Czwartek XV Tygodnia Zwykłego - wsp. NMP z Góry Karmel

    Za siódmym razem sługa Eliasza powiedział: «Oto obłok mały, jak dłoń człowieka, podnosi się z  morza!»  (1 Krl 18, 44a).

   Kiedy więc Jezus ujrzał Matkę i stojącego obok Niej ucznia, którego miłował, rzekł do Matki: «Niewiasto, oto syn Twój». Następnie rzekł do ucznia: «Oto Matka twoja» (J 19,26-27a).

   Góra Karmel, jedno z biblijnych miejsc objawienia Boga Starego Testamentu. Miejsce, gdzie prorok Eliasz kończył swoją prorocką misję, przygotowując się na odejście do Boga. 

W czasach Nowego Testamentu góra Karmel stała się miejscem życia pustelniczego. W XII wieku wokół źródła proroka Eliasza, narodziła się wspólnota, która dała początek zakonowi karmelitańskiemu, zakonowi, który poświęcony jest Maryi. 

Wiele razy góra ta wspomniana jest w Starym Testamencie, podziwiana za piękno roślinnej szaty. To przywołuje inne piękno – duchowe piękno, które zawsze zdobiło Maryję: Jej uległość wobec Bożego Słowa, Jej cichą modlitwę i niezachwianą wiarę.

Matka Boża z Góry Karmel jest czczona jako wzór zawierzenia i modlitwy. Ci, którzy czują się duchowo zjednoczeni z rodziną karmelitańską, przyjmują Maryję jako swoją Matkę, ale także podejmują zobowiązanie modlitwy i naśladowania cnót Maryi.

   Susza trwała trzy lata. Król Izraela, zgodnie ze zwyczajem, podjął post, aby przebłagać Boga. I po trzech latach, latach służących pokucie i nawróceniu, Bóg zsyła deszcz. Eliasz zaprasza króla do uczty, co jest wyrazem zakończenia pokuty. 

   Sam prorok na szczycie góry Karmel modli się, a jego sługa wygląda oznak deszczu. Za siódmy razem, kiedy sługa wygląda z góry Karmel ku morzu, widzi małą chmurę. To znak, na który prorok czekał. Niebo staje się pochmurne i zaczyna się ulewa. 

To czytanie, od samego początku istnienia zakonu karmelitańskiego, odczytywane jest jako zapowiedź Maryi. Ta mała chmurka, zaledwie wielkości dłoni, staje się symbolem Bożego wybrania Maryi. 

    Ona, zwykła Dziewczyna z Nazaretu, pełna prostoty, nie wyróżniająca się niczym, niemal niezauważalna w swojej społeczności, przez swoje pełne zawierzenie, otwarcie na Boże plany i Słowo, otwiera ludzkości nowy początek historii zbawienia. W Niej, w tym małym obłoczku, ukryte zostało odwieczne Słowo, aby dać życie światu.

   W Ewangelii św. Jana widzimy Maryję stojącą pod krzyżem. I w tym momencie cierpienia, Jezus oddaje pod Jej macierzyńską opiekę swojego ucznia, a uczniowi daje Ją za Matkę. Od tej pory uczeń wciął Ją do siebie. Matka Jezusa staje się najcenniejszym skarbem wierzącego ucznia.

   Tym szczególnym wyrazem przynależności do Maryi, do rodziny Jezusa, jest szkaplerz. Tak jak Jezus był owinięty szatą Maryi, był chroniony przed wieloma niebezpieczeństwami, wszyscy przyjmujący szkaplerz oddają się w Jej macierzyńską opiekę. 

   Szkaplerz jest znakiem naszego oddania Maryi i zobowiązaniem naśladowania Jej cnót, pełnego zawierzenia Bogu, modlitwy, kontemplacji Bożego Słowa. Jest znakiem naszego pragnienia, by Ona, pierwsza uczennica Bożego Słowa, prowadziła nas, uczyła nas i kształtowała swoją mądrością i miłością.

1. W czym wyraża się moje nabożeństwo do Najświętszej Maryi Panny?