Piątek XXIII Tygodnia Zwykłego

    Nie jest dla mnie powodem do chluby to, że głoszę Ewangelię. Gdybym to czynił z własnej woli, miałbym zapłatę, lecz jeśli działam nie z własnej woli, to tylko spełniam obowiązki szafarza (1 Kor 9,16-17).

    Czemu to widzisz drzazgę w oku swego brata, a belki we własnym oku nie dostrzegasz? (Łk 6,41).

    Głoszeniu Ewangelii poświęcił drugą połowę swojego życia. Nie był to jego pomysł na życie. Nie wyszło to od niego. Nie czyni tego dla własnej chwały, nie dla zapłaty, nie dla podziwu słuchaczy. Od upadku pod Damaszkiem, od zrozumienia, kim jest Jezus, nie widzi już innej drogi. Głosi Ewangelię, bo nie ma nic lepszego, co mógłby zaoferować swoim słuchaczom. Biada mi, gdybym nie głosił Ewangelii.

    Głoszenie Ewangelii staje się jego największą radością. Jak najwięcej ludzi przyprowadzić do Chrystusa. Czyni to z głębi serca, które zostało wypełnione Chrystusem. 

    Jezus, znawca zakamarków ludzkiego serca, potrafi zobaczyć to, czego sam człowiek czasem nie potrafi lub nie chce zobaczyć. Wszyscy nosimy drzazgi, a czasem i belki w oku, które nie pozwalają nam dobrze widzieć. 

    Świadomość własnych ograniczeń, błędów i grzechów winna powodować, że stajemy się bardziej wyrozumiali dla upadków innych. Nie chodzi o to, by akceptować czyjś grzech, ale by nie podchodzić do niego z poczuciem wyższości. 

    Święty Augustyn mówił o tych, którzy zajmują się grzechami innych: Ludzie bez lekarstwa. Przestają zajmować się własnymi grzechami, ale skupiają się na grzechach innych ludzi. Nie szukają tego, co trzeba naprawić, ale tego, w co można się wgryzać. A ponieważ nie mogą się usprawiedliwić, zawsze są gotowi oskarżać innych...

    Jezus potrafi zobaczyć. Jeżeli chcemy widzieć, musimy patrzeć na świat Jego oczami. To jest możliwe tylko wówczas, kiedy serce jest wypełnione łaską, kiedy człowiek podejmuje trud nawrócenia i otwiera się na miłosierdzie. 

1. Czy jestem wyrozumiały wobec innych?