Piątek 22. Tygodnia Zwykłego

    Niech więc uważają nas ludzie za sługi Chrystusa i za szafarzy tajemnic Bożych! A od szafarzy już tutaj się żąda, aby każdy z nich był wierny (1 Kor 4,1-2).

    Wówczas oni rzekli do Niego: «Uczniowie Jana dużo poszczą i modły odprawiają, tak samo uczniowie faryzeuszów; Twoi zaś jedzą i piją» (Łk 5,33).

    Prześladowany przez przeciwników, podejrzewany przez niektórych uczniów Jezusa, bo były faryzeusz, Paweł jest świadomy i daje temu świadectwo, że powierzony mu dar wiary i Słowo nie są jego własnością. Jest tylko i aż szafarzem Bożych tajemnic. Boże tajemnice nie są niczyją własnością, a ci, którzy je głoszą i przepowiadają, nigdy nie są panami Słowa. 

    Pierwszym przesłaniem głosiciela słowa musi być zawsze Ten, którego się głosi - Bóg. Kiedy posłaniec zaczyna przypisywać sobie prawa własności do Słowa, staje się śmieszny. Dawcą łask i charyzmatów jest sam Bóg, dlatego uważać, że są moją zasługą, to sprzeniewierzać się darowi, który się otrzymało. 

    W Ewangelii faryzeusze dotykają tematu postu, który był ważnym wyznacznikiem ich religijności. Jezus wykorzystuje ten moment, by pokazać istotę Bożego Królestwa, odwołując się do weselnej uczty. Nie zbawi nas bowiem ani post, ani żadna inna religijna praktyka, nawet najbardziej godna szacunku. Zbawi nas obecność Oblubieńca, Jezusa Chrystusa. 

    Prawdziwie powinniśmy się smucić, kiedy doświadczamy nieobecności Oblubieńca, od którego odchodzimy przez nas grzech. 

1. Jakim otrzymanym darem mogę służyć innym?