Co ma na myśli Jezus, kiedy wskazuje na dzieci i mówi, że są posiadaczami Królestwa? Innym razem powie, że mamy być do nich podobni.
Możemy wymienić wiele aspektów, które odróżniają świat dziecka od świata dorosłych, ale nie do wszystkich może odwoływać się Jezus, pokazując dorosłym jako wzorzec dziecko. Nie może oznaczać to dziecięcej niewinności - raz utraconej nie da się już odzyskać. Równie trudna wydaje się prostota rozumowania - nasz umysł się rozwija, dokonuje coraz bardziej skomplikowanych operacji...
Tym, co jest w zasięgu dorosłego, by mógł zachować w sobie ducha dzięcięctwa, jest zdolność do podziwu, do zaskoczenia.
Gdybyśmy byli w stanie zachować zdolność do zachwytu, moglibyśmy łatwiej rozpoznać dzieło Boga w nas, Jego dary, które otrzymujemy każdego dnia. Umielibyśmy zobaczyć wielkość Wszechmocnego, który przychodzi do nas, aby dawać nam życie, swoje Słowo. Gdybyśmy potrafili to wszystko zobaczyć, bylibyśmy skłonni do wdzięczności, do uwielbienia; bylibyśmy skłonni do podtrzymywania tej relacji z Bogiem, co więcej, tak jak dzieci, chcielibyśmy dzielić si tym skarbem. Czerpalibyśmy radość, przekazując innym nasz skarb.
Prostota dzieci jest wyzwaniem dla dorosłych. Jest to postawa Maryi, która potrafi rozpoznać, że Bóg uczynił przez Nią i w niej wielkie rzeczy, że spojrzał na Jej małość, aby napełnić Ją łaską. To postawa, która leży u podstaw każdego błogosławieństwa,/
Obudzić w sobie to pragnienie bliskości z Jezusem, by dotknął i pobłogosławił.
1. Kiedy próbuję przed Bogiem być dorosłym, a nie dzieckiem?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz