Czwartek IV Tygodnia Wielkiego Postu

    Zostaw Mnie przeto w spokoju, aby rozpalił się gniew mój na nich. Chcę ich wyniszczyć, a ciebie uczynić wielkim ludem». Mojżesz jednak zaczął usilnie błagać Pana, Boga swego, i mówić: «Dlaczego, Panie, płonie gniew Twój przeciw ludowi Twemu, który wyprowadziłeś z ziemi egipskiej wielką mocą i silną ręką? (Wj 32,10-11).

    Badacie Pisma, ponieważ sądzicie, że w nich zawarte jest życie wieczne: to one właśnie dają o Mnie świadectwo. A przecież nie chcecie przyjść do Mnie, aby mieć życie (J 5,39-40).

    W tym krótkim fragmencie, dialogu między Bogiem i Mojżeszem, widzę wielkość Mojżesza jako lidera i przywódcy wspólnoty, którą Bóg zlecił mu poprowadzić z niewoli ku obiecanej ziemi.

    Przekreśla siebie, wybierając lud Izraela. Powstrzymuje gniew samego Boga. Iluż argumentów używa, aby powstrzymać ten gniew, żeby nadal oni wszyscy, a nie on sam, byli Bożym ludem. 

    Mojżesz uczy swoja postawą odpowiedzialności za tych, którzy są nam powierzeni, dani w opiekę, zadani jako powołanie. Są powierzeni jako dar, może czasem niespodziewany (Mojżesz wzbraniał się przed swoją misją), ale dar, za który jesteśmy odpowiedzialni. 

    Rodzice otrzymują dzieci jako dar i zadanie, nauczyciele otrzymują uczniów, dzieci otrzymują rodziców, kapłani otrzymują wiernych, a wierni otrzymują kapłanów. 

    Jezus przychodzi, aby dać życie. Jego oddanie człowiekowi prowadzi Go na krzyż. Jest Pośrednikiem między Bogiem a ludźmi. Wydał siebie samego na okup za wszystkich. I Jezus nie wahał się oddać życia, aby człowiek miał życie. Przekreślił siebie w sposób absolutny. 

    I wypowiada z bólem zdanie z dzisiejszej Ewangelii: nie chcecie przyjść do mnie, aby mieć życie. Wolność człowieka sprawia, że Bóg cierpi, boleje nad człowiekiem, nad nieszczęściem człowieka, który potrafi odrzucić życie. 

1. Czy właściwie korzystam z własnej wolności?

2. Czy widzę drugiego człowieka, jako tego, który jest mi zadany?