Gdy nadszedł szabat, zaczął nauczać w synagodze; a wielu, przysłuchując się, pytało ze zdziwieniem: «Skąd On to ma? I co za mądrość, która Mu jest dana? I takie cuda dzieją się przez Jego ręce! (Mk 6,3).
Zadbać o pokój, właściwie odniesienie do człowieka. Nie dzielić ludzi na przyjaciół i wrogów, ale starać się wnosić pokój. To trudne w świecie, który lubi podziały, niezgodę, który coraz bardziej się polaryzuje, nastawia jednych przeciw drugim. Triumf zła objawia się w podziałach, skłóceniu, niezgodzie, w konfliktach.
Nie chodzi jednak o byle jaki spokój, ale pokój Tego, który jest Pokojem. Pokój, który daje oparcie, który pozwala zapanować nad złymi emocjami, pokój, którego fundamentem jest prawda, który szuka dobra.
Dlatego potrzeba troski o własne uświęcenie, by taki pokój stał się udziałem serca. Czasem wiele robimy dla innych, zapominając o sobie, zapominając o koniecznej trosce o własne serce. To z własnego uświęcenia rodzi się świadectwo i ów wewnętrzny pokój, którym innym pozwala zobaczyć Pana.
Trwać w karności. Nie poddawać się zwątpieniu i zniechęceniu. Pośród beznadziei świadczyć o nadziei - wyprostujcie opadłe ręce. Nawet wtedy, kiedy rodzi się przekonanie, że już nie ma szans, że ręce opadły, że trzeba zrezygnować. Wskazywać prostą drogę pośród krętych ścieżek świata. Wskazywać światło, które pozwala zobaczyć nadzieję i napełnić serce pokojem. Nie dopuszczać zgorzknienia ducha, aby jakiś korzeń gorzki... nie spowodował zamieszania.
Zastanawia zdumienie mieszkańców Nazaretu. Nie dlatego, że są zadziwieni, patrząc na czyny i słuchając słów Jezusa. Zastanawia, że patrząc i słuchając, nie potrafią zobaczyć i usłyszeć, nie potrafią uwierzyć. Ich zdumienie prowadzi do zwątpienia i odrzucenia. Zmysły i umysł pozostają ślepe, kiedy serce pozostaje zamknięte.
1. Czy jestem człowiekiem wnoszącym pokój i nadzieję?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz