Czy wolno płacić podatek Cezarowi, czy nie? Mamy płacić czy nie płacić?» Lecz On poznał ich obłudę i rzekł do nich: «Czemu Mnie wystawiacie na próbę? Przynieście Mi denara, chcę zobaczyć». Wówczas Jezus rzekł do nich: «Oddajcie więc Cezarowi to, co należy do Cezara, a Bogu to, co należy do Boga» (Mk 12,14b-15.17).
Jak wielu i jak często odpowiedź Jezusa wykorzystywało, aby znaleźć uzasadnienie swoich racji. Nawet ci, którym niekoniecznie blisko do Ewangelii, to zdanie potrafią zacytować.
Wielu widzi w nim wyraźne określenie miejsca Kościoła w świecie, w życiu społecznym, gospodarczym i społecznym, a nawet w niektórych sytuacjach moralnym. Do tych sfer życia niech Kościół się nie wtrąca.
Aby zrozumieć odpowiedź Jezusa, trzeba zobaczyć cały kontekst odpowiedzi. Postawiony przez przeciwników problem stawiał Jezusa w bardzo niezręcznej sytuacji. Mógł narazić się swoim, wskazując na konieczność zapłaty - oznaczało to kolaborację. Mógł narazić się okupantowi, odmawiając płacenia podatków - jawne wezwanie do buntu.
Jezus wyraźnie podkreśla, że nie szuka władzy politycznej. Odrzucił pokusę takiej władzy w czasie pustyni, kuszony przez diabła.
Warto postawić jednak jeszcze inne pytanie: co jest od Boga, a co nie jest? Co jest sacrum, a co profanum? I okazuje się, że wszystko ma jakieś odniesienie do Stwórcy. Bez tego odbiera się człowiekowi najważniejszy element człowieczeństwa. Człowiek został bowiem stworzony na Boży obraz.
Wszystko co służy człowiekowi, chociaż posiada swoją autonomię, powinno zostać w pewien sposób "konsekrowane", by nie naruszało świętości, jaką jest ludzkie życie.
1. Czy nie tworzę sztucznego podziału na to, co Boże i na to, co świeckie?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz