Piątek 32. Tygodnia Zwykłego, wsp. św. Elżbiety Węgierskiej

    Jak działo się za dni Noego, tak będzie również za dni Syna Człowieczego: jedli i pili, żenili się i za mąż wychodziły aż do dnia, kiedy Noe wszedł do arki; nagle przyszedł potop i wygubił wszystkich. Tak samo będzie w dniu, kiedy Syn Człowieczy się objawi (Łk 17,26-27.30).

    Kontynuujemy lekturę Ewangelii wg. św. Łukasza.

    W czasach Jezusa, podobnie jak w wielu innych momentach ludzkich dziejów, istniało silne przekonanie, że coś się kończy lub musi się skończyć... Sytuacja okupacji rzymskiej stawała się nie do zniesienia. Izraelici oczekiwali wielkiej i widowiskowej interwencji Boga, który zaprowadziłby sprawiedliwość i naprawił sytuację. W tym celu posługiwano się językiem proroków, obfitującym w obrazy kataklizmów i zniszczeń oraz niebiańskich objawień... Mówiono o Dniu Pańskim, dniach sądu. Nie brakowało też tych, którzy próbowali wskazywać konkretne daty, wskazywali oznaki tych dni, powoływali się na prywatne objawienia. To wszystko rodziło strach, czasem nawrócenie...

    Z drugiej strony młode wspólnoty chrześcijańskie łączyły te wszystkie wyobrażenia i oczekiwania z Jezusem Zmartwychwstałym. Oczekiwały Jego szybkiego powrotu jako Sędziego, który wypełni wszystkie zapowiedzi... Ale ta chwila się opóźniała, oczekiwania trwało dłużej, niż myśleli... A to rodziło u jednych zniechęcenie, a u drugich lenistwo - porzucanie codziennych obowiązków.

    W takim właśnie kontekście Łukasz umieszcza słowa Jezusa, pokazując, że Dzień Syna Człowieczego, zbawienie, dokonują się w normalnych sprawach codziennego życia.

    Przenosi uwagę ze zjawisk apokaliptycznych na odpowiedzialność i codzienne zaangażowanie i świadczenie o Jezusie, z oddawaniem (traceniem) własnego życia dla Ewangelii, by je znów odzyskać. Nie można czekać, aż sprawy rozwiążą się odgórnie, poprzez niebiańskie interwencje - one rozwiązują się w domu i w pracy, pośród codzienności.

    Trzeba jednak uważać, żeby codzienność nie pochłonęła naszej uwagi tak bardzo, ż przestaniemy zauważać Boże znaki, które zapowiadają nowy czas. Jedzenie, kupowanie, życie rodzinne, praca to nasze normalne, codzienne zajęcia. Ale trzeba być świadomym, że istnieje koniec, który pozwala ustawiać wszystko we właściwej hierarchii, który przypomina, że jesteśmy tylko pielgrzymami. 

    Słowa Jezusa to nie groźba, która ma nas przestraszyć i odebrać radość życia. To zwrócenie uwagi, że sposób, w jaki wykonujemy nasze codzienne obowiązki, jak podchodzimy do naszego życia, czy jest ono ofiarowane dla innych, sprawi, że zostaniemy uznani za godnych Królestwa. Zabrani zostaną ci, którzy nie dadzą się złapać w pułapkę rzeczy czy oglądają się wstecz, jak żona Lota. Zbawienie dokonuje się dzisiaj, dlatego wymaga pełnego zaangażowania w teraźniejszość. 

W jaki sposób przygotowuję się na życie wieczne?