Sobota 2. Tygodnia Adwentu, wsp. św. Łucji

Usłysz, Pasterzu Izraela,
Ty, który zasiadasz nad cherubami!
Wzbudź swą potęgę
i przyjdź nam z pomocą. 

    Powróć, Boże Zastępów,
    wejrzyj z nieba, spójrz i nawiedź tę winorośl.
    Chroń to, co zasadziła Twoja prawica,
    latorośl, którą umocniłeś dla siebie.

Wyciągnij rękę nad mężem Twojej prawicy,
nad synem człowieczym, 
którego umocniłeś w swojej służbie.
Już więcej nie odwrócimy się od Ciebie,
daj nam nowe życie, a będziemy Cię chwalili.

                                                (Psalm 80)

    W dniu św. Łucji pojawia się psalm dedykowany tym, którzy chcą się zmienić, napisany został przez Asafa. A ponieważ prosi o wybawienie - już więcej nie odwrócimy się od Ciebie, daj nam nowe życie, a będziemy Cię chwalili, możemy przypuszczać, że powstał w czasie najazdu wojsk asyryjskich...

    Usłysz, Pasterzu Izraela... Chociaż w wielu miejscach w Piśmie Świętym pojawia się obraz Boga - Pasterza, to w Księdze Psalmów występuje on jedynie dwa razy - tutaj i w psalmie 23. 

    Imię Pasterz jest pełne czułości, wyraża opiekę Boga nad ludem. To ten, który karmi swój lud, czuwa nad nim, oczyszcza i prowadzi, nosi na ramionach. 

    Wzbudź swą potęgę i przyjdź nam z pomocą... Bóg, który był na tyle potężny, by wyprowadzić swój lud z niewoli egipskiej i wprowadzić do Ziemi Obiecanej, ma i teraz odpowiednią moc, aby ocalić swój lud. Wystarczy, by na nowo obudził swoją moc. Stąd pełne ufności wołanie, aby przyszedł z pomocą. Psalmista i lud wiedzą, że ich los zależy od Pana. 

    Spójrz i nawiedź tę winorośl..., latorośl, którą umocniłeś dla siebie... Winorośl jest znanym symbolem Ludu Bożego. Winorośl jest rośliną słabą i pokorną, potrzebującą wsparcia. Gdy otrzymuje oparcie, wypuszcza bujne liście i owocuje. Kiedy jednak pozbawiona jest opieki, staje się rośliną bezpłodną, jałową, najmniej opłacalnym krzewem wśród innych i nadaje się jedynie na opał. 

    Asaf modli się w imieniu ludu, błagając Boga, aby nawiedził winorośl, którą sam zasadził...  Daj nam nowe życie... Tylko Bóg może przywrócić do życia, dać nowe życie. Owocem ofiarowanego przez Boga nowego życia jest wierność, obietnica wierności: nie odwrócimy się od Ciebie. Jesteśmy zaproszeni do wierności...

    

    

Piątek 2. Tygodnia Adwentu

Szczęśliwy, kto nie idzie za radą bezbożnych,
nie wchodzi na drogę błądzących, 
nie siada na stołku występnych,
lecz prawo Pana upodobał sobie,
o Jego prawie rozmyśla w dzień i w nocy.

    Taki jest ja drzewo zasadzone przy płynącej wodzie,
    wydaje ono owoc o właściwej porze,
    gdyż liście jego nie więdną.
    Wszystko, co on czynić będzie, pójdzie dobrą drogą.

Nie tak będzie z bezbożnymi, nie tak będzie;
będzie jak ze śmieciami, które wiatr zmiata z powierzchni ziemi.
Pan bowiem uznaje drogę sprawiedliwych, 
a droga występnych ulegnie zniszczeniu.

                                                        (Pslam 1)

    Dzisiejszy psalm, który daje nam liturgia, jest bardzo jasny. Wraz z Psalmem drugim stanowi wprowadzenie do całego psałterza. Dlatego chcę zacząć komentarz do niego od pewnej bajki. Mówi ona o psie, który pewnego dnia z wielkim zapałem gonił za swoim ogonem. Zauważył go starszy pies i zapytał:

- dlaczego goniłeś za swoim ogonem?

- słyszałem, że w nim tkwi szczęście - odpowiedział szczeniak - więc będę go gonił, aż go dogonię.

- kiedyś ja też goniłem za swoim ogonem - odpowiedział starszy pies, ponieważ słyszałem, że szczęście psa tkwi w jego ogonie.

- i udało ci się go dogonić? - zapytał z zainteresowaniem szczeniak...

- po wielu dniach gonienia odkryłem, że im bardziej się starałem, tym bardziej mi się oddalał, ale kiedy przestałem go gonić i zająłem się codziennymi sprawami, wtedy podążał za mną wszędzie...

    Psalm 1 ukazuje drogę szczęścia, drogę kroczenia według Bożych wskazań i w kontraście do niej ukazuje również drogę nieszczęścia, drogę, na której nie ma życia. Ta druga droga, droga podążania za swoim ogonem, jest jedynie złudzeniem, dlatego zniknie jak śmierci rozwiane przez wiatr. 

    Podążać drogą Boga, to unikać rad złych ludzi, nie wchodzić na ich drogę - na drogę zła, nie zasiadać w ich gronie... 

    Ludzie źli mają swoje pomysły na życie, ale ten, kto żyje łaską, potrafi rozpoznać złe podpowiedzi. Nie jest to łatwe, bo czasem chcemy dobrze, ale wychodzi źle. Nieszczęsny ja człowiek - powie święty Paweł. Powtarzam to sobie często, bo takie jest też moje doświadczenie... Staram się rozpoznawać dobro, czasem jednak błądzę. Dzisiaj mam też świadomość, że złe rady, złe podpowiedzi, mogą mieć źródło w moim sercu. Nasze sumienie, nasz umysł, nasze serce mogą nam dać złą radę... Dlatego tak ważne jest to, by szukać nie tylko w sobie, lecz w Bożym Prawie...

    

Czwartek 2. Tygodnia Adwentu

Będę Cię wielbił, Boże mój i Królu,
i sławił Twoje imię przez wszystkie wieki.
Pan jest dobry dla wszystkich,
a Jego miłosierdzie nad wszystkim, co stworzył.

    Niech Cię wielbią, Panie, wszystkie Twoje dzieła
    i niech Cię błogosławią Twoi wyznawcy.
    Niech mówią o chwale Twojego królestwa
    i niech głoszą Twoją potęgę.

Aby synom ludzkim oznajmić Twoją potęgę
i wspaniałość chwały Twojego królestwa.
Królestwo Twoje królestwem wszystkich wieków,
przez wszystkie pokolenia Twoje panowanie.

                                                    (Psalm 145)

    Psalm 145, którego dzisiaj słuchamy w liturgii nosi tytuł Psalm pochwalny Dawida. Śpiewając chwałę Boga Dawid w tym psalmie zbiera wszystko, czego w ciągu całego swojego długiego życia dowiedział się o Bogu. W tradycji żydowskiej ten psalm recytowano trzykrotnie w ciągu każdego dnia - dwa razy rano i raz w czasie modlitwy wieczornej. 

    Będę Cię wielbił, Boże mój i Królu... Dawid oddaje cześć Bogu, zwracając się bezpośrednio do Niego, nazywa Boga moim Bogiem i Królem. I czyni to bezterminowo: przez wszystkie wieki. 

    Pan jest dobry dla wszystkich, a Jego miłosierdzie nad wszystkim, co stworzył. W wersach, których dzisiaj w liturgii nie słyszymy, Dawid wychwala Boży majestat. Ale to nie wielkość i potęga Boga są najbardziej boskimi cechami Bożej natury. Dlatego podkreśla dobro i miłosierdzia Boga. Oryginalne słowo oznaczające miłosierdzie oznacza łono, miłosierdzie Boga wobec człowieka jest zatem określone przez słowo, które oznacza poczucie bezpieczeństwa i ciepła, jakie daje kochająca matka poczętemu w jej łonie dziecku.

    Niech Cię wielbią, Panie, wszystkie twoje dzieła. Cały stworzony świat oddaje cześć swojemu Bogu  i czyni to z wdzięczności. Tym bardziej człowiek i Boży lud powinien wielbić i wysławiać Boga z wdzięcznością: niech Cię błogosławią Twoi wyznawcy. 

    Niech mówią o chwale Twojego królestwa... Dawid mówi o konieczności głoszenia Bożych dzieł przez wierzących, przez lud Pana. Jedną z największych słabości Kościoła naszych czasów nie jest brak głoszenia - Ewangelia jest głoszona i w kościołach, i za pośrednictwem mediów. Nawet modlitwa, chociaż czasem się z nią zmagamy, nie jest największą słabością, b jednak się modlimy. Słabością jest brak rozmowy. Jakże mało jest Chrystusa i Jego Ewangelii w naszych rozmowach codziennych, w tym, co przeżywamy i jak przeżywamy.

    Królestwo Twoje królestwem wszystkich wieków... Uwielbienie Boga powinno trwać wiecznie, bo wieczne jest Jego panowanie. Ziemscy władcy, królowie następują jeden po drugim, obok imienia pojawiają się liczby: pierwszy, drugi... Ale Bóg jest Królem, który jest Pierwszy i Ostatni. Ludzie przychodzą i odchodzą jak cienie na ścianie, ale Bóg panuje wiecznie. Przez wszystkie pokolenia Twoje panowanie...