A oto kobieta kananejska, wyszedłszy z tamtych stron, wołała: „Ulituj się nade mną, Panie, Synu Dawida!” (Mt 15,22a).
Aby zrozumieć wołanie Izajasza z pierwszego czytania, potrzebne jest poznanie kontekstu, w którym te słowa padają. Ludzie, do których zwracał się Izajasz, przeszli poważny kryzys polityczny, religijny i gospodarczy, w tym długie wygnanie.
Po powrocie do swojej ziemi rozpoczęli dzieło odbudowy i oczyszczania, skupiania się wyłącznie na należących do ludu wybranego – ludu Izraela, a to wiązało się z usuwaniem tych, którzy nie uzyskali statusu prawdziwych Żydów – obcokrajowców i tych, którzy nie byli wierni przymierzu.
To jest pokusa wszystkich czasów i kultur: podkreślanie własnej wyjątkowości, fundamentalizm religijny czy nacjonalizm, proszę nie mylić z patriotyzmem, radykalizm etyczny, w tym seksualny…
Dla Boga i Jego proroka kryteriami przynależności do ludu są jednak sprawiedliwość i prawo, poszanowanie Przymierza. W odniesieniu do świątyni Bóg wypowiada przez proroka słowa: mój dom będzie nazywany domem modlitwy dla wszystkich narodów. Zupełnie inne spojrzenie niż to, które mieli przywódcy Izraela.
Ewangelia i Kananejka są lekcją także dla nas, zachętą do odrzucenia pogardy, stereotypów, wykluczania tych, którzy są obcy i inni, do zrezygnowania z przyklejania różnych etykietek, które nadajemy naszym językiem: ciapaty, żydek, czarny – w odniesieniu do księdza, lub jeszcze gorzej… dobrze się będziesz czuł, kiedy ktoś o tobie będzie mówił: ten Polaczek? To także zachęta do rezygnacji z uogólnień, pochopnych osądów.
Kościół nie może przestać być otwartym domem dla każdego człowieka, miejscem dialogu i przyjęcia, troski o odrzuconych i cierpiących.
Postaw sobie dzisiaj pytanie: czy zgadzasz się z tym, że w Kościele jest miejsce dla każdego człowieka? A może kogoś chciałbyś z niego wykluczyć?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz