Środa 2. Tygodnia Wielkanocy

    Ale w nocy anioł Pański otworzył bramy więzienia i wyprowadziwszy ich, powiedział: „Idźcie i głoście w świątyni ludowi wszystkie słowa o życiu!” (Dz 5,19-20).

    Bóg tak umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne (J 3,16).

    Cudowne uwolnienie. Zostali pojmani z rozkazu arcykapłana i jego zwolenników, saduceuszy, za głoszenie prawdy o zmartwychwstaniu. Nie dlatego, że popełnili przestępstwo, ale z powodu zazdrości i prawdy o ostatecznym przeznaczeniu człowieka - zmartwychwstaniu. 

    W kontekście czasu, który przeżywamy, czasu Paschy, myślę o uczniach, Piotrze i Janie, którzy na wiadomość usłyszaną od Marii Magdalenie, że On zmartwychwstał, pobiegli do grobu. Pobiegli i zobaczyli pusty grób. Ci, którzy zostali posłani przez Sanhedryn, by przyprowadzić pojmanych, również zastali puste więzienie. Sprawdzili wszystko, ale więźniów nie znaleźli. To ludzki ruch, ludzkie działanie.

    W przeciwieństwie do naszych działań i ruchów, które są łatwe do uchwycenia, czasem przewidzenia, Boży ruch wymyka się naszej kontroli, nie pozwala się zamknąć czy uwięzić przez ludzkie działanie. To właśnie ten Boży ruch daje apostołom siłę, by pójść do świątyni i po doświadczeniu aresztowania ponownie głosić. Boże Słowo, Boża Moc, Boży Duch nie dadzą się uwięzić i zakuć w żadne kajdany. 

    I jedne z piękniejszych słów, jaki słyszy Nikodem. Szczęście pełne, zbawienie, osiąga się nie przez przynależność czy ukończenie jakiejś znaczącej szkoły, opanowaniu konkretnej doktryny czy filozofii. Potrzeba uwierzyć w Syna, aby osiągnąć zbawienie...

Czy doświadczam wyzwalającego działania Boga w moim życiu?