Baczcie, żebyście nie gardzili żadnym z tych małych; albowiem powiadam wam: Aniołowie ich w niebie wpatrują się zawsze w oblicze Ojca mojego, który jest w niebie (Mt 18,10).
Aby przybliżyć nam prawdę o aniołach, Kościół daje nam do refleksji Ewangelię o dzieciach, o tych najmniejszych, nad którymi czuwają aniołowie. To dzieci, które odpowiadają na ważne pytanie uczniów o to, kto jest najważniejszy...
Ten, kto potrafi uczynić siebie małym, staje się największym w Królestwie niebieskim. Tym, co przyciąga uwagę jest ufność dziecka, z jaką przyjmuje wszystko, co przekazują mu dorośli. Umieć darzyć takim zaufaniem Jezusa, by zachować w sobie Boże dziecko, by nie zagubić drogi, która prowadzi do pełni życia.
Kiedy jednak zapytamy dziecka, kim chce być, z reguły wskazuje na to, że chce być dorosłym, wymieniając często jakiś zawód. Bycie dorosłym, bycie dużym i samodzielnym, postrzegane jest jako ideał. Rzadko się zdarza, by ktoś powiedział, że chce być mały. Ideałem jest wielkość i to wielkość pełna chwały. Rodzice chcą, by ich dzieci miały znaczenie, by stały się kimś, by odniosły sukces, by były wielkie.
Jezus też nie chciał, byśmy ponieśli klęskę, nie dorośli czy nie osiągnęli dojrzałości. Ale Jego definicja wielkości różni się od powszechnie przyjętej idei wielkości. Nie chodzi o znaczenie czy bogactwo, lecz o zachowanie tożsamości Bożego dziecka.
Stać się dzieckiem, to wciąż wpatrywać się w oblicze Ojca, doświadczanie opieki aniołów, których On posyła, zrezygnowanie z wszelkich roszczeń związanych z władzą czy przewagą na innymi. Wpatrywać się w oblicze Ojca, to wiedzieć, że wszelka wielkość, jaką mogę osiągnąć, wszelkie sukcesy, jakie zdobędę, swoje źródło mają w Bogu.
Wczoraj liturgia przywoływała św. Teresę od Dzieciątka Jezus - mistrzynię na drodze Bożego dziecięctwa. Niech ona uczy nas ufności wobec Ojca, właściwą każdemu dziecku...
1. Czy zachowuję w sobie ufność dziecka?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz