Piątek 2. Tygodnia Adwentu

Szczęśliwy, kto nie idzie za radą bezbożnych,
nie wchodzi na drogę błądzących, 
nie siada na stołku występnych,
lecz prawo Pana upodobał sobie,
o Jego prawie rozmyśla w dzień i w nocy.

    Taki jest ja drzewo zasadzone przy płynącej wodzie,
    wydaje ono owoc o właściwej porze,
    gdyż liście jego nie więdną.
    Wszystko, co on czynić będzie, pójdzie dobrą drogą.

Nie tak będzie z bezbożnymi, nie tak będzie;
będzie jak ze śmieciami, które wiatr zmiata z powierzchni ziemi.
Pan bowiem uznaje drogę sprawiedliwych, 
a droga występnych ulegnie zniszczeniu.

                                                        (Pslam 1)

    Dzisiejszy psalm, który daje nam liturgia, jest bardzo jasny. Wraz z Psalmem drugim stanowi wprowadzenie do całego psałterza. Dlatego chcę zacząć komentarz do niego od pewnej bajki. Mówi ona o psie, który pewnego dnia z wielkim zapałem gonił za swoim ogonem. Zauważył go starszy pies i zapytał:

- dlaczego goniłeś za swoim ogonem?

- słyszałem, że w nim tkwi szczęście - odpowiedział szczeniak - więc będę go gonił, aż go dogonię.

- kiedyś ja też goniłem za swoim ogonem - odpowiedział starszy pies, ponieważ słyszałem, że szczęście psa tkwi w jego ogonie.

- i udało ci się go dogonić? - zapytał z zainteresowaniem szczeniak...

- po wielu dniach gonienia odkryłem, że im bardziej się starałem, tym bardziej mi się oddalał, ale kiedy przestałem go gonić i zająłem się codziennymi sprawami, wtedy podążał za mną wszędzie...

    Psalm 1 ukazuje drogę szczęścia, drogę kroczenia według Bożych wskazań i w kontraście do niej ukazuje również drogę nieszczęścia, drogę, na której nie ma życia. Ta druga droga, droga podążania za swoim ogonem, jest jedynie złudzeniem, dlatego zniknie jak śmierci rozwiane przez wiatr. 

    Podążać drogą Boga, to unikać rad złych ludzi, nie wchodzić na ich drogę - na drogę zła, nie zasiadać w ich gronie... 

    Ludzie źli mają swoje pomysły na życie, ale ten, kto żyje łaską, potrafi rozpoznać złe podpowiedzi. Nie jest to łatwe, bo czasem chcemy dobrze, ale wychodzi źle. Nieszczęsny ja człowiek - powie święty Paweł. Powtarzam to sobie często, bo takie jest też moje doświadczenie... Staram się rozpoznawać dobro, czasem jednak błądzę. Dzisiaj mam też świadomość, że złe rady, złe podpowiedzi, mogą mieć źródło w moim sercu. Nasze sumienie, nasz umysł, nasze serce mogą nam dać złą radę... Dlatego tak ważne jest to, by szukać nie tylko w sobie, lecz w Bożym Prawie...

    

Czwartek 2. Tygodnia Adwentu

Będę Cię wielbił, Boże mój i Królu,
i sławił Twoje imię przez wszystkie wieki.
Pan jest dobry dla wszystkich,
a Jego miłosierdzie nad wszystkim, co stworzył.

    Niech Cię wielbią, Panie, wszystkie Twoje dzieła
    i niech Cię błogosławią Twoi wyznawcy.
    Niech mówią o chwale Twojego królestwa
    i niech głoszą Twoją potęgę.

Aby synom ludzkim oznajmić Twoją potęgę
i wspaniałość chwały Twojego królestwa.
Królestwo Twoje królestwem wszystkich wieków,
przez wszystkie pokolenia Twoje panowanie.

                                                    (Psalm 145)

    Psalm 145, którego dzisiaj słuchamy w liturgii nosi tytuł Psalm pochwalny Dawida. Śpiewając chwałę Boga Dawid w tym psalmie zbiera wszystko, czego w ciągu całego swojego długiego życia dowiedział się o Bogu. W tradycji żydowskiej ten psalm recytowano trzykrotnie w ciągu każdego dnia - dwa razy rano i raz w czasie modlitwy wieczornej. 

    Będę Cię wielbił, Boże mój i Królu... Dawid oddaje cześć Bogu, zwracając się bezpośrednio do Niego, nazywa Boga moim Bogiem i Królem. I czyni to bezterminowo: przez wszystkie wieki. 

    Pan jest dobry dla wszystkich, a Jego miłosierdzie nad wszystkim, co stworzył. W wersach, których dzisiaj w liturgii nie słyszymy, Dawid wychwala Boży majestat. Ale to nie wielkość i potęga Boga są najbardziej boskimi cechami Bożej natury. Dlatego podkreśla dobro i miłosierdzia Boga. Oryginalne słowo oznaczające miłosierdzie oznacza łono, miłosierdzie Boga wobec człowieka jest zatem określone przez słowo, które oznacza poczucie bezpieczeństwa i ciepła, jakie daje kochająca matka poczętemu w jej łonie dziecku.

    Niech Cię wielbią, Panie, wszystkie twoje dzieła. Cały stworzony świat oddaje cześć swojemu Bogu  i czyni to z wdzięczności. Tym bardziej człowiek i Boży lud powinien wielbić i wysławiać Boga z wdzięcznością: niech Cię błogosławią Twoi wyznawcy. 

    Niech mówią o chwale Twojego królestwa... Dawid mówi o konieczności głoszenia Bożych dzieł przez wierzących, przez lud Pana. Jedną z największych słabości Kościoła naszych czasów nie jest brak głoszenia - Ewangelia jest głoszona i w kościołach, i za pośrednictwem mediów. Nawet modlitwa, chociaż czasem się z nią zmagamy, nie jest największą słabością, b jednak się modlimy. Słabością jest brak rozmowy. Jakże mało jest Chrystusa i Jego Ewangelii w naszych rozmowach codziennych, w tym, co przeżywamy i jak przeżywamy.

    Królestwo Twoje królestwem wszystkich wieków... Uwielbienie Boga powinno trwać wiecznie, bo wieczne jest Jego panowanie. Ziemscy władcy, królowie następują jeden po drugim, obok imienia pojawiają się liczby: pierwszy, drugi... Ale Bóg jest Królem, który jest Pierwszy i Ostatni. Ludzie przychodzą i odchodzą jak cienie na ścianie, ale Bóg panuje wiecznie. Przez wszystkie pokolenia Twoje panowanie...

Środa 2. Tygodnia Adwentu

Błogosław, duszo moja, Pana
i wszystko, co jest we mnie, święte imię Jego.
Błogosław, duszo moja, Pana
i nie zapominaj o wszystkich Jego dobrodziejstwach.

    On odpuszcza wszystkie twoje winy
    i leczy wszystkie choroby.
    On twoje życie ratuje od zguby, 
    obdarza cię łaską i zmiłowaniem.

Miłosierny jest Pan i łaskawy,
nieskory do gniewu i bardzo cierpliwy. 
Nie postępuje z nami według naszych grzechów
ani według win naszych nam nie odpłaca.

                                            (Psalm 103)

    Psalm 103, który dzisiaj daje nam liturgia jako pokarm, jest przypisany Dawidowi, ale nie znamy okoliczności jego powstania. Możemy jedynie domniemywać, że powstał w późniejszym etapie jego życia, kiedy król Izraela miał już doświadczenie Bożego miłosierdzia i głębiej rozumiał, czym jest grzech. Dawid wie już jak kruche jest ludzkie życie, zna doświadczenie choroby: On odpuszcza wszystkie twoje winy i leczy wszystkie choroby. On twoje życie ratuje od zguby.

    Błogosław... znamy wartość błogosławieństwa, którego człowiek udziela człowiekowi. Ale czy człowiek może udzielić błogosławieństwa Bogu, który jest nieskończenie większy od człowieka?  Kiedy Dawid mówi błogosław, wskazuje na to, że Bóg jest błogosławiony i otaczany czcią, gdy Jego stworzenia zanoszą pieśń dziękczynienia i uwielbienia.

    Błogosław, duszo moja... Dawid już zrozumiał, że uwielbienie Boga jest czymś wewnętrznym, pochodzącym z duszy i serca człowieka. Nie chodzi o zewnętrzne formy i słowa, ale o coś prawdziwego, co wypływa z wnętrza ludzkiego serca. 

    Nasze uwielbienie i dziękczynienie bywa czasami schematyczne i powierzchowne. Dawid zaprasza nas do uwielbienia pełnego zaangażowania: wszystko co jest we mnie niech błogosławi... Czasem jest tak, że przychodzimy do kościoła, wypowiadamy słowa, ale serce i umysł zostaje w domu lub w pracy. Słuchamy o łasce, ale nasze serc pozostaje na nią zamknięte. 

    Błogosław, duszo moja, Pana... Król sam siebie wzywa do uwielbiania Boga. Zdaje sobie sprawę, że on ma władzę nad swoim sercem, że może dać lub zatrzymać dla siebie to, co należy do Boga. Te pierwsze słowa psalmu, cztery pierwsze wersety mówią nam, że uwielbienie wymaga od nas zaangażowania wszystkich sił. Tylko wtedy nasze uwielbienie Boga będzie właściwe. 

    Błogosław... święte imię Jego... Człowiek święty cieszy się świętymi rzeczami. Ludzie bezbożni uciekają przed świętością, kochają grzech i uważają go za wolność. Jeżeli żyjemy łaską, będziemy błogosławić Boga za Jego świętość. 

    Nie zapominaj o wszystkich Jego dobrodziejstwach... Nie chodzi w uwielbieniu o poddawanie się emocjom czy jakiejś chwili entuzjazmu. Istnieje wiele realnych powodów. Bóg obdarza nas wieloma dobrodziejstwami i nie powinniśmy o nich zapominać. Nasza pamięć ma być źródłem, z którego płynie nasze uwielbienie. 

    On odpuszcza wszystkie twoje winy... Dawid w psalmie wymienia kilka skarbów Bożej dobroci, a pierwsze miejsce wśród nich zajmuje przebaczenie grzechów. Jest to dla Dawida ważniejsze niż fizyczne uzdrowienie. Ale Bóg troszczy się również o nasze ciało: leczy wszystkie choroby. Leczy także choroby ducha. Szaleństwo dumy, trąd pożądliwości, paraliż lenistwa. 

    Miłosierny jest Pan i łaskawy, nieskory do gniewu i bardzo cierpliwy, nie postępuje z nami według naszych grzechów. Dawid osobiście doświadczył Bożego gniewu i obfitości Jego miłosierdzia. Wiedział, że jego grzechy i grzechy jego ludu zasługiwały na znacznie surowszy osąd i karę niż ta, której wraz z ludem doświadczył. I to, że Bóg jest wobec nas cierpliwy, nieskory  do gniewu, także zasługuje na uwielbienie. Dlaczego Bóg nie ukarał nas za grzechy? Czyż nie dlatego, że wcześniej nasz dług spłacił już Chrystus swoją krwią? On wydał się za nasze grzechy, by nas wyzwolić.