Sobota 10. Tygodnia Zwykłego - wsp. św. Barnaby

    Wieść o tym doszła do uszu Kościoła w Jerozolimie. Wysłano do Antiochii Barnabę. Gdy on przybył i zobaczył działanie łaski Bożej, ucieszył się i zachęcał wszystkich, aby całym sercem wytrwali przy Panu; był bowiem człowiekiem dobrym i pełnym Ducha Świętego i wiary (Dz 11,22-24a).

     Barnabę spotykamy w Dziejach Apostolskich. Warto przyjrzeć się temu towarzyszowi św. Pawła, którego życie można określić jako życie w służbie wspólnoty. 

Pojawia się w życiu Kościoła w pierwszych dniach po Zesłaniu Ducha Świętego. Na przykład Józef, nazwany przez Apostołów Barnabą, to znaczy Synem Pociechy (ten, który umie pocieszać), lewita rodem z Cypru, mając pole, sprzedał je, przyniósł pieniądze i złożył je u stóp apostołów. Barnaba zaczyna swoją drogę z Jezusem od osobistego nawrócenia – oddaje to, co było nieprawością – jako lewita nie miał prawa do ziemi. 

Następnie znajdujemy go jako posłańca Kościoła w Antiochii. Szuka Pawła, którego inni traktują jeszcze  z podejrzliwością, bo wiele zła wyrządził Kościołowi. To Barnaba zachęca Pawła do otwarcia się na wspólnotę, a do wspólnoty apeluje o przyjęcie Pawła. Podejmuje misję wśród pogan, ale widząc charyzmat św. Pawła, oddaje mu pola. Staje w cieniu Pawła. 

Barnaba przywiązuje wagę do wiary innych i do ich zdolności. Zawsze uważny na każdą osobę i każdą okoliczność, Barnaba wiedział, jak wprowadzić do wspólnoty ewangelizatorów i zabrał ze sobą Jana Marka. I to właśnie z powodu Marka doszło do napięcia w relacjach pomiędzy Pawłem i Barnabą. I Barnaba się wycofuje, rozdziela. Później znów drogi misyjne Pawła i Barnaby się połączą. Ważną rolę odegrał w czasie soboru jerozolimskiego, gdzie stanowczo twierdził, że poganie nie powinni podlegać obrzezaniu. 

Kolejny trudny moment to wplątanie Barnaby w obłudne postępowanie za sprawą Piotra, co wywoła poważny spór pomiędzy Piotrem i Pawłem – a poszło o spożywanie pokarmów, które Izraelici uznawali za nieczyste. 

Możemy uczyć się od apostoła Barnaby, jak być ludźmi pojednania, którzy umieją dostrzegać pozytywne wartości w ludziach i wydarzeniach, jak być ludźmi pełnymi wiary, którzy umieją odkrywać działanie Ducha Świętego, którzy poświęcają się pojednaniu i pokojowi, którzy podchodzą do drugiego z zaufaniem; którzy są bardziej skłonni do dialogu niż do potępiania i cenzurowania; którzy umieją rozróżniać, co jest dobre dla rozwoju wspólnoty i szerzenia Ewangelii; którzy umieją dostrzegać wartości, a nie wady; którzy decydują się budować mosty, które jednoczą, nie podkreślając podziałów; ludzie, którzy wiedzą, jak budować wspólnotę.

    1. Jak mogę innych przyciągać i wprowadzać do Kościoła?