Sobota II Tygodnia Wielkiego Postu

  Któryż Bóg podobny Tobie, co oddalasz nieprawość, odpuszczasz występek Reszcie dziedzictwa Twego? Nie żywi On gniewu na zawsze, bo upodobał sobie miłosierdzie. Ulituje się znowu nad nami, zetrze nasze nieprawości i wrzuci w głębokości morskie wszystkie nasze grzechy (Mi 7,18-19).

   A gdy był jeszcze daleko, ujrzał go jego ojciec i wzruszył się głęboko; wybiegł naprzeciw niego, rzucił mu się na szyję i ucałował go... "Moje dziecko, ty zawsze jesteś przy mnie i wszystko moje do ciebie należy. A trzeba się weselić i cieszyć z tego, że ten brat twój był umarły, a znów ożył, zaginął, a odnalazł się"» (Łk 15,20.31-32).

   W dziejach ludzkich pojawiają się wielkie katastrofy, pożary, powodzie, trzęsienia ziemi, wojny... Człowiek potrafi oszacować wówczas wielkość zniszczeń i dąży do odbudowy tego, co zostało zniszczone.

   Nad nieszczęściem katastrofy rozbłyska nadzieja odbudowy. 

   Izrael przechodził zły moment swoich dziejów. To była prawdziwa religijna i etyczna katastrofa. Ale prorok Micheasz głosi nadzieję. Bóg jest obecny pośród swego ludu, Bóg pragnie obdarzyć wolnością i darować grzechy. Jest Bogiem współczującym i przebacza niewierność.

   Czasami bardzo koncentrujemy się na grzechu i jego skutkach, tak bardzo, że nie potrafimy zobaczyć Bożego miłosierdzia. 

   Kiedy idziemy do spowiedzi, chcemy zrzucić ciężar z pleców, bo przygniata; chcemy uniknąć konsekwencji grzechu. Kieruje nami lęk, ale brakuje często nadziei.

   Przypowieść o miłosiernym Ojcu ukazuje nam miłosierdzie Boga, pragnienie przebaczenia tak wielkie, że każe wybiec z domu na widok wracającego syna i go ucałować. 

   Bóg zwraca uwagę na powrót, nie na ciężar winy. Cieszy się, bo syn wraca. Potrafi okazać zrozumienie dla grzesznika, nie rozlicza, ale przyjmuje w ramiona. 

   Bóg okazuje również wielkie zaufanie starszemu synowi, bo wszystko moje do ciebie należy. 

   Jezus pozwala patrzeć z nadzieją - na ruinach spowodowanych grzechem Bóg potrafi przygotować święto, okazując radość z powrotu swojego dziecka.

1. Czy potrafię się cieszyć z Bożego miłosierdzia wobec mnie?