Czwartek XX Tygodnia Zwykłego - wspomnienie św. Bernarda, opata i doktora Kościoła

    Chcę uświęcić wielkie imię moje, które zbezczeszczone jest pośród ludów, zbezczeszczone przez was pośród nich, i poznają ludy, że Ja jestem Pan - wyrocznia Pana Boga - gdy okażę się Świętym względem was przed ich oczami. I dam wam serce nowe i ducha nowego tchnę do waszego wnętrza, odbiorę wam serce kamienne, a dam wam serce z ciała (Ez 36,23.26).

    «Królestwo niebieskie podobne jest do króla, który wyprawił ucztę weselną swemu synowi. Posłał więc swoje sługi, żeby zaproszonych zwołali na ucztę, lecz ci nie chcieli przyjść (Mt 22,2-3).

    W modlitwie zostawionej nam przez Jezusa wołamy: święć się imię Twoje... Bóg nie godzi się na bezczeszczenie Jego imienia i zapowiada objawienie Jego świętości. Proces oczyszczenia będzie radykalny, porównywalny do wyprowadzenia z niewoli egipskiej. 

    Bóg sprowadzi swój lud z wygnania i obdarzy nową wolnością. Usunięte zostanie wszystko to, co nieczyste, a proces przemiany dotknie samego serca. 

    Serce jest centrum myśli, woli, uczuć, życia moralnego, radykalnych decyzji każdego człowieka. Zamiast serca z kamienia, nieczułego, zimnego i twardego, Bóg da serce z ciała - serce, które jest zdolne kochać i przyjmować miłość. Serce, które jest zdolne budować relacje z Bogiem i innymi ludźmi. 

    Okazuje się jednak, że serce, które nie praktykuje dobra,

miłosierdzia i pokory, serce otoczone dobrobytem i bogactwem, szybko staje się twarde i kamienieje. Staje się niewrażliwe, nie potrafi usłyszeć Bożego zaproszenia i zobaczyć miłości. Potrafi zlekceważyć nawet tego, z którego czerpie życie. 

    Uczta weselna przygotowana przez króla dla jego syna nie spotyka się z zainteresowaniem wybranych i zaproszonych. Zaproszenie zostaje odrzucone, zapraszającemu okazane jest lekceważenie i wzgarda. 

    Uczta nie zostaje anulowana mimo powtarzanej odmowy. Przychodzą inni, nowi goście. Rodzi się nowy Izrael - Kościół, wspólnota naśladowców Jezusa, wspólnota zawsze potrzebująca weselnej jasnej szaty, potrzebująca nawrócenia, które chroni serce przed zatwardziałością. Wspólnota powołana do zachowania swojego piękna na ucztę w niebie.