Oto Ja was posyłam jak owce między wilki. Bądźcie więc roztropni jak węże, a nieskazitelni jak gołębie! (Mt 10,16).
Patriarcha Jakub zostaje poproszony o opuszczenie ziemi, w której mieszka, którą uważa już za ziemię obiecaną przez Boga, w której dobrze się czuje. Ma wyruszyć do Egiptu. Dla patriarchy Jakuba nie jest to zwykła podróż, ale opuszczenie ziemi obiecanej przodkom, a tym samym rozpoczęcie nowego etapu z Bogiem. To rodzi niepokój i wątpliwości, które tak dobrze rozumiem.
Bóg przychodzi, aby go uspokoić, by mógł zaakceptować swoją przyszłość. W słowach, które Bóg kieruje do starca, padają słowa zapewnienia o powrocie i spotkaniu z synem, którego kiedyś stracił, a teraz ten syn będzie mu towarzyszył w ostatnich chwilach życia. I obietnica ludu, który się rozmnoży.
Wzruszająca jest scena spotkania Jakuba z Józefem. Otrzymana ziemia Goszen jest potwierdzeniem tej nadziei. Jak starzec Symeon Jakub doświadcza uspokojenia i wyraża gotowość zakończenia swojej ziemskiej drogi. Spełniony starzec, w którym nadzieja i ufność nie zgasły.
Jezus uwrażliwia uczniów, że głoszenie Ewangelii, głoszenie Królestwa Bożego, a nawet sama jego obecność w społeczeństwie, może sprowadzać różne trudności w relacjach. Nawet w naszych rodzinach można napotkać na sprzeciw wobec Ewangelii. Dlatego tak ważne jest praktykowanie dwóch cnót: roztropności i nieskazitelności.
Roztropność pozwala odkrywać niebezpieczeństwa i zagrożenia. Trzeba prosić Boga o dar rozeznania, by odkrywać oszustwa złego ducha - doradcy, który próbuje zamącić w głowach. Nieskazitelność jest przeciwieństwem dwulicowości, wszelkim zachowaniom, które głoszą często szlachetne intencje, a służą jedynie ukryciu niesprawiedliwości, ambicji czy próżności.
1. Czy w trudnościach doświadczam Bożej pomocy?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz