Czwartek 26. Tygodnia Zwykłego - wsp. św. Hieronima

    Wtedy Nehemiasz, to jest namiestnik, oraz kapłan-pisarz Ezdrasz, jak i lewici, którzy pouczali lud, rzekli do całego ludu: «Ten dzień jest poświęcony Panu, Bogu waszemu. Nie bądźcie smutni i nie płaczcie!» (Ne 8,9).

    Następnie wyznaczył Pan jeszcze innych siedemdziesięciu dwóch i wysłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam przyjść zamierzał. Idźcie, oto was posyłam jak owce między wilki (Łk 10,1.3). 

    Za pośrednictwem Mojżesza lud zawarł przymierze z Bogiem, któremu nie zawsze potrafił sprostać. Niewierność sprowadzała cierpienie.

    Fragment z Księgi Nehemiasza ukazuje moment odnowienia tego przymierza. W czasie Święta Namiotów 398 roku przed Chrystusem lud zgromadził wokół Księgi, która stała się teraz znakiem przymierza. 

    W obliczu tak wielkiego wydarzenia nie było miejsca na smutek. Nie bądźcie przygnębieni, gdyż radość w Panu jest waszą ostoją!

    Jezus wysyła siedemdziesięciu dwóch uczniów, aby głosili Ewangelię. Nie ułatwia im tego zadania. Wysyła ich jak owce między wilki, ale także wysyła ich z misją, by wilki przemienić w owce. 

    Jedynym źródłem tej przemiany jest prawda o Królestwie, które jest blisko, jest w zasięgu ręki. Bóg ofiaruje im swoją miłość, chce budować z każdym relację miłości. dlatego posłani są tam, dokąd On zamierza przyjść. 

    I mają głosić niezmiennie, nawet tym, którzy zamykają przed nimi swoje domy, mają głosić prawdę o Królestwie, które jest blisko.

1. Jak często odnawiam w swoim sercu moje przymierze z Bogiem?