Biada wam, ponieważ budujecie grobowce prorokom, a wasi ojcowie ich pomordowali. Biada wam, uczonym w Prawie, bo wzięliście klucze poznania; sami nie weszliście, a przeszkodziliście tym, którzy wejść chcieli (Łk 11,47.52).
Łatwiej czcić zmarłych, uznać ich dobry wpływ na nasze życie, aniżeli szanować głos żyjących. Proroków prześladowano, zabijano, bo mówili rzeczy niewygodne, mało popularne, sprzeczne z ludzkim egoizmem i szukaniem łatwego życia. Martwym można postawić grobowce i uznać ich za wielkich, próbując chociaż tak złagodzić wyrzuty sumienia i ukryć swój błąd.
Można stać na straży tradycji, zwyczajów, posługując się imieniem samego Boga i nawet nie zauważyć, że powoli zajmuje się miejsce należne Jemu, tworząc bożki prywatnego kultu. Powołując się na Boga, można skutecznie blokować, zniechęcać innych, odpychać od wiary.
Patronka dnia, św. Teresa Wielka, była prorokiem swoich czasów. Przy dużym oporze i wbrew przeciwnościom podjęła dzieło reformy Karmelu, zrywając z wieloma ludzkimi tradycjami, zwyczajami, które zagnieździły się w klasztornych murach. Miała siłę, by rozerwać skorupę ludzkich przyzwyczajeń i naleciałości, by uwolnić serca, obudzić w nich pierwotną miłość, która zdolna jest uwielbiać Boga.
Oby i dziś Kościołowi nie brakowało proroków, oby ich głos był wysłuchany, by Kościół mógł powrócić do pierwotnej miłości. Inaczej zamieni się w muzeum tradycji, może ciekawych, ale zupełnie zbędnych. Aby tak się stało, każdy z nas potrzebuje osobistego nawrócenia i obudzenia w sobie miłości.
1. Czy potrafię uwierzyć, że moje osobiste nawrócenie przemienia Kościół?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz