zachód słońca

zachód słońca

czwartek, 31 marca 2022

Czwartek 4. Tygodnia Zwykłego

    Pan rzekł wówczas do Mojżesza: «Zstąp na dół, bo sprzeniewierzył się lud twój, który wyprowadziłeś z ziemi egipskiej. Bardzo szybko odwrócili się od drogi, którą im nakazałem, i utworzyli sobie posąg cielca ulanego z metalu i oddali mu pokłon, i złożyli mu ofiary, mówiąc: "Izraelu, oto twój bóg, który cię wyprowadził z ziemi egipskiej"» (Wj 32,7-8).

    Ja mam świadectwo większe od Janowego. Są to dzieła, które Ojciec dał Mi do wykonania; dzieła, które czynię, świadczą o Mnie, że Ojciec Mnie posłał (J 5,36).


    Obraz ukazany w Księdze Wyjścia jest smutny. Kiedy Bóg, na szczycie góry, pieczętuje przymierze z ludem za pośrednictwem Mojżesza, lud na nizinie tworzy bożka, którego uznaje za swojego Boga i przypisuje mu dar wolności. 

    Bóg marzący o szczęściu człowieka i człowiek zapominający o Bogu. Wierność Boga jest wieczna, a słabość, ułomność i niewierność człowieka są obecne w całej historii zbawienia.

    Również dzisiaj Bóg pozostaje wierny swojemu planowi zbawienia, a my wciąż tworzymy sobie nowe bożki, nie zapominając o starych idolach. Jakże trudno jest zachować wiarę w Boga w świecie, który wyspecjalizował się w produkcji i pokładaniu zaufania w bożkach. 

    Jesteśmy zaproszeni, by się przypatrzeć tym różnym bożkom, od których także dzisiaj oczekujemy "szczęścia".

    Jezus, swoim sposobem postępowania i mówienia, pokazał, że szukanie dobra i szczęścia człowieka jest tym kryterium, które skłania Go do działania. Jego adwersarze absolutyzują Prawo, które jest zapowiedzią i obietnicą rzeczywistości, która wypełnia się w Jezusie.

    Nie zdają sobie sprawy, że właśnie w Jezusie Prawo znajduje swoje wypełnienie. Bóg daje świadectwo poprzez Jego dzieła. Bóg jest dawcą życia, a Jezus przekazuje życie i swoimi czynami potwierdza, że jest Bożym Posłańcem. 

    Nie można przylgnąć do Jezusa, nie kochając ludzi. 


1. Jakie bożki są obecne w moim życiu? Czy je dostrzegam?

środa, 30 marca 2022

Środa 4. Tygodnia Wielkiego Postu

    Czyż może niewiasta zapomnieć o swym niemowlęciu, ta, która kocha syna swego łona? A nawet, gdyby ona zapomniała, Ja nie zapomnę o tobie (Iz 49,15).

    Lecz Jezus im odpowiedział: «Ojciec mój działa aż do tej chwili i Ja działam». Dlatego więc usiłowali Żydzi tym bardziej Go zabić, bo nie tylko nie zachowywał szabatu, ale nadto Boga nazywał swoim Ojcem, czyniąc się równym Bogu (J 5,17-18).


    Bóg jest Miłością. Nikt nie żyje i nie opanował tej rzeczywistości miłości, jej przejawów i doświadczeń, głębi jej oczekiwań, tak jak Bóg. Już Stary Testament jest objawieniem tej Miłości, która jest samą istotą Boga. On zawiera przymierze, wychodzi na spotkanie niewolników, tych którzy żyją w ciemności, głodnych i spragnionych, aby obdarzyć wolnością i nasycić. Współczujący, Ten, który chce zaradzić ich potrzebom, nieszczęściom i słabościom. 

       A jednak nie wszyscy postrzegają Go w ten sposób - uważają, że On ich opuścił. Odpowiedzią na ten zarzut opuszczenia Bóg wypowiada jedno z najpiękniejszych zdań Biblii, odwołując się do obrazu matki: Czyż może niewiasta zapomnieć o swym niemowlęciu, ta, która kocha syna swego łona? A nawet, gdyby ona zapomniała, Ja nie zapomnę o tobie...

    Spotkania Jezusa z przeciwnikami pozwalają nam odkrywać prawdę o Jezusie. Zapewnia nas dzisiaj, że jest ściśle zjednoczony z Ojcem i Jego słuchacze doskonale to rozumieją. Za to właśnie, nie tylko za łamanie szabatu, chcą Go zabić - Boga nazywał swoim Ojcem... Z tej pierwszej prawdy płynie dalsza nauka - Ojciec i Syn działają jednomyślnie, a moc Ojca jest mocą Syna. I stąd wypływa mandat Jezusa, autorytet nauczania. Ci, którzy słuchają, mają życie. 

    Syn otrzymał władzę sądzenia. Mamy szczęście, że dobry Sędzia będzie wydawał wyrok - tak dobry, że oddał za nas swoje życie, bo nas kocha. I będziemy sądzeni z miłości.


1. Czy potrafię zobaczyć Boga, który kocha mocniej niż mama?

    

wtorek, 29 marca 2022

Wtorek 4. Tygodnia Wielkiego Postu

    Znajdował się tam pewien człowiek, który już od lat trzydziestu ośmiu cierpiał na swoją chorobę. Gdy Jezus ujrzał go leżącego i poznał, że czeka już długi czas, rzekł do niego: «Czy chcesz stać się zdrowym?» (J 5,5-6).


    Tematem przewodnim liturgii jest życiodajna woda. Zatrzymujemy się na krużganku Betesdy. 

    Jezus podchodzi do człowieka na noszach, jednego z wielu, którzy tu leżą, czekając na poruszenie wody. Nie bawi się w pytania o niczym, jest bezpośredni: czy chcesz stać się zdrowym? 

    Paralityk musiał być zaskoczony. Przez trzydzieści osiem lat o jego nosze, a może i nogi, potknęło się wielu ludzi, a nikt nie zwracał na niego uwagi. Był jednym z wielu. 

    Czy chcesz stać się zdrowym? Trzydzieści osiem lat czekania. Dwa kroki od zdrowia, a bez zdrowia. Co by się ze mną stało, gdybym musiał czekać te trzydzieści osiem lat? Czy zachowałbym nadzieję, że może któregoś dnia ktoś pomoże mi zdążyć do sadzawki w momencie poruszenia wody? A może bym zgorzkniał i przyzwyczaił się do kalectwa? Może to moje pojawianie się w tym miejscu byłoby tylko po to, by się użalać nad sobą i ludzką obojętnością? Może zaakceptowałbym ten swój los: stać u drzwi i nie móc wejść...

    Ilu dzisiaj takich ludzi czeka dzisiaj nad "sadzawkami" życia, wyglądających dłoni, która im pomoże wyrwać się z problemów? 

    Miłość Jezusa nie używa kalendarzy z zaznaczonymi szabatami. Chociaż szabat, a dla nas niedziela, dzień święty, nie jest chyba problemem. Dużo poważniejszym problemem jest obojętność, pośpiech, wygoda. 

    Wstań, weź swoje nosze i chodź! Chociaż marzysz o poruszeniu wody, nawet jeśli jest szabat, wstań i chodź! Jezus uzdrawia tego człowieka, ale nie uwalnia od noszy. Nosze, na których był tu przynoszony od 38 lat ma teraz sam zanieść do domu. Niech ci przypominają: nie grzesz więcej, by ci się coś gorszego nie przydarzyło. To byłoby dużo gorsze od tego fizycznego paraliżu. 


1. Czy jest coś lub ktoś, na kogo czekam?

poniedziałek, 28 marca 2022

Poniedziałek 4. Tygodnia Wielkiego Postu

    Rozweselę się z Jerozolimy i rozraduję się z jej ludu. Już się nie usłyszy w niej odgłosów płaczu ni krzyku narzekania (Iz 65,19).

    Powiedział do Niego urzędnik królewski: «Panie, przyjdź, zanim umrze moje dziecko». Rzekł do niego Jezus: «Idź, syn twój żyje». Uwierzył człowiek słowu, które Jezus powiedział do niego, i szedł z powrotem (J 4,49-50).


    Izajasz daje nam podgląd tego, co będzie naszą rzeczywistością. Słowa, które podnoszą na duchu. Ten fragment słyszeli Izraelici, kiedy znaleźli się w bardzo trudnej sytuacji, na wygnaniu w Babilonie. Nie mieli świątyni, nie mogli składać ofiar ani obchodzić wielkich świąt. Byli poza swoją ojczyzną, poza Jerozolimą. Wielu było niewolnikami w domach Babilończyków. Upokorzenie było chlebem powszednim, 

    Ale w szabat, w synagodze, słuchali słów pełnych nadziei, które otwierały ich serca: oto ja sprawię, że Jerozolima się rozraduje... 

    To samo Słowo, zdolne osuszyć łzy Izraelitów i napełnić ich serca nadzieją, w Ewangelii nabiera szczególnej barwy. Jezus, przez swoje słowo, uzdrawia syna urzędnika królewskiego, syna poganina.

    Jezus przekracza granice przymierza. Jezus - Słowo nie jest już tylko dla Żydów. Każdy, bez wyjątku, kto słucha Słowa Bożego, kto jest posłuszny Słowu, jak królewski urzędnik i wierzy w to, co Słowo mówi, zyskuje uzdrowienie i radość.

    Piękne jest podkreślenie, że cierpienie ojca wypływa z tego, że cierpi jego syn. Ojciec cierpi z tym, który cierpi. Szczęście syna jest szczęściem ojca. Jezus przyjmuje cierpienie ojca i przemienia je w Życie. 

    Urzędnik królewski, ale jednak bezradny, słaby, cierpiący i po ludzku ubogi człowiek. Nie ma nic i dlatego może otworzyć się na Słowo. 


1. Czy moje słowa do innych są słowami nadziei, pokrzepienia?

niedziela, 27 marca 2022

IV Niedziela Wielkiego Postu

Lecz on mu odpowiedział: "Moje dziecko, ty zawsze jesteś przy mnie i wszystko moje do ciebie należy. A trzeba się weselić i cieszyć z tego, że ten brat twój był umarły, a znów ożył, zaginął, a odnalazł się"»(Łk 15,31-32).


Ostatnie słowa przypowieści uświadamiają nam, że nie jest to opowiadanie z happy endem. Otwartym pozostaje pytanie, czy starszy syn wszedł do domu, czy potrafił się ucieszyć powrotem brata, czy nie? 

Starszy brat, ten z zaciśniętymi pięściami i zgrzytającymi zębami, to ktoś, kto nie troszczy nie o innych. Nie obchodzi go, że ma brata, nie wie nawet, co to znaczy być bratem. Na scenie pojawia się na samym końcu, a czyni to tylko po to, by wylać swój żal, swoje pretensje, by zaprotestować i zbesztać ojca. Nie ma żadnej wzmianki o tym, by tęsknił za bratem, by wychodził go szukać, czy choćby wyglądał za nim przez okno. Nie ma w nim pragnienia, by młodszy brat wrócił. Chce zachować swoje prawa i stawia żądania. 

Nie zdaje sobie sprawy z udręki, zmartwieni i smutku ojca, który tęskni, który nie może spokojnie spać, który cierpi z powodu syna, którego utracił. Nie widzi nawet tego, że ojciec całymi dniami stoi przed drzwiami i wygląda za synem, którego chce zobaczyć choćby z daleka.

    Starszy syn nie czuje się wolny w domu ojca. Bycie w domu oznacza dla niego posłuszeństwo, pracę, podporządkowanie się. I czuje się okropnie, że inni korzystają z tak wielu swobód, żyją na luzie, ignorują przepisy i regulaminy. Ze swoich obowiązków wywiązuje się nienagannie. Żyje prawie wyłącznie dla siebie. Tak jakby był jedynakiem.

    W głębi duszy nie wie, co to znaczy mieć ojca, nie ma najmniejszego pojęcia, co to znaczy być synem i bratem - te rzeczy są ze sobą nierozerwanie związane. Mógłbym nawet podejrzewać, że jest częściowo winny tego, że jego brat nie wytrzymał i w końcu odszedł.

          Ten starszy syn jest równie zagubiony, a może nawet bardziej niż jego brat, mimo że jest w domu, mimo ze pozornie jest tak w porządku wobec ojca. 


1. Czy potrafię być bratem dla tych, którzy się zagubili? Czy wybaczam Bogu Jego miłosierdzie wobec innych?

  

sobota, 26 marca 2022

Sobota 3. Tygodnia Wielkiego Postu

    Dlatego ciosałem ich przez proroków, słowami ust mych zabijałem, a Prawo moje zabłysło jak światło. Miłości pragnę, nie krwawej ofiary, poznania Boga bardziej niż całopaleń (Oz 6,5-6).

Faryzeusz stanął i tak w duszy się modlił: "Boże, dziękuję Ci, że nie jestem jak inni ludzie, zdziercy, oszuści, cudzołożnicy, albo jak i ten celnik (Łk 18,11).


    Ofiary, poświęcenie, a nawet cierpienie nie są wartością samą w sobie. Stają się wartością tylko w odniesieniu do miłości. 

    Konfrontacja z Bogiem, stanięcie przed Nim w prawdzie, pozwolenie na to, by Miłość zadała nam pytanie, rozdziera nas, uderza, rani, bo odsłania nasze słabości, ograniczenia i nieszczęścia. Ale to jest pierwszy, trudny krok, by te nasze słabości i ograniczenia przezwyciężać, by wyrwać się z nieszczęścia. Miłość czasem boli, bo chce naszego wzrastania, postępu, chce naszego życia w obecności Boga, poznawania Boga, który jest niczym innym, jak Miłością.

    Bóg Miłość jest dla nas. I ta świadomość powinna nas doprowadzić do obudzenia w sobie pragnienia życia dla tej Miłości. Jeśli pozwolimy, by nasyciła nas Boża dobroć i miłość, będziemy mogli obdarowywać nią innych. Nasze uczynki będą miały na celu wzbudzenie Miłości i w tym będą miały swoje usprawiedliwienie. 

    W relacji do Boga nie chodzi o rozdzieranie szat czy prezentacja własnych zasług i cnót, by inni widzieli. Trzeba otworzyć serce, aby zrobić miejsce dla bliźniego, aby kochać innych tak, jak Bóg nas kocha.

    Obnażenie serca oznacza również, że ujawniamy nasze słabości, ale także nasze możliwości. To jest pokora. Poznać siebie takim, jakim naprawdę jestem. Poznać swoje słabości, aby przezwyciężać, swoje zdolności i możliwości, aby je rozwijać i służyć nimi innym. 


1. Jakie dobro otrzymałem w Wielkim Poście od innych? Jakie dobro innym uczyniłem?

piątek, 25 marca 2022

Uroczystość Zwiastowania Pańskiego

    Anioł wszedł do Niej i rzekł: «Bądź pozdrowiona11, pełna łaski, Pan z Tobą». Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co miałoby znaczyć to pozdrowienie. Lecz anioł rzekł do Niej: «Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus (Łk 1,28-31).


    Po początkowym zaskoczeniu - jakże mogłaby nie być zaskoczona, skoro sam Bóg poprosił Ją, by została matką Jego Syna - Maryja przyjęła Bożą propozycję: Oto Ja, służebnica Pańska, niech mi się stanie według twego słowa. Przez dziewięć miesięcy w swoim łonie nosiła Bożego Syna, swojego Syna. 

    Do końca życia, jak każda matka, nie wyrzuciła swojego syna ze swojego serca. Miała swoje trudności ze zrozumieniem Go, ze zrozumieniem tego wszystkiego, co inni o Nim mówili, ze zrozumieniem niektórych rzeczy, które On mówił... ale zawsze nosiła w sercu swojego Syna. 

    Kiedy został skazany na śmierć i prawie wszyscy przyjaciele Go opuścili, Ona pozostała przy Nim. Był w Jej sercu, kiedy stała pod Krzyżem.

    Bóg, mówiąc do nas, proponuje nam to samo, co zaproponował Maryi. Pragnie, aby Jezus narodził się w naszym sercu. Oczekuje od nas akceptacji, jak oczekiwał tego od Niej. Pozwolić, aby Chrystus narodził się w naszym życiu.

    Święty Paweł, który żył przyjął Chrystusa, rozpoczynając nowe życie po spotkaniu Jezusa pod Damaszkiem, podsumował swoje doświadczenie w jednym zdaniu: już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus. Każdy z nas powinien pragnąć tego samego doświadczenia, by złożyć takie samo wyznanie. 

    W każdej Eucharystii Chrystus daje nam swoje Ciało, daje siebie. I nawet, jeśli uważamy, tak jak setnik, że nie jesteśmy godni, aby On zagościł w naszym sercu, kiedy otwieramy się na Jego obecność, stopniowo przejmuje nasze serce i nasze życie. przemienia je. 

    Maryja zaprasza nas, byśmy zaufali Bogu, który zakochał się w człowieku. 


1. Jak często goszczę w swoim sercu Jezusa?

czwartek, 24 marca 2022

Czwartek 3. Tygodnia Wielkiego Postu

    Dałem im tylko przykazanie: Słuchajcie głosu mojego, a będę wam Bogiem, wy zaś będziecie Mi narodem. Chodźcie każdą drogą, którą wam rozkażę, aby się wam dobrze powodziło (Jr 7,23).


    Jeremiasz przypomina, że Bóg jest z ludem, jest z nami, ale to my nie chcemy Go słuchać, być posłuszni, wprowadzać w życie tego, co słyszymy. Jesteśmy ludem o twardym sercu.

    Bóg wskazał nam drogę, która czyni człowieka szczęśliwym, zapewni nam poczucie przynależności: Ja będę wam Bogiem, wy zaś będziecie Mi narodem. Naszą odpowiedzią jest często niewierność i odrzucenie. 

    Jeremiasz uświadamia to ludowi, że zamyka się na sposób życia proponowany przez Boga. Obiera inne, łatwiejsze drogi, dał się oślepić, przyjmuje inne propozycje, które nie potrafią zaspokoić tęsknoty serca. 

    Bóg oferuje nam drogę, na której możemy być spełnieni. Ale my wciąż szukamy swoich "lepszych" rozwiązań.


1. Jaki sposób buntowania się przeciwko Bogu jest moją "specjalnością"?


    

środa, 23 marca 2022

Środa 3. Tygodnia Wielkiego Postu

    Tylko się strzeż bardzo i pilnuj siebie, byś nie zapomniał o tych rzeczach, które widziały twe oczy: by z twego serca nie uszły po wszystkie dni twego życia, ale ucz ich swych synów i wnuków (Pwt 4,9).

    Zaprawdę. bowiem powiadam wam: Dopóki niebo i ziemia nie przeminą, ani jedna jota, ani jedna kreska nie zmieni się w Prawie, aż się wszystko spełni (Mt 5,18).


    Zarówno Stary jak i Nowy Testament dużą wagę przywiązują do pamięci. Zarówno Bóg objawiający się Izraelitom, jak i sam Jezus, zabiegają o to, byśmy pamiętali. Nie można w pełni przynależeć do ludu Bożego, jeżeli zawodzi nas pamięć.

    Nie chodzi tu o taką pamięć zwyczajną, psychologiczną czy intelektualną, ale o pamięć serca, które nie może zapomnieć o tym, co Bóg uczynił dla każdego z nas. Pilnuj siebie, byś nie zapomniał o tych rzeczach, które widziały twoje oczy, by z twego serca nie uszły po wszystkie dni twego życia. Kiedy człowiek zapomina o tym, co Bóg dla niego czyni, bardzo szybko staje się trudne, a z czasem niemożliwe bycie przy Bogu. 

    Często też pojawia się dylemat - zachowywać prawo czy naśladować Jezusa. Dylemat pozorny. Tak, jesteśmy skłonni do tego, by opowiadać się za jednym i wykluczać drugie, także w życiu religijnym i często wydaje się, że prawo i Jezus to skrajne bieguny, z których jeden trzeba odrzucić. 

    Prawo nie zbawia. Najważniejsze jest spotkanie z Jezusem, trzeba pozwolić się Mu uwieść, zakochać się w Nim i przyjąć Jego zaproszenie, by pójść za Nim. Ale idąc za Jezusem, chcemy żyć tak, jak On, naśladować Jego postawę. I ten styl Jezusa staje się przykazaniem. Nie można rozdzielać Jezusa i Jego sposobu życia. A On przychodzi wypełnić Prawo, nadać Prawu pełnię. 

    Jezus i Jego styl życia ciągle musi być w naszej pamięci. Potrzebujemy pamiętać, że Jezus nas ukochał, przebaczył nam, za nas oddał życie. Wtedy łatwiej będzie nam pójść Jego śladami, żyć tym, czym On żył i zachowywać Jego przykazania.


1. Które z przykazań Bożych czy Kościelnych jest dla mnie problematyczne? Dlaczego? Czy zdarza się, że poddaję je w wątpliwość?

wtorek, 22 marca 2022

Wtorek 3. Tygodnia Wielkiego Postu

    Niech jednak dusza strapiona i duch uniżony znajdą u Ciebie upodobanie. Jak całopalenia z baranów i cielców, i z tysięcy tłustych owiec, tak niech będzie dziś nasza ofiara przed Tobą i niech Ci się podoba! Ponieważ ci, co pokładają ufność w Tobie, nie mogą doznać wstydu (Dn 3,39-40).

    Wtedy Piotr zbliżył się do Niego i zapytał: «Panie, ile razy mam przebaczyć, jeśli mój brat wykroczy przeciwko mnie? Czy aż siedem razy?» Jezus mu odrzekł: «Nie mówię ci, że aż siedem razy, lecz aż siedemdziesiąt siedem razy (Mt 18,21-22).


    Modlitwa Azariasza podkreśla wartość duchowej ofiary, która angażuje człowieka, bardziej aniżeli ofiara rytualna. Kiedy odmawiamy modlitwę, kiedy jesteśmy na Eucharystii, uczestniczymy w kulcie. Ale ten kult nie może ograniczyć się do zewnętrznych gestów i wypowiadanych słów. Potrzeba duchowej ofiary z własnego życia, oddania swojej osoby Bogu. To jest istota kultu. 

    Kiedy kapłan w czasie Eucharystii wchodzi w drugą część liturgii, pochyla się przed ołtarzem i prosi w imieniu zebranych: Przyjmij nas, Panie, stojących przed Tobą w duchu pokory i z sercem skruszonym; niech nasza ofiara tak się dzisiaj dokona przed Tobą, Panie Boże, aby się Tobie podobała. To jakby echo modlitwy Azariasza. 

    Pokora i skruszony serce otwiera na dar miłosierdzia. 

    Ewangelia ukazuje przedziwną matematykę Jezusa. Pytanie Piotra dotyczy miary przebaczenia. Czy można oczekiwać, że uczeń będzie ćwiczył się w przebaczaniu zawsze, nie licząc na rekompensatę za krzywdę? Czy istnieje jakaś norma, według której można zmierzyć obowiązek pojedna się z drugim?

    Piotr wskazuje: siedem razy, co już pokazuje coś doskonałego, całkowitego - aż siedem razy. To znaczy, że jest gotów nadal przebaczać, nie tylko za pierwszym razem. 

    Odpowiedź Jezusa jest jednak zdumiewająca. Nie siedem, ale siedemdziesiąt siedem razy lub w innym tłumaczeniu siedemdziesiąt razy siedem. Nie ma limitu w praktykowaniu przebaczenia, nie ma górnej granicy. 

    W starym testamencie ta liczba, na która wskazuje Jezus występuje po raz pierwszy w Księdze Rodzaju, w kontekście całkowicie odwróconym. Lamek rzekł do swych żon, Ady i Silli: «Słuchajcie, co wam powiem, żony Lameka. Nastawcie ucha na moje słowa: Gotów jestem zabić człowieka dorosłego, jeśli on mnie zrani, i dziecko - jeśli mi zrobi siniec! Jeżeli Kain miał być pomszczony siedmiokrotnie, to Lamek siedemdziesiąt siedem razy!» Czytając te słowa Lameka, uważamy je za barbarzyństwo. Ale najstraszniejsze w tych słowach Lameka jest to, że wciąż są bardzo aktualne. O ile budzi w nas opór wielokrotne przebaczanie winowajcom, potrafimy praktykować prawo odwetu. 

    Nasze małostkowe pragnienie zemsty, odpłaty za wyrządzoną krzywdę, to takie małe ziarnka piasku w całej machinie napięć i przemocy, która potrafi zmielić zmielić człowieka, rodzinę czy całe społeczeństwa. 

    Grzech i zło przybiera tak różne formy, że można go powstrzymać tylko wtedy, gdy przeciwstawi mu się równie wielką miarę dobra. Grzech można pokonać tylko miłością - miłością przebaczającą. 

    Bóg przebaczył mi w życiu znacznie więcej już, niż siedemdziesiąt siedem razy. Jestem zaproszony i uzdolniony przez Boga do kochania i przebaczania z taką samą miłością, z jaką jestem przyjmowany przez Ojca. Przebaczenie, którego udzielamy, jest warunkiem i miarą przebaczenia, którego udziela nam Bóg. Ale jest także, a może przede wszystkim, świadectwem i znakiem przebaczenia, które my otrzymaliśmy od Boga. 


1. Czy długo noszę w sobie urazy blokujące przebaczenie?

poniedziałek, 21 marca 2022

Poniedziałek 3. Tygodnia Wielkiego Postu

    Lecz kiedy Elizeusz, mąż Boży, dowiedział się, iż król izraelski rozdarł swoje szaty, polecił powiedzieć królowi: "Czemu rozdarłeś szaty? Niechże on przyjdzie do mnie, a dowie się, że jest prorok w Izraelu" (2Krl 5,8). 

    Wtedy rzekł do nich: "Z pewnością powiecie Mi to przysłowie: Lekarzu, ulecz samego siebie; dokonajże i tu w swojej ojczyźnie tego, co wydarzyło się, jak słyszeliśmy, w Kafarnaum". I dodał: "Zaprawdę, powiadam wam: żaden prorok nie jest mile widziany w swojej ojczyźnie" (Łk 4,23-24).


    To smutne i tragiczne, że nie potrafimy zobaczyć proroka, który istnieje pośród nas, właśnie dlatego, że jest pośród nas, że widzimy go nieustanie. Jest jednym z ludu, z naszego miasta czy wspólnoty. Stłumiliśmy w sobie zdolność odkrywania tego, co Bóg mówi nam przez tego, który żyje z nami, właśnie dlatego, że jest zawsze blisko.

    Nasza postawa pokazuje, że wciąż żyjemy głęboko w Starym Testamencie - potrafimy przyjąć Boga, który objawia swoją wolę pośród grzmotów, pękających skał i rozlewających się jęzorów ognia, jak to miało miejsce na Synaju. Szukamy objawień widowiskowych i niezwykłych, nadzwyczajnych. 

    To, co zachwyca w Jezusie, to nie cuda, ale Jego prosty sposób życia, słowa i gesty, odniesienie do ludzi, prosty sposób głoszenia Królestwa. Cuda są znakami.

    I może się jeszcze zdarzyć, że chociaż nie potrafimy rozpoznać proroka pośród nas, uzurpujemy sobie prawo do bycia jedynymi właścicielami Bożej Prawdy, bo przecież praktykujemy i mamy chrześcijański rodowód. 

    Trudno nam się zgodzić, że Bóg i Jego działanie jako Ojca, dawcy dobra, objawia się w innych, którzy może nie mogą się pochwalić takim chrześcijańskim rodowodem jak my. 

    Musimy nauczyć się odkrywania Boga w rzeczach prostych, codziennych, bardzo zwyczajnych. Musimy nauczyć się odkrywać Boga w ludziach, którzy są obok nas, w tych, z którymi żyjemy. 


1. Czy potrafię w słowach bliskich mi osób zauważyć wezwanie do przemiany?

niedziela, 20 marca 2022

III Niedziela Wielkiego Postu

    Pan mówił: «Dosyć napatrzyłem się na udrękę ludu mego w Egipcie i nasłuchałem się narzekań jego na ciemięzców, znam więc jego uciemiężenie. Zstąpiłem, aby go wyrwać z ręki Egiptu i wyprowadzić z tej ziemi do ziemi żyznej i przestronnej, do ziemi, która opływa w mleko i miód (Wj 3,7-8a).

    Stało się zaś to wszystko, by mogło posłużyć za przykład dla nas, abyśmy nie pożądali złego, tak jak oni pożądali (1Kor 10,6).

    W tym samym czasie przyszli niektórzy i donieśli Mu o Galilejczykach, których krew Piłat zmieszał z krwią ich ofiar. Jezus im odpowiedział: «Czyż myślicie, że ci  Galilejczycy byli  większymi grzesznikami  niż inni mieszkańcy Galilei, że  to ucierpieli? (Łk 13,1-2).


    Ktoś powiedział, że nawrócić się, to zwrócić się twarzą ku Bogu, aby zobaczyć odbicie naszej grzesznej rzeczywistości i móc naprawić błędną drogę. Ale najpierw trzeba wiedzieć, kim jest i jaki jest Bóg, w którego wierzymy. To pragnienie prawdziwego poznania Boga jest możliwe przez to, co Bóg objawia nam w historii ludu Izraela oraz przez to, co Jezus objawił nam o Ojcu. 

    Pierwsze czytanie pozwala nam zobaczyć Boga oczami Mojżesza. Boga, który przedstawia się jako Jestem Który Jestem. Kiedy nadejdzie pełnia czasów, Bóg objawi się w Jezusie, jako Bóg z nami

    Jest to Bóg, który widzi, słyszy, słucha i zna cierpienie swojego ludu. Nie jest Bogiem dalekim, lecz bliskim; zstąpiłem, aby go wyrwać, wyprowadzić... Jest Bogiem, który wyzwala i oferuje drogę prawdziwej wolności, w ziemi, gdzie człowiek może żyć bez żadnych oznak niewolnictwa. 

    Święty Paweł zaprasza nas, byśmy również wyruszyli w drogę, która pomaga nam odnaleźć samych siebie (post), abyśmy naprawdę odnaleźli naszą relację z Bogiem (modlitwa) i z braćmi (jałmużna). 

    Ewangelia może zaskakiwać brutalnością obrazu i ostrością wypowiedzi Jezusa. Ale poprzez ten obraz i słowo Jezus ukazuje nam, jak wielka jest moc nawrócenia, naszego osobistego nawrócenia. 

    Jezus wychodzi od wydarzeń, które mają miejsce także dzisiaj, tak blisko nas. Jakiś "Piłat" naszych czasów znów w sposób brutalny i krwawy traktuje ludzkie życie. Przeżywamy wydarzenia, które są bardzo trudne, które znów pokazują, jak trudne jest pokojowe współistnienie narodów i społeczeństw i budowanie sprawiedliwego świata. 

    Do Jezusa przychodzą jacyś ludzie, którzy opowiadają o dwóch wydarzeniach. Jezus stara się im uświadomić, że te wydarzenia nie są karą Bożą, ale powinny służyć zmianie postaw. Jeśli się nie nawrócicie, wszyscy podobnie zginiecie - to ostre słowa. Podstawową rzeczą w naśladowaniu Chrystusa jest osobiste nawrócenie. Jasne jest, że nie ma ludzi jednoznacznie dobrych i złych. Wszyscy potrzebujemy nawrócenia; nikt nie może powiedzieć, że jest wolny od winy.

    Przypowieść o figowcu, który nie rodzi owoców jest skierowana do wszystkich, którzy Jezusa słuchają. Trzeba ją odnieść do siebie. Zło tkwi nie tylko w innych, ale także w nas samych. Musimy uświadomić sobie cierpliwość, jaką Bóg ma wobec każdego z nas. Pan, który jest współczujący i miłosierny, z cierpliwością odnosi się do tych, którzy nie wydają owoców, którzy oddalają się od Bożych zamierzeń. Czeka, dając możliwość zaowocowania. 

sobota, 19 marca 2022

Uroczystość św. Józefa Oblubieńca NMP

    Po zaślubinach Matki Jego, Maryi, z Józefem, wpierw nim zamieszkali razem, znalazła się brzemienną za sprawą Ducha Świętego. Mąż Jej, Józef, który był człowiekiem sprawiedliwym i nie chciał narazić Jej na zniesławienie, zamierzał oddalić Ją potajemnie (Mt 1,18-19).


    Chociaż z historycznego punktu widzenia niewiele o nim wiemy, jest bez wątpienia jednym z najpopularniejszych świętych. Nie jest jednak świętym, który błyszczy aureolą już od urodzenia, czy nawet przed urodzeniem, jak niektórzy święci. Trzeba się nad nim pochylić, by tę świętość dostrzec. 

    Józef jest człowiekiem, który robi to, co do niego należy i robi to dobrze, tak dobrze, że właściwie nie zwracano na niego uwagi. A on był i pozostał tam, gdzie miał być, wyrzekając się samego siebie i wybierając to, co zawsze uważał za wolę Bożą. 

    Dotykając tych kilku zdań Nowego Testamentu, które go wspominają, trzeba przyznać - wiemy o nim niewiele. Jest mężem, opiekunem, ojcem, cieślą. Ale wśród tych niewielu rzeczy, które o Nim powiedziano, jest jedna, która jest warta wszystkiego - był człowiekiem sprawiedliwym. Był jednym z tych ludzi, których chcielibyśmy mieć za towarzysza drogi i pracy. Człowiek godny zaufania. 

     Nawet gdybyśmy wiedzieli o Józefie tylko tyle, to i tak wiedzielibyśmy już bardzo dużo, być może to, co najważniejsze. 

Być może, słuchając słów św. Mateusza i swojego rodowodu, Józef uśmiechnąłby się – jest spokrewniony z Abrahamem i Dawidem. Ale jego prawdziwa wielkość nie wypływa z tego, kim byli jego przodkowie. Jego wielkość polega na bliskości z Jezusem. Tyle lat wspólnego życia w Nazarecie. Ważna była ta emocjonalna, fizyczna i duchowa bliskość, jaka musiała istnieć między Józefem i Jezusem w tych latach. 

     Józef, jego osoba, rola, którą podejmuje w życiu Maryi i Józefa, nie jest modna. Józef jest nazwany w Ewangelii sprawiedliwym, jest dobrym człowiekiem, wzorem wiary i zaufania wobec Boga i wobec Maryi, a także wobec Jezusa, Jej Syna. To nie są cechy, które świat dzisiaj podkreśla, to nie są tematy, które pojawią się w mediach, to nie są cnoty, o które my dzisiaj się ubiegamy. Nie, prawość, sprawiedliwość, ufność, pokora, wiara, świętość nie są tym, czego jest najwięcej pośród nas. 

Ale musimy też przyznać, że jest wokół nas wielu dobrych, sprawiedliwych i świętych ludzi. Jest wielu, którzy ufają Bogu i zawierzają Bogu i Maryi swoje życie, jak on zawierzył. Ludzie, którzy marzą o sprawiedliwości i dobru. Ludzie, którzy często nie rozumieją dróg, po których idą, ale ufają temu, co Bóg chce powiedzieć przez ich życie.


1. W której z cnót św. Józefa mogę go naśladować?



piątek, 18 marca 2022

Piątek 2. Tygodnia Wielkiego Postu

    Bracia Józefa widząc, że ojciec kocha go bardziej niż wszystkich, tak go znienawidzili, że nie mogli zdobyć się na to, aby przyjaźnie z nim porozmawiać (Rdz 37,4).

    W końcu posłał do nich swego syna, tak sobie myśląc: Uszanują mojego syna. Lecz rolnicy zobaczywszy syna mówili do siebie: "To jest dziedzic; chodźcie zabijmy go, a posiądziemy jego dziedzictwo" (Mt 21,37-38).


    We wtorek słyszeliśmy przypowieść Jezusa o tych, którzy lubują się w pierwszych miejsca, szukają poklasku u ludzi. Dziś liturgia pokazuje coś więcej. 

    Wiele osób nie tylko zabiega o pierwsze miejsca, ale także nienawidzi tych, którzy odbierani są jako lepsi, którzy cieszą się znajdują uznanie. 

    Zazdrość i nienawiść potrafi zabić braterskie uczucia, zabija relacje między ludźmi: w pracy, w środowisku, w którym żyjemy,  także między narodami. Zazdrość niszczy i doprowadza do ruiny relacje rodzinne, rodząc kłótnie, wzajemne oskarżenia i ciosy, które powoli zabijają. 

    Tak stało się z Józefem, którego znienawidzili bracia, bo zazdrościli mu miłości ojca. 

    Ale to nie jest pełny obraz ludzkiego świata. jest również prawdą, że jest także wielu ludzi dobrej woli, którzy starają się unikać tego zła, które niesie z sobą zazdrość i nienawiść. I jest Bóg, który potrafi odpowiedzieć dobrem na grzechy i błędy, które my czynimy. 

    Przypowieść o winnicy kolejny raz ukazuje nam prawdę, że nikt nie ma monopolu na Boże  Królestwo. Osiągnie je ten, kto przyjmie Jezusa. 

    Bóg oferuje nam swoją Winnicę, ale kiedy źle traktujemy Jezusa i nie akceptujemy Jego Ewangelii, wycofa swoje zaproszenie i przekaże je innym, którzy przyjmą ją z większym zaufaniem i otwartością. 

    Nie można posiąść winnicy, zabijając Syna. Nasz egoizm, chęć zawłaszczenia Królestwa może sprawić, że stracimy je bezpowrotnie. 


1. Czy potrafię dostrzec dobro czynione przez ludzi? 

czwartek, 17 marca 2022

Czwartek 2. Tygodnia Wielkiego Postu

    To mówi Pan: «Przeklęty mąż, który pokłada nadzieję w człowieku i który w ciele upatruje swą siłę, a od Pana odwraca swe serce (Jr 17,5).

    Żył pewien człowiek bogaty, który ubierał się w purpurę i bisior i dzień w dzień świetnie się bawił. U bramy jego pałacu leżał żebrak okryty wrzodami, imieniem Łazarz (Łk 16,19-20).


    Pierwszym pytaniem, które rodzi dzisiaj Słowo, to pytanie o to, w czym lokujemy naszą ufność. Jeremiasz ostrzega nas, że droga nadziei zamknięta jest dla tych, którzy szukają oparcia w swojej sile, w tym co ludzkie. Ludzka historia bez oparcia na Bogu staje się historią beznadziei. To w Bogu człowiek może odnaleźć sens życia. 

    To my sami decydujemy, jaką drogą chcemy podążać, na jakie drogi skierujemy nasze kroki i to my wybieramy oparcie dla naszego życia. Błogosławiony mąż, który pokłada ufność w Panu, i Pan jest jego nadzieją

    Ten, kto pokłada ufność w Bogu, potrafi się dzielić. I to dzielenie się dobrami materialnymi nabiera znaczenia znaku profetycznego, wyzwala, kiedy wypływa ze współczucia. 

    Współczucie wobec tych, którzy potrzebują, jest najbardziej radykalną formą krytyki niesprawiedliwości tego świata. To właśnie współczucie pokazuje, że cierpienie i ból muszą być traktowane poważnie, nie można zaakceptować czyjejś nędzy, cierpienia, bólu, udręczenia jako czegoś normalnego i naturalnego. 

    W zderzeniu z cierpieniem serce współczujące wyzwala w sobie całe pokłady dobroci, by przyjść z pomocą cierpiącemu, solidaryzuje się z ofiarami. Możemy to obserwować dzisiaj i to jest piękne, kiedy potrafimy wychodzić z pomocą, bez kalkulacji, bez oczekiwania wzajemności, bo serce nie pozwala na obojętność. 


1. Co czuje moje serce wobec tak wielu potrzebujących pomocy? Jak reaguję? 

środa, 16 marca 2022

Środa 2. Tygodnia Wielkiego Postu

    Czy złem za dobro się płaci! A oni wykopali dół dla mnie. Wspomnij, jak stawałem przed Tobą, aby się wstawiać za nimi, aby odwrócić od nich Twój gniew (Jr 18,20).


    Udręczenie niewdzięcznością i nastawaniem na jego życie prowokuje Jeremiasza do głębokiej modlitwy. W burzliwym okresie upadku królestwa judzkiego, czasem słuchany przez królów, ale częściej spotykał się knowaniami i oskarżeniami królewskich pochlebców. 

    Jeremiasz odczuwa rozczarowanie ludźmi, którzy najchętniej pozbawiliby go życia. Szuka ratunku u Boga. I mimo swojej udręki, Jeremiasz nie przestaje wstawiać się za ludem. Nie woła przeciwko niemu, nie domaga się odpłaty ze strony Boga. Pragnie, by lud spotkał swojego Boga, by się do Niego nawrócił.

    Doświadczając rozgoryczenia, zniechęcenia, warto uczyć się od Jeremiasza zaufania do Boga i oddawania Mu wszystkiego w modlitwie: pokładam ufność w Tobie, Panie i mówię: "Ty jesteś moim Bogiem". Prawdziwy prorok zawsze stoi pomiędzy Bogiem a ludem, wstawiając się za ludźmi, nawet tymi, którzy występują przeciwko prorokowi. 


1. Czy potrafię się modlić za tych, którzy są źródłem mojego cierpienia?

wtorek, 15 marca 2022

Wtorek 2. Tygodnia Wielkiego Postu

    Obmyjcie się, czyści bądźcie! Usuńcie zło uczynków waszych sprzed moich oczu! Przestańcie czynić zło! Zaprawiajcie się w dobrem! Troszczcie się o sprawiedliwość, wspomagajcie uciśnionego, oddajcie słuszność sierocie, w obronie wdowy stawajcie! (Iz 1,16-17).

    Na katedrze Mojżesza zasiedli uczeni w Piśmie i faryzeusze. Czyńcie więc i zachowujcie wszystko, co wam polecą, lecz uczynków ich nie naśladujcie. Mówią bowiem, ale sami nie czynią (Mt 23,2-3).


    Bóg, zarówno przez proroków Starego Testamentu, jak i przez swojego Syna, nigdy nie przestaje nam powtarzać: przestańcie czynić zło! Zaprawiajcie się w dobrem! Powód jest prosty: kiedy czynimy zło, tracimy wszyscy. Oprócz tego, że krzywdzimy innych, krzywdzimy też samych siebie. 

    Droga dobra jest trudniejsza, ale to na niej rodzą się owoce pokoju serca, szczęścia, które jest możliwe na ziemi, kiedy kochamy, radości z tego, że można pomóc. 

    Zwrot ku dobru i ku Bogu zawsze spotyka się z Bożym miłosierdziem. Dobro Boga wobec człowieka jest oczywista.

    Jezus jest Prawdą. dlatego tak bardzo przeszkadza Mu wszystko, co jest z prawdą sprzeczne. Stąd ostre słowa dzisiejszej Ewangelii wobec tych wszystkich, którzy idą drogą sprzeczną z Prawdą. Mówią i głoszą jedno, a robią coś przeciwnego. Życie odbiega od prawdy, którą głoszą. Ich życie jest kłamstwem. 

    W tych ostrych słowach wyraźnie widać potępienie próżności, zabiegania o ludzką opinie, wynoszenia się nad innych, To nie jest droga prawdy. Prawda nie jest próżnością, jest miłością i służbą wobec bliźniego. 


1. Czy moje zachowanie nie powoduje zgorszenia? 

poniedziałek, 14 marca 2022

Poniedziałek 2. Tygodnia Wielkiego Postu

    Bądźcie miłosierni, jak Ojciec wasz jest miłosierny. Nie sądźcie, a nie będziecie sądzeni; nie potępiajcie, a nie będziecie potępieni; odpuszczajcie, a będzie wam odpuszczone (Łk 6,36-37).


    Kolejny poniedziałek Wielkiego Postu wydaje się powracać do tego samego przesłania, które usłyszeliśmy tydzień temu, chociaż w innych słowach. Główne przesłanie możemy zamknąć w jednym zdaniu: człowiek sam decyduje o tym, jak będzie traktowany przez Boga: będzie to zależało od tego, jak tutaj traktuje innych ludzi. 

    Taka prosta, a zarazem niesłychanie trudna jest Ewangelia. To jak traktujemy innych świadczy o tym, jak traktujemy Boga i jak chcemy, aby On nas traktował. Mamy uczynić ziemię bardziej podobną do nieba. A to oznacza, że w relacjach, które zawiązujemy, istotne miejsce musi zajmować zrozumienie i przebaczenie. Trzeba podjąć wysiłek, by usunąć osądzanie i potępianie, stosowanie surowej miary i poniżanie innych. 

    Ludzka doskonałość nie polega na wynoszeniu się nad innymi i przyznawaniu sobie prawa do osądzania innych. Ludzka doskonałość sprawia, że potrafimy zrozumieć, okazać współczucie. We współczującym sercu zakorzenia się drzewo doskonałości. I tu rzeczywiście możemy stawać się podobni do Boga: w praktykowaniu miłosierdzia. 


    1. Jak się czuję, kiedy jestem oceniany i osądzany? Czy to jest dla mnie motywacją, by zrezygnować z oceniania i osądzania innych?

niedziela, 13 marca 2022

II Niedziela Wielkiego Postu

    Gdy się modlił, wygląd Jego twarzy się odmienił, a Jego odzienie stało się lśniąco białe. A oto dwóch mężów rozmawiało z Nim. Byli to Mojżesz i Eliasz. Ukazali się oni w chwale i mówili o Jego odejściu, którego miał dokonać w Jerozolimie (Łk 9,29-31).


Ewangeliczne opowiadanie może oślepiać nas błyskami światła, które emanują ze sceny przemienienia. Zasłona, która dotąd skrywa boskość Jezusa, zostaje rozdarta, a uczniowie dostrzegają ulotny przedsmak chwały zmartwychwstania swego Mistrza, opisanej za pomocą bogactwa obrazów. Chwała, widzialna manifestacja obecności Boga, staje się widoczna dzięki przemianie oblicza Jezusa, które staje się chwalebne oraz dzięki szatom, które zaczynają lśnić. Mojżesz i Eliasz, przedstawiciele Prawa i Proroków, również pojawiają się w chwale. Uczniowie zostają otoczeni obłokiem, wchodzą w to wydarzenie, aby uczestniczyć w chwale przemienionego.

Ale jednocześnie Ewangelia rzuca światło na stronę smutną. To wydarzenie rozgrywa się pomiędzy pierwszą a drugą zapowiedzią Jezusa o Jego śmierci, która jest skierowana do uczniów. Święty Łukasz pokaże w tym samym rozdziale, że Jezus schodzi z góry i wyrusza w bolesną drogę do Jerozolimy. Wyraźnie również wskazuje na temat rozmowy przemienionego z Mojżeszem i Eliaszem – odejście, czyli śmierć, która ma się stać udziałem Jezusa w świętym mieście. 

Oba oblicza: krzyża i chwały, śmierci i zmartwychwstania – ukazują prawdę paschalnej drogi Jezusa, która rozświetla też naszą drogę jako wierzących. Nawet tam, gdzie jest dużo światła, pojawia się jakiś cień… w najbardziej pochmurnych wydarzeniach potrafimy odnaleźć promień światła. 

     W postawach uczniów uczestniczących w tym wydarzeniu na górze Tabor, spróbujmy odnaleźć także siebie, swoje reakcje i zachowania. Kiedy spotyka nas nieszczęście, chcemy, aby szybko minęło; trudno nam przyjąć cierpienie, bez względu na postać, w jakim do nas przychodzi: choroby, porażki, samotności… Ale kiedy przeżywamy chwile szczęścia i radości, chcielibyśmy, aby trwały wiecznie i aby czas zatrzymał się w miejscu. Z pewnością w słowach Piotra rozpoznajemy echo naszych własnych: jak dobrze nam tu jest, jak piękne jest to, co przeżywamy, jak dobrze czujemy się w tym środowisku czy z tymi ludźmi…

Być może pragnienie wyrażone przez Piotra odpowiada obu tym naszym reakcjom: ucieczce przed bólem i podtrzymaniu szczęścia.


1. Czy próbuję w modlitwie i Bożym Słowie szukać światła dla trudnych wydarzeń w moim życiu?


sobota, 12 marca 2022

Sobota 1. Tygodnia Wielkiego Postu

    Słyszeliście, że powiedziano: Będziesz miłował swego bliźniego, a nieprzyjaciela swego będziesz nienawidził. A Ja wam powiadam: Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują (Mt 5,43-44).


    Wymaganie Jezusa, nawet w kontekście tego, co dzieje się na Ukrainie, wydaje się trudne do zrealizowania. Łatwo nam deklarować miłość wobec nieprzyjaciół, kiedy problem nie dotyka nas bezpośrednio. Możemy nawet deklarować miłość do całego świata i to nawet z przekonaniem, że tak jest. Dopiero kiedy nieprzyjaciel ma znaną nam twarz, pojawia się problem. 

    Ale zanim zaczniemy w ogóle zastanawiać się nad miłością nieprzyjaciół, może warto najpierw zastanowić się nad miłością do przyjaciół, do bliskich, do tych wszystkich, których Pan Bóg stawia każdego dnia na naszej drodze. Czasem nawet wyciągnąć ku nim rękę w geście przywitania; czasem wyciągamy, bo trzeba, ale nie zawsze jest to po naszej myśli. 

    A przecież to właśnie ten prosty gest wyciągniętej dłoni, poranny uśmiech i cześć czy dzień dobry wobec tych, z którymi dzielimy życie, codziennie życie, jest najprostszym przejawem miłości. Trudno wchodzić w głębsze relacje, skoro powitanie rodzi się w bólu. A skoro to takie trudne, to o ewangelicznej miłości trudno mówić. 

    Może warto ten pierwszy tydzień Wielkiego Postu zakończyć postanowieniem, żeby zaczynać dzień pozdrowieniem najbliższych, tych, z którymi pracuję - to właśnie z nimi spotykamy się na co dzień.


1. Jak wyglądają moje relacje z tymi, których spotykam na co dzień?

piątek, 11 marca 2022

Piątek I Tygodnia Wielkiego Postu

    Słyszeliście, że powiedziano przodkom: Nie zabijaj!; a kto by się dopuścił zabójstwa, podlega sądowi. A Ja wam powiadam: Każdy, kto się gniewa na swego brata, podlega sądowi. A kto by rzekł swemu bratu: Raka, podlega Wysokiej Radzie. A kto by mu rzekł: "Bezbożniku", podlega karze piekła ognistego (Mt 5,21-22).


    Czytam te dwa zdania z Ewangelii wg św. Mateusza jakby po raz pierwszy. Słyszeliście, że powiedziano... a Ja wam powiadam... Pomaga mi w tym czytaniu refleksja jeszcze kardynała, późniejszego papieża Benedykta. 

    Zgodnie z tym fragmentem Ewangelii Chrystus jest kimś więcej niż prorokiem, kimś więcej niż nowym Mojżeszem. Aby "zobaczyć" to głoszenie Ewangelii, musimy skupić całą naszą uwagę na jej czytaniu. Antytezą nie jest "Mojżesz powiedział - Ja mówię"; antytezą jest "powiedziano - Ja mówię". To bierne "powiedziano" jest hebrajskim sposobem ukrycia imienia Boga. Aby uniknąć świętego imienia, a także słowa "Bóg", używa się głosu biernego, a przecież wszyscy wiedzą, że podmiotem nienazwanym jest Bóg. Dlatego w naszym języku antyteza ta powinna być tłumaczona  w następujący sposób: "Bóg powiedział do starożytnych, ale Ja wam mówię". Stwierdzenie to odpowiada dokładnie rzeczywistości historycznej i teologicznej, ponieważ Dekalog nie był słowem Mojżesza, ale słowem Boga, którego Mojżesz był jedynie pośrednikiem. Jeśli zastanowimy się nad tą konkluzją, odkryjemy coś niespotykanego: Jezus przemawia do nas na tym samym poziomie co Bóg, nie tylko jako nowy Mojżesz, ale z takim samym autorytetem jak Bóg. To "Ja" jest boskim "Ja". Bóg mówił do starożytnych; ten sam Bóg nie mówi czegoś innego w "Ja" Chrystusa, ale coś nowego: "To co dawne przeminęło, a oto wszystko stało się nowe (2 Kor 5,17).

    To, co powiedziano było dobre, było ważne. Ale nawrócenie, rzeczywistość Królestwa Bożego, wymaga czegoś więcej. Wymaga nowych postaw, w których ważna jest nie tyle zewnętrzna strona, ile wnętrze człowieka, czystość jego serca. Nie wystarczy już nie zabijać, trzeba się ze sobą pojednać. Mojżesz należy do przeszłości, a wraz z nim Synaj. Trzeba wejść na górę Błogosławieństw i odnaleźć się w orędziu Jezusa. 


1. Gdzie jestem w drodze pomiędzy Synajem a Górą Błogosławieństw?


(zacytowany fragment z rekolekcji watykańskich wygłoszonych w I Tygodniu Wielkiego Postu 1983 roku przez kard. J. Ratzingera)


czwartek, 10 marca 2022

Czwartek 1. Tygodnia Wielkiego Postu

    Królowa Estera, przejęta grozą śmierci, zwróciła się o pomoc do Pana. "Panie mój, nasz Królu, ty jesteś jedyny. Pośpiesz na ratunek mnie, samotnej i poza Tobą niemającej nikogo pomocnego, bo grożące mi niebezpieczeństwo już jest w zasięgu ręki" (Est 4,17k.l).

    Jeśli zatem wy potraficie, choć zepsuci jesteście, dawać swym dzieciom dobre dary, to o ileż bardziej Ojciec wasz, który jest w niebie, da to, co dobre, proszącym Go (Mt 7,11).

 

     Bóg jest Panem historii. Plan zbawczy, jak widzimy to w dzisiejszej liturgii, wypełnia się dzięki modlitwie Estery, która woła w imieniu swojego ludu. 

    Modlitwa Estery zasługuje na podziw i szacunek. Pierwszym krokiem w tej modlitwie, mimo ciężkiego doświadczenia, w jakim naród wybrany się znalazł, jest ufność wobec Boga, który jest jedynym Obrońcą i Panem. Tylko On może przekreślić plany, które przygotowuje zło. 

    Uniżenie przed Panem.  Świadomość własnej kruchości, małości, niewystarczalności. I zaangażowanie całej siebie w modlitwę. To nie są tylko słowa, w modlitwie jest cała Estera. Rezygnuje z własnego wywyższenia, ozdób i przepychu, który ją otacza. Posypuje swoje ciało popiołem, jakby chciała wyznać - jestem prochem, nic nie znaczę; wszystko jest w Twoich rękach. To nie znaczy, ze zrezygnuje z działania. Podejmie je, ale po zawierzeniu całej siebie Bogu i po rozeznaniu przed Bogiem, jak należy postąpić. 

    Bóg wysłucha jej modlitwy i odwróci los, który według kalkulacji zła jest już przesądzony. 

    Na taką modlitwę, jako skuteczne narzędzie, wskazuje Jezus, który był Człowiekiem modlitwy. Uczniowie mogli obserwować to Jego zawierzenie Ojcu. Prosili, aby nauczył ich tego. 

    I kiedy Jezus zaczyna wprowadzać uczniów w modlitwę zaczyna nazywać Boga Ojcem. Miłość rodziców do dziecka wydaje się najbliższa miłości Boga wobec człowieka, z całą świadomością, że miłość ziemskich rodziców ma swoje ograniczenia - zepsuci jesteście. Miłość Boga przewyższa miłość rodziców, którzy przecież kochają bezinteresownie, obdarzają darami, nie oczekując nic w zamian. 

    Modlitwa to także prośba. Trudno wyobrazić sobie dziecko, które nie prosi o nic swoich rodziców. I takiej postawy, pełnej zaufania, otwartej i potrafiącej prosić Ojca, uczy nas Jezus. Jesteśmy zaproszeni do zaufania wobec Boga, zaufania, którego uczą nas dzieci z ufnością proszący rodziców. 

 

1. Czy nie zniechęcam się w modlitwie?

środa, 9 marca 2022

Środa 1. Tygodnia Wielkiego Postu

    Począł więc Jonasz iść przez miasto jeden dzień drogi i wołał, i głosił: «Jeszcze czterdzieści dni, a Niniwa zostanie zburzona». I uwierzyli mieszkańcy Niniwy Bogu, ogłosili post i oblekli się w wory od największego do najmniejszego (Jon 3,4-5).

    A gdy tłumy się gromadziły, zaczął mówić: «To plemię jest plemieniem przewrotnym. Żąda znaku, ale żaden znak nie będzie mu dany, prócz znaku Jonasza (Łk 11,29).


    Czterdzieści dni. Za półtora miesiąca będzie już za późno. Królestwo Boże jest na wyciągnięcie ręki. Trzeba się nawrócić i podjąć pokutę. Tak rozumieli to mieszkańcy Niniwy. 

    Jak to się stało, że mieszkańcy Niniwy uwierzyli? To pytanie postawił jeszcze jako kardynał papież Benedykt XVI. Mieszkańcy Niniwy musieli uznać, że to, co odnosi się do ich rzeczywistości, w przepowiadaniu Jonasza jest prawdą. Grzech miasta był czymś oczywistym, co więcej, zdali sobie sprawę, że ten grzech niszczy miasto. Nawrócenie było jedynym możliwym sposobem, żeby je uratować. 

    Przepowiadanie Jonasza odkrywa prawdę, uświadamia im prawdę, ale do tego potrzeba szczerości słuchaczy. 

    Odwróceniem tej sytuacji jest postawa rodaków Jezusa. Tam brakuje szczerości i otwartości. Proszą o znak, o coś, co ponad wszelką wątpliwość wskazałoby na to, że On jest Mesjaszem. Tę samą prośbę Jezus słyszał już na pustyni i ani wtedy, ani teraz nie odpowie zgodnie z oczekiwaniem rozmówców.

    Wszyscy jesteśmy po trosze jak tamci Żydzi. Wszyscy chcemy, prosimy i szukamy znaków, pewników i zapewnień. Szukamy objawień i dowodów na prawdziwość tego, w co wierzymy i co praktykujemy. 

    Syn Człowieczy będzie znakiem... Ten znak Jonasza nie odnosi się w tym wypadku do zmartwychwstania Jezusa trzeciego dnia, na podobieństwo Jonasza, który po trzech dniach zostaje zwrócony życiu. Odnosi się do faktu, że Jonasz był znakiem sam w sobie, bez potrzeby dokonywania cudów. Miał tylko Słowo, Boże Słowo. I to na ziemi pogan, a oni mu uwierzyli. 

    Jezus jest kimś więcej. Czyni cuda, naucza z mocą. A oni Mu nie uwierzyli. Prawdziwym znakiem jest Jezus, Jego osoba. Jest znakiem Ojca: Kto mnie zobaczył, zobaczył i Ojca Na tym polega dzieło zamierzone przez Boga, abyście uwierzyli w Tego, którego On posłał. Uwierzyć. Uznać Go za Syna Bożego, za Mesjasza, za Boga. 


1. Czy towarzyszy mi świadomość, że nie można marnować Bożych natchnień i łaski?