Wtorek 2. Tygodnia Adwentu

Śpiewajcie Panu pieśń nową,
śpiewaj Panu, ziemio cała.
Śpiewajcie Panu, sławcie Jego imię,
każdego dnia głoście Jego zbawienie.

    Głoście Jego chwałę wśród wszystkich narodów,
    rozgłaszajcie Jego cuda pośród wszystkich ludów.
    Głoście wśród ludów, że Pan jest królem,
     będzie sprawiedliwie sądził ludy.

Niech się radują niebiosa i ziemia weseli,
niech szumi morze i wszystko, co je napełnia.
Niech się cieszą pola i wszystko, co na nich rośnie,
niech wszystkie drzewa w lasach wykrzykują z radości.

    Przed obliczem Pana, który już się zbliża,
    który już się zbliża, by osądzić ziemię.
    On będzie sądził świat sprawiedliwie,
    a ludy według swej prawdy.

                                        (Psalm 96)

      Kiedy sięgamy po 1 Księgę Kronik, w 16 rozdziale znajdziemy psalm, który dzisiaj daje nam liturgia. To pozwala nam zobaczyć, że był to psalm stworzony przez Dawida i komentatorzy wskazują, że został on wykonany po raz pierwszy podczas przenoszenia Arki Przymierza do Jerozolimy. Był także wykonywany uroczyście podczas poświęcenia odbudowanej świątyni po okresie niewoli babilońskiej.

    Śpiewajcie Panu pieśń nową, śpiewaj Panu ziemio cała... To nie jest zwykła sugestia czy delikatne zaproszenie - to wezwanie, które mówi o obowiązku każdego wierzącego i całego stworzenia: wielbić Pana i śpiewać Jego imieniu. Nie można popadać w rutynę uwielbienia, pieśń nowa, trzeba zachować świeżość w relacji z Panem, chociaż każdego dnia mamy wypowiadać dziękczynienie i głosić Jego zbawienie. 

    Pieśń uwielbienia jest nie tylko śpiewem, jest głoszeniem, dawaniem świadectwa o Bożym działaniu pośród ludu. Jeśli przyjmujesz Boga jako Pana, śpiewaj Mu pieśń, nawet w zaciszu swego domu, ale wobec innych głoś to, czego dokonał.

    Psalmista ma osobiste doświadczenie Boga, nie chwali bezrefleksyjnie - poznał wielkość Boga i o niej opowiada. Dzieło zbawienia, które dokonało się przez Chrystusa czyni Boga godnym najwyższej chwały. 

    W uwielbienie Boga włączone zostaje całe stworzenie. Lud Boży powinien ogłosić całemu stworzeniu. Piękno stworzenia ukazuje chwałę Boga, dlatego trzeba ogłaszać całemu stworzeniu, że Jego dzieło jest dobre. Bóg nie stworzył świata w sposób niedbały. I całe stworzenie znajduje się w Jego rękach. Święty Paweł w Liście do Rzymian mówi: Stworzenie bowiem zostało poddane marności... również i ono zostanie wyzwolone z niewoli zepsucia. Wiemy przecież, że całe stworzenie aż dotąd jęczy i wzdycha w bólach rodzenia. 

    Psalm kończy się zaproszeniem do ufności. Pan już się zbliża, by osądzić ziemię. On będzie sądził świat sprawiedliwie. To nie będzie ludzki sąd skażony błędem, stronniczy czy obarczony ludzkimi ograniczeniami, lecz oparty na fundamencie prawdy. Nie będzie faworyzowania żadnego ludu. I będzie to sąd miłości Bożej, a nie ludzkiej surowości. 

Uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny

Śpiewajcie Panu pieśń nową,
albowiem uczynił cuda.
Zwycięstwo Mu zgotowała Jego prawica
i święte ramię Jego.

    Pan okazał swoje zbawienie,
    na oczach pogan objawił swą sprawiedliwość.
    Wspomniał na dobroć i na wierność swoją
    dla domu Izraela.

Ujrzały wszystkie krańce ziemi
zbawienie Boga naszego.
Wołaj z radości na cześć Pana, cała ziemio,
cieszcie się, weselcie i grajcie.

                                (Psalm 98)

    W Uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny liturgia daje nam do refleksji Psalm 98. Nie jest to przypadek, gdyż kiedy pochylimy się nad Magnificat, które Maryja śpiewa, uwielbiając Boga za zbawienie, zobaczymy wiele wspólnych słów. Być może właśnie ten psalm Maryja miała w pamięci, gdy wychwalała Stwórcę za spełnione obietnice. Rzeczywiście, ten psalm mówi o Bogu, który jest wierny i wypełnia swoje obietnice, a ich wypełnienie całkowite dokonuje się w zwycięstwie Jezusa Chrystusa.

    Śpiewajcie Panu pieśń nową... Psalm 98 mógł być inspiracją, ale Maryja śpiewa nową, własną pieśń uwielbienia. Izrael znał bardzo wiele pieśni uwielbienia, ale nasze uwielbienie Boga zawsze powinno być świeże i nowe. Pieśń o dziele zbawienia i odkupienia zawsze pozostanie nowa, nawet kiedy powtarzamy te same słowa, gdyż Pan Bóg w każdym z nas dokonuje swojego dzieła na nowo, nie powtarza się. Za każdym razem, gdy pochyla się nad nami w sakramencie pojednania, Bóg czyni nowe rzeczy, udziela nowej łaski, na nowo obdarza miłosierdziem. Każdy dzień przynosi nowe rzeczy, trzeba być wrażliwym, aby je dostrzec, bo to otwiera w nas źródło słów, którymi możemy uwielbiać. Nowa pieśń ma swoje powody - cuda, których Bóg dokonuje każdego dnia...

    Zwycięstwo Mu zgotowała Jego prawica... Bóg zakasał swoje rękawy, aby wykonać swoje potężne dzieło. Jego prawica i ramię zapewniły Mu zwycięstwo. Uwielbienie należy się jedynie Bogu, to Jego dzieło. 

    Pan okazał swoje zbawienie, objawił swą sprawiedliwość... Te dwa słowa, zbawienie i sprawiedliwość oznaczają Boży porządek. Nowy Testament ukazuje, że Bóg objawił swoje zbawienie w sposób przekraczający oczekiwania psalmisty. Bóg pamiętał o swoim miłosierdziu i obietnicy wobec ludu Izraela. Dziś wielu uważa, że Bóg zapomniał, że nie interesuje się ludzkim losem. Lud Abrahama oczekiwał na przyjście Jezusa blisko dwa tysiące lat. A Bóg nie ogranicza zbawienia do jednego ludu - wszystkie krańce ziemi ujrzały zbawienie Boga naszego. 

    

II Niedziela Adwentu

    Wyrośnie różdżka z pnia Jessego, wypuści się odrośl z jego korzeni. Owego dnia to się stanie: Korzeń Jessego stać będzie na znak dla narodów (Iz 11,1.10a).

    Boże, przekaż Twój sąd królowi,
    a Twoją sprawiedliwość synowi królewskiemu.
    Aby Twoim ludem rządził sprawiedliwie
    i ubogimi według prawa.

Za dni Jego zakwitnie sprawiedliwość
         i wielki pokój, zanim księżyc zgaśnie.
          Będzie panował od morza do morza,
          od Rzeki aż po krańce ziemi.

Wyzwoli bowiem biedaka, który go wzywa,
      i ubogiego, który nie ma opieki.
      Zmiłuje się nad biednym i ubogim,
      nędzarza ocali do śmierci.

Niech Jego imię trwa na wieki,
           jak długo świeci słońce, niech trwa Jego imię.
           Niech Jego imieniem wzajemnie się błogosławią,
           niech wszystkie narody życzą mu szczęścia.

                 (Psalm 72)

Stary Dawid ma świadomość, że jego życie dobiega kresu i podobnie jak jego przodkowie, wypowiada błogosławieństwo i przepowiada przyszłość, przepowiada to, co Bóg pozwala mu zobaczyć sercem. Patrzy na syna Salomona, ale jego wzrok widzi chwałę wiecznego Króla, którego panowanie nie ma końca.

    Bóg złożył Dawidowi, synowi Jessemu z Betlejem, obietnicę. Ten wielki król i później jego syn przynieśli Izraelowi pokój i dobrobyt. Drzewo Jessego rosło w siłę. A teraz prorok patrzy na  stary pień tego wielkiego drzewa, które zostało zniszczone.  Zostało ścięte, spalone i pozbawione przyszłości.

    Kiedy prorok Izajasz pisze te słowa, Izrael przeżywa najgorsze chwile – nic nie pozostało ze wspaniałej przeszłości Dawidowego królestwa. Nic poza spalonym ściętym pniem.

Ale prorok widzi dalej. Izajasz zapowiada nowe życie, które wyrośnie w ukryciu. I to Bóg ma moc, by to uczynić.