Głoś naukę, nastawaj w porę, nie w porę, wykaż błąd, poucz, podnieś na duchu z całą cierpliwością, ilekroć nauczasz (2 Tm 4,2).
Wtedy przywołał swoich uczniów i rzekł do nich: «Zaprawdę, powiadam wam: Ta uboga wdowa wrzuciła najwięcej ze wszystkich, którzy kładli do skarbony (Mk 12,43).
Wiara wymaga rozumu, ale nie jest wiedzą o Bogu. Jest spotkaniem, wydarzeniem, zmieniającym życie. Najlepszym przykładem jest święty Paweł.
W trudnym momencie, świadomy kresu swego apostolskiego posługiwania, przygotowuje się na śmierć. I jednocześnie wzywa swego ucznia do wierności i gorliwości w posługiwaniu. W porę i nie w porę nauczać, upominać, ganić, kiedy potrzeba.
Nie wstydzić się Chrystusa, ale sprawić, by wypełnił On całe życie i je przemieniał.
Inaczej blisko do uczonych w Piśmie, którzy co prawda wiedzą, ale nie żyją tym, co wiedzą. Znali Prawo, Jezus nawet udziela jednemu z nich pochwały, w dyskusji o pierwszym przykazaniu. Jezus ostrzega jednak przed nimi swoich słuchaczy, przed ich postawą, przed brakiem pokory, brakiem miłości i hipokryzją.
Swoim uczniom Jezus ukazuje przykład ubogiej wdowy. Nikt jej nawet nie zauważył oprócz Jezusa. Mistrz nie patrzy na ilość wrzucanych do skarbony monet, ale widzi widzi miłość oraz ufną wiarę. Ona nie daje Bogu tego, co zbywa, ale to, dzięki czemu żyje - całe swoje utrzymanie.
Ukazując uczniom przykład ubogiej wdowy, wyraźnie pokazuje jaka postawa miła jest Bogu, jakiej postawy oczekuje od tworzących wspólnotę Kościoła - życia pełnego zawierzenia Bogu, miłości i pokory. Życia, które staje się świadectwem wiary przemieniającej i rodzącej miłość.
1. Czy pozwalam Bogu przemieniać moje serce?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz