Uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny

Śpiewajcie Panu pieśń nową,
albowiem uczynił cuda.
Zwycięstwo Mu zgotowała Jego prawica
i święte ramię Jego.

    Pan okazał swoje zbawienie,
    na oczach pogan objawił swą sprawiedliwość.
    Wspomniał na dobroć i na wierność swoją
    dla domu Izraela.

Ujrzały wszystkie krańce ziemi
zbawienie Boga naszego.
Wołaj z radości na cześć Pana, cała ziemio,
cieszcie się, weselcie i grajcie.

                                (Psalm 98)

    W Uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny liturgia daje nam do refleksji Psalm 98. Nie jest to przypadek, gdyż kiedy pochylimy się nad Magnificat, które Maryja śpiewa, uwielbiając Boga za zbawienie, zobaczymy wiele wspólnych słów. Być może właśnie ten psalm Maryja miała w pamięci, gdy wychwalała Stwórcę za spełnione obietnice. Rzeczywiście, ten psalm mówi o Bogu, który jest wierny i wypełnia swoje obietnice, a ich wypełnienie całkowite dokonuje się w zwycięstwie Jezusa Chrystusa.

    Śpiewajcie Panu pieśń nową... Psalm 98 mógł być inspiracją, ale Maryja śpiewa nową, własną pieśń uwielbienia. Izrael znał bardzo wiele pieśni uwielbienia, ale nasze uwielbienie Boga zawsze powinno być świeże i nowe. Pieśń o dziele zbawienia i odkupienia zawsze pozostanie nowa, nawet kiedy powtarzamy te same słowa, gdyż Pan Bóg w każdym z nas dokonuje swojego dzieła na nowo, nie powtarza się. Za każdym razem, gdy pochyla się nad nami w sakramencie pojednania, Bóg czyni nowe rzeczy, udziela nowej łaski, na nowo obdarza miłosierdziem. Każdy dzień przynosi nowe rzeczy, trzeba być wrażliwym, aby je dostrzec, bo to otwiera w nas źródło słów, którymi możemy uwielbiać. Nowa pieśń ma swoje powody - cuda, których Bóg dokonuje każdego dnia...

    Zwycięstwo Mu zgotowała Jego prawica... Bóg zakasał swoje rękawy, aby wykonać swoje potężne dzieło. Jego prawica i ramię zapewniły Mu zwycięstwo. Uwielbienie należy się jedynie Bogu, to Jego dzieło. 

    Pan okazał swoje zbawienie, objawił swą sprawiedliwość... Te dwa słowa, zbawienie i sprawiedliwość oznaczają Boży porządek. Nowy Testament ukazuje, że Bóg objawił swoje zbawienie w sposób przekraczający oczekiwania psalmisty. Bóg pamiętał o swoim miłosierdziu i obietnicy wobec ludu Izraela. Dziś wielu uważa, że Bóg zapomniał, że nie interesuje się ludzkim losem. Lud Abrahama oczekiwał na przyjście Jezusa blisko dwa tysiące lat. A Bóg nie ogranicza zbawienia do jednego ludu - wszystkie krańce ziemi ujrzały zbawienie Boga naszego. 

    

II Niedziela Adwentu

    Wyrośnie różdżka z pnia Jessego, wypuści się odrośl z jego korzeni. Owego dnia to się stanie: Korzeń Jessego stać będzie na znak dla narodów (Iz 11,1.10a).

    Boże, przekaż Twój sąd królowi,
    a Twoją sprawiedliwość synowi królewskiemu.
    Aby Twoim ludem rządził sprawiedliwie
    i ubogimi według prawa.

Za dni Jego zakwitnie sprawiedliwość
         i wielki pokój, zanim księżyc zgaśnie.
          Będzie panował od morza do morza,
          od Rzeki aż po krańce ziemi.

Wyzwoli bowiem biedaka, który go wzywa,
      i ubogiego, który nie ma opieki.
      Zmiłuje się nad biednym i ubogim,
      nędzarza ocali do śmierci.

Niech Jego imię trwa na wieki,
           jak długo świeci słońce, niech trwa Jego imię.
           Niech Jego imieniem wzajemnie się błogosławią,
           niech wszystkie narody życzą mu szczęścia.

                 (Psalm 72)

Stary Dawid ma świadomość, że jego życie dobiega kresu i podobnie jak jego przodkowie, wypowiada błogosławieństwo i przepowiada przyszłość, przepowiada to, co Bóg pozwala mu zobaczyć sercem. Patrzy na syna Salomona, ale jego wzrok widzi chwałę wiecznego Króla, którego panowanie nie ma końca.

    Bóg złożył Dawidowi, synowi Jessemu z Betlejem, obietnicę. Ten wielki król i później jego syn przynieśli Izraelowi pokój i dobrobyt. Drzewo Jessego rosło w siłę. A teraz prorok patrzy na  stary pień tego wielkiego drzewa, które zostało zniszczone.  Zostało ścięte, spalone i pozbawione przyszłości.

    Kiedy prorok Izajasz pisze te słowa, Izrael przeżywa najgorsze chwile – nic nie pozostało ze wspaniałej przeszłości Dawidowego królestwa. Nic poza spalonym ściętym pniem.

Ale prorok widzi dalej. Izajasz zapowiada nowe życie, które wyrośnie w ukryciu. I to Bóg ma moc, by to uczynić. 

    

Sobota 1. Tygodnia Adwentu

Wysławiajcie Pana, bo dobra to rzecz granie na strunach;
oby to śpiewanie było miłe naszemu Bogu.
Pan odbuduje Jeruzalem,
On chce zebrać rozproszonych Izraela.

    On uzdrawia poranionych na duszy,
    On opatruje ich rany.
    On potrafi policzyć mnogość gwiazd,
    On każdej z nich nadaje imię.

Nasz Pan jest wielki, wielka jest Jego potęga,
nie ma rachunku dla Jego wiedzy.
Pan podnosi pokornych,
a występnych zgina aż do ziemi.

                                   (Psalm 147 - wg Biblii Pierwszego Kościoła)

    Autor tego psalmu nie jest znany, ale tradycja przypisuje go prorokom: Aggeuszowi i Zachariaszowi. 

    W historii Starego Testamentu lub Izraela cieszył się uprzywilejowaną pozycją pośród wszystkich narodów, był ludem wybranym. Bez względu na to, ile razy Izraelici oddalali się od Boga, On nigdy o nich nie zapomniał i zawsze pozwalał im wrócić do świętego miasta - Jeruzalem. Psalm, który dzisiaj daje nam liturgia opowiada o jednym z takich powrotów za czasów Nehemiasza, po okresie niewoli babilońskiej. Ten powrót był kolejnym z dowodów miłości i wierności Boga.

    Po odbudowaniu świątyni, przy okazji jej poświęcenia, lud przystępuje do uwielbienia Boga, chociaż jeszcze trzeba wiele zrobić, by przywrócić dawną świetność samemu miastu i jego murom.

    Chwalcie Pana, bo dobrze jest śpiewać psalmy Bogu, słodko jest Go wysławiać... Wielbienie Boga jest pracą, która sama w sobie jest już nagrodą. Pośród wszystkich najlepiej ubranych ludzi, najpiękniejsi są zawsze ci, którzy ubierają szaty uwielbienia. Jezus sprawił, że my również należy do Boga i jesteśmy zaproszeni do uwielbienia za to wszystko, co czyni On dla nas i w nas. Dzięki dziełu odkupienia wszyscy mamy udział w dziedzictwie samego Boga. 

    ...dobrze jest śpiewać psalmy Bogu... - nigdy nie zabraknie powodów do zachwytu i uwielbienia. Bóg jest godny naszego uwielbienia i chwały. Uwielbienie Boga rodzi dobro w sercu człowieka. W jednej z prefacji śpiewamy: nasze hymny pochwalne niczego Tobie nie dodają, ale się przyczyniają do naszego zbawienia. Oddając chwałę Bogu, człowiek wzrasta ku pełni. 

    Dobroć i wierność Boga objawia się w widocznych znakach. Pan buduje Jeruzalem, gromadzi rozproszonych z Izraela. Bóg troszczy się o człowieka i oswój lud. Prorok Izajasz zapowiadał: pozbiera pogubionych z Izraela, z czterech krańców ziemi zgarnie w jedną gromadę rozproszonych z Judy. Bóg przychodzi z pomocą. Zna ból ludzkiego serca, wszelkie zranienia, które w sobie nosimy. Nie jest tak wielki i daleki, by nie pochylić się nad nami - On przewiązuje nasze rany, opatruje je z delikatnością i miłością. Bóg niebios jest Bogiem twojego serca. Wystarczy otworzyć się na Jego miłość i zaufać.

    A jednocześnie jest Bogiem wielkim i potężnym, a mądrość Jego niewypowiedziana. Zna liczbę wszystkich gwiazd. Ten sam Bóg, który zna wszystkie gwiazdy, pochyla się z miłością nade mną i nad tobą. Zna po imieniu wszystkie gwiazdy, i po imieniu zna każdego z nas. 

    Pan dźwiga pokornych, karki grzeszników zgina do ziemi... Bóg wywraca porządek świata, zły porządek, w którym cisi i pokorni doświadczają cierpienia i są wykorzystywani, a występni cieszą się bogactwem. W wielu miejscach Biblii ta prawda powraca, przypominał o tym św. Piotr w swoim liście, św. Jakub: Bóg wyniosłym się sprzeciwia, a pokornym łaskę daje. 

    Liturgia adwentu zaprasza nas do dziękczynienia i uwielbienia za dary, których Bóg nam udziela...