Wspólnota w Rzymie doświadczyła straszliwego uderzenia 6 sierpnia 258 roku, kiedy straż cesarska zamordowała w czasie sprawowania Eucharystii papieża Sykstusa II wraz z czterema diakonami. Jednym z ocalałych diakonów (było ich we wspólnocie siedmiu), odpowiedzialnych za finanse Kościoła, był dk. Wawrzyniec.

    Zarządzający w imieniu cesarza miastem urzędnik chciał skonfiskować wszelkie dobra wspólnoty chrześcijańskiej i nakazał Wawrzyńcowi ich zebranie. Wawrzyniec trzy dni poświęcił na rozdanie majątku kościelnego pośród ubogich, spieniężając wszystko, co miało jakąś wartość materialną. 

    Kiedy 10 sierpnia władze zażądały od Wawrzyńca wydania majątku, ten wskazał dużą grupę biednych ludzi i powiedział: to są skarby Kościoła. 

    Chociaż Wawrzyniec nie był skazany na śmierć kilka dni wcześniej, teraz władza zmieniła zdanie i została zasądzona śmierć bardzo powolna - spalenie na żelaznej kracie. Tę relację znamy dzięki przekazom św. Ambrożego, św. Augustyna, poety Prudencjusza oraz inskrypcji papieskiej papieża Damazego.

    Poza samą relacją na podkreślenie zasługuje świadomość, że dobra Kościoła są dla ubogich, a nie ubodzy dla dóbr Kościoła. Proroczy gest diakona Wawrzyńca pozostaje trwałym pomnikiem prymatu ubogich w Kościele nad jakimkolwiek gromadzeniem dóbr. 

    Św. Paweł w liście do Koryntian uświadamia wspólnocie, jak ważne jest dawanie  hojnie, a nie skąpo. To, co dawane jest z hojnością, jest ziarnem, które przynosi owoce. Egoizm w wymiarze materialnym jest bezpłodny. Mówi o tym także Jezus w słowach o ziarnie pszenicznym.

    Hojność jest źródłem pomnażania. Hojność Jezusa była oczywista: będąc bogatym, stał się ubogim dla nas. W Jego rękach wszystko się mnożyło: wino, chleb, Jego cuda.

    Hojność Wawrzyńca i autorytet, jaki okazał, odrywając Kościół rzymski od wszystkich jego dóbr materialnych, aby dać je najbiedniejszym z biednych powinny wprawiać w zakłopotanie. Jest to gest proroczy, być może zostałby uznany za szalony w każdym miejscu, gdzie zostałby powtórzony. Ale w kontekście tego gestu warto postawić sobie pytanie: czy naprawdę wierzymy, że skarbem Kościoła są ubodzy? Może warto prosić o przez wstawiennictwo św. Wawrzyńca o cnotę hojności...

1. Czy potrafię wspierać innych, nie raniąc ich?