Hojnego dawcę miłuje Bóg - mówi św. Paweł w Liście do Koryntian. Ewangelia ukazująca scenę nawiedzenia, spotkania dwóch kobiet, jest potwierdzeniem tych słów.
Anioł w czasie zwiastowania nie powiedział Maryi, że ma iść do Elżbiety i jej usługiwać. Powiedział Jej tylko, że jest ona w szóstym miesiącu.
Elżbieta należała, w przeciwieństwie do Maryi, do ludzi zamożnych. Jej mąż należał do rodu kapłańskiego. Stać ją było na niejedną opiekunkę. Komu przyszłoby do głowy iść do bogatej kobiety przez góry, narażać się na niebezpieczeństwo, nie tylko siebie, ale Mesjasza, aby służyć bogatej krewnej.
Zobaczmy, jak Maryja umiała słuchać Boga. Nie trzeba Jej było mówić masz iść i to zrobić, ale wystarczyło, że anioł przekazał Jej informację i ona umiała odczytać, co należy czynić. Nie skupiła się na swoim wybraniu. Umiała odczytać wolę Bożą, bo nie była skupiona na swoim Ja. Dlatego umiała usłyszeć więcej niż treść samego słowa. Jej zasłuchanie prowadzi Ją do pełnienia misji Chrystusa w świecie.
Błogosławieństwo przyniesione przez anioła do domu w Nazarecie jest przekazywane dalej. I Elżbieta to zauważa. To co nosimy w sercu, zawsze wyrażamy w słowie, gestach, spojrzeniu oczu.
W tym spotkaniu Maryja obdarowuje Elżbietę, ale również sama jest obdarowana. Otrzymuje potwierdzenie tego, co usłyszała w ciszy Nazaretu. Błogosławiona jest, która uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Jej od Pana. Wróci do Nazaretu z radością.
Odwiedziny Boga, Jego łaska, zawsze jest darem i zadaniem. Jesteśmy kochani, by kochać. Bóg nas posyła i stawia na naszych drogach ludzi, do których jesteśmy posłani, by dzielić się radością, nadzieją i błogosławieństwem.
1. Czy potrafię się dzielić otrzymanym dobrem?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz