Wtorek w Oktawie Bożego Narodzenia

Oddajcie Panu, rodziny narodów,
oddajcie Panu chwałę i uznajcie Jego potęgę,
oddajcie Panu chwałę należną Jego imieniu.
przynieście dary i wejdźcie na Jego dziedzińce.

    Uwielbiajcie Pana w świętym przybytku,
    zadrżyj, ziemio cała, przed Jego obliczem.
    Głoście wśród ludów, że Pan jest królem,
    On świat tak utwierdził, że się nie zachwieje,
    będzie sprawiedliwie sądził ludy.

                                        (Psalm 96)

    Towarzyszą nam kolejne wersety Psalmu 96, który wzywa nas do uwielbienia Boga. To uwielbienie z naszej strony jest uznaniem prawdy o Bogu, głoszeniem Jego mocy  i potęgi. Nie dodajemy niczego Bogu naszym uwielbieniem, jedynie uznajemy to, co należy do samej istoty Pana. 

    Uwielbić Boga, to oddać Mu pokłon oraz wychwalać Go za przymioty, które jesteśmy w stanie rozpoznać i które On nam objawia. 

    Oddajcie Panu chwałę i uznajcie Jego potęgę... Szczególne zaproszenie jest do nas skierowane w tym okresie Bożego Narodzenia, kiedy nasz wzrok kieruje się ku Dzieciątku Jezus. Na wzór Mędrców ze Wschodu, którzy oddają pokłon, uznając w małym Dziecku Boży majestat, co wyrazili swoimi darami. Spełnia się Boża zapowiedź dana Abrahamowi: W Jezusie Chrystusie, najsławniejszym potomku Abrahama, błogosławieństwem objęte zostają wszystkie plemiona ziemi. 

    Przychodzimy przed Boże oblicze oddać pokłon i otrzymujemy dar błogosławieństwa. Przychodzimy, aby otrzymać, ale w tym czasie Bożego Narodzenia, przychodzimy, aby coś od siebie dać: nasz czas, który jest dla nas Jego darem, naszą uwagę, uwielbienie, naszą służbę i to wszystko, co podpowie nam serce. Oddajcie Panu chwałę, przynieście dary i wejdźcie na Jego dziedzińce.

    Najczęściej przychodzimy do Boga, aby o coś prosić, aby coś otrzymać. I wiele otrzymujemy za każdym razem: poznajemy Go poprzez odczytywane i głoszone Słowo, otrzymujemy dary wyproszone w modlitwie. Ten psalm zaprasza nas jednak do innej postawy - dać coś Bogu. Uwielbienie polega na oddaniu Bogu chwały, która jest należna Jego Imieniu.  To forma długu, który zaciągnęliśmy wobec Boga i który, zgodnie z zasadą sprawiedliwości, powinniśmy spłacić. Prawdziwe uwielbienie jest zawsze związane z ofiarą, darem z siebie. 

    Głoście wśród ludów, że Pan jest królem! Patrzę na bohaterkę dzisiejszej Ewangelii, ponad osiemdziesięcioletnią wdowę, która mówiła o Nim, wszystkim, którzy oczekiwali wyzwolenia Jeruzalem. To jest przesłanie, które mamy ogłaszać światu: Jezusa Chrystusa, który dla naszego zbawienia stał się Człowiekiem, narodził się, podjął mękę i śmierć oraz Zmartwychwstał, by wyzwolić człowieka  z niewoli grzechu i śmierci. Nie ma większego przesłania. Teraz króluje, a cały świat będzie musiał to uznać w momencie zaplanowanym przez Stwórcę, gdy będzie sprawiedliwie sądził ludy. 

Poniedziałek w Oktawie Bożego Narodzenia

Śpiewajcie Panu pieśń nową,
śpiewaj Panu, ziemio cała.
Śpiewajcie Panu, sławcie Jego imię,
każdego dnia głoście Jego zbawienie.

    Głoście Jego chwałę wśród wszystkich narodów,
    rozgłaszajcie Jego cuda pośród wszystkich ludów.
    Pan stworzył niebiosa,
    przed Nim kroczą majestat i piękno,
    a potęga i blask w Jego przybytku.

                                            Psalm 96

    Gdy Rodzice wnosili Dzieciątko Jezus, aby postąpić z Nim według zwyczaju Prawa, on wziął Je w objęcia, błogosławił Boga i mówił: "Teraz o Władco, pozwalasz odejść słudze Twemu w pokoju..." (Łk 2,27b-29)

    Psalm 96 pojawił się już w okresie Adwentu. Dziś próbuję spojrzeć na niego poprzez kontekst Ewangelii, gdzie stary Symeon rozpoznał Zbawiciela w małym Dzieciątku. 

    Nowa pieśń uwielbienia może wychodzić z ust starców, którzy potrafią rozpoznać miłość i łaskę Boga. Śpiewajcie Panu pieśń nową... Przybycie Jezusa, wraz z Maryją i Józefem, budzi milczące harfy i rozlega się pieśń dziękczynienia, gdy oczy wiary potrafią zobaczyć i przyjąć, bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie...

    Możemy otrzymać wiele wiadomości, które obudzą w nas pozytywne uczucia, na chwilę lub na dłużej, pobudzić serce do wdzięczności. Ale Dobra Nowina o zbawieniu każdego dnia na nowo skłania do wdzięczności. 

    Przed Nim kroczą majestat i piękno, a potęga i blask w Jego przybytku... Dlatego nazywany jest Władcą. W Nim, w tym małym Dzieciątku, łączy się wszystko, co silne i piękne, potężne i olśniewające. Ale chwała Boża nie polega na zewnętrznym pięknie, to właściwe dla nas i dla tego świata - kosztowne parady, szaty, przepych i blichtr. Boża chwała polega na świętości, sprawiedliwości, mądrości i łasce - to prawdziwe klejnoty niebieskiej chwały.  

    

Święto Najświętszej Rodziny z Nazaretu

Kto czci ojca, zyskuje odpuszczenie grzechów, a kto szanuje matkę, jakby skarby gromadził (Syr 3,3-4).

    Szczęśliwy człowiek, który służy Panu
    i chodzi Jego drogami.
    Będziesz spożywał owoc pracy rąk swoich,
    szczęście osiągniesz i dobrze ci będzie.

Małżonka twoja jak płodny szczep winny
           w zaciszu twojego domu.
           Synowie twoi jak oliwne gałązki
           dokoła twojego stołu.

Tak będzie błogosławiony człowiek,
      który służy Panu.
      Niech cię z Syjonu Pan błogosławi
      i obyś oglądał pomyślność Jeruzalem
      przez wszystkie dni twego życia.

             (Psalm 128)

Gdy mędrcy się oddalili, oto anioł Pański ukazał się Józefowi  we śnie i rzekł: „Wstań, weź Dziecię i Jego Matkę i uchodź do Egiptu; pozostań tam, aż ci powiem; bo Herod będzie szukał Dziecięcia, aby Je zgładzić” (Mt 2,13).

Mówimy Święta Rodzina i jest ona Święta, ponieważ miłość zawsze jest święta, a jeśli jest prawdziwa, smakuje Bogiem, ponieważ Bóg jest Miłością. Maryja i Józef są całkowicie oddani, poświęceni służbie woli Ojca, dlatego cieszą się Bożym błogosławieństwem. Bóg wybrał ich małżeństwo jako idealne miejsce na spotkanie z ludźmi. Sam Bóg jest częścią ich rodziny. To właśnie Jezus ich połączył. 

    I to jest cecha charakterystyczna każdego sakramentalnego małżeństwa, w którym Jezus przez sakrament staje się obecny i łączy, pozwalając przezwyciężać to, co jest ludzką słabością.  

    Szczęśliwy człowiek, który służy Panu i chodzi Jego drogami… Możemy dzisiaj przyjrzeć się nieco lepiej Józefowi, który jawi się jako człowiek sprawiedliwy, pracowity – zabiera Dziecko i Jego Matkę i ucieka do Egiptu, pozostając w wewnętrznej zgodzie z wolą Boga, która została mu objawiona. Jest człowiekiem, który zmienia swoje spojrzenie, aby wyjść poza to, co widzialne i zagłębić się w rzeczywistość Bożego planu, aż po całkowite oddanie się Bogu.  

    Małżonka twoja jak płodny szczep winny w zaciszu twojego domu, Synowie twoi jak oliwne gałązki dokoła twojego stołu… Maryja poprzez swoje fiat – niech mi się stanie w przejrzystym i ufnym dialogu oddaje się całkowicie woli Boga, włączając się poprzez proste życie i zmienne losy w Boży plan zbawienia. 

    Te dwa obrazy: winnej latorośli i oliwnych gałązek w psalmie, który daje nam liturgia, są szczególnie wymowne. Winorośl była symbolem płodności, ale także piękna osoby, która wypełnia miłością  dom; drzewa oliwne potrzebują dużo czasu, aby dojrzeć, ale uprawiane z cierpliwością stają się źródłem bogactwa i szczęścia. To symbol długowieczności i owocnego życia.  

    Będziesz spożywał owoc pracy rąk swoich… Józef i Maryja nie zostaną przez fakt swojego wybrania zwolnieni z codziennej pracy i trudu. Będą zaproszeni do pójścia trudnymi drogami, ale ich wysiłek i starania zostaną pobłogosławione, przyniosą im radość. 

    Szczególnie piękne w Świętej Rodzinie z Nazaretu jest to, że żyje ona w oparciu o Boży plan, który przekracza ich marzenia i oczekiwania. Józefowi w snach objawia się wola Boża względem jego rodziny, Maryja z ufnością podejmuje się realizowania Bożych planów, poprzez rodzinę, która jest Jej udziałem. 

    I Jezus, oczekiwany Mesjasz, a jednak Ewangelia mówi, że żył w posłuszeństwie wobec swoich ziemskich rodziców, dorastając w łasce i mądrości.