Środa 1 Tygodnia Zwykłego

    Ponieważ zaś dzieci uczestniczą we krwi i ciele, dlatego i On także bez żadnej różnicy stał się ich uczestnikiem, aby przez śmierć pokonać tego, który dzierżył władzę nad śmiercią, to jest diabła, i aby uwolnić tych wszystkich, którzy całe życie przez bojaźń śmierci podlegli byli niewoli (Hbr 2,14-15).

    Zaraz po wyjściu z synagogi przyszedł z Jakubem i Janem do domu Szymona i Andrzeja. Teściowa zaś Szymona leżała w gorączce (Mk 1,29-30).

    Lęk wobec cierpienia,, choroby, umierania i śmierci to jedne z najsilniejszych ludzkich lęków. Boimy się choroby, związane z nim cierpienia, ale także uzależnienia od innych, boimy się umierania i śmierci. Wraz z chorobą i wiekiem pojawiać się może również lęk przez odrzuceniem - człowiek chory i cierpiący, przykuty do łóżka, jak teściowa Piotra, może doświadczać, że jest ciężarem że stał się niepotrzebny i nieużyteczny. 

    Ten lęk może nas paraliżować. Zaciska na ludzkim sercu swoje kajdany, sprawia, że człowiek staje się niewolnikiem. Odbiera nadzieję, pozbawia życie sensu, rodzi zniechęcenie. Być może dlatego tak prostym rozwiązaniem dla wielu w kulturach zachodnich wydaje się eutanazja. Przecież widzenie wartości człowieka tylko poprzez wymiar przydatności, efektywności czy produktywności prowadzi do prostego wniosku - jeśli nie jesteś przydatny, jesteś niepotrzebny.

    Jezus przyjmuje cierpienie, przyjmuje krzyż, aby wyzwolić nas od tego lęku, który zniewala serce. Ukazuje, że także życie wypełnione cierpieniem, a nawet sama śmierć, mają sens. Przyjęcie z miłością i zaufaniem tego co trudne, w zjednoczeniu z Chrystusem cierpiącym i umierającym, nadaje sens i rodzi nadzieję. Widzę św. Jana Pawła II, który bez słów opiera głowę na krzyżu w Wielki Piątek. Milczący, cierpiący i zatopiony w zaufaniu, wciąż nauczał, choć nie padło ani jedno słowo.

1. Prosić dla siebie o umiejętność przyjmowania choroby, cierpienia i śmierci w zaufaniu do Ojca.