Środa IV Tygodnia Wielkiego Postu

    Mówił Syjon: "Pan mnie opuścił, Pan o mnie zapomniał". Czyż może niewiasta zapomnieć o swym niemowlęciu, ta, która kocha syna swego łona? A nawet, gdyby ona zapomniała, Ja nie zapomnę o tobie (Iz 49,14-15).

    Żydzi prześladowali Jezusa, że to uczynił w szabat. Lecz Jezus im odpowiedział: «Ojciec mój działa aż do tej chwili i Ja działam». Dlatego więc usiłowali Żydzi tym bardziej Go zabić, bo nie tylko nie zachowywał szabatu, ale nadto Boga nazywał swoim Ojcem, czyniąc się równym Bogu (J 5,16-18).

    Aby zrozumieć słowa Izajasza, trzeba uświadomić sobie sytuację, w jakiej one zostają wypowiedziane. Izraelici żyją na wygnaniu, zostali deportowani i upokorzeni niewolą i tyranią babilońskiego imperium. Z jednej strony widzą potęgę i chwałę Babilonu, ale z drugiej tęsknią za ziemią obiecaną - pragną wolności. I pojawia się zwątpienie: Bóg chyba zapomniał o swojej obietnicy, czy uda się zrealizować to pragnienie powrotu?

    Zwątpienie prowadzi do rozpaczy, rozczarowania i zniechęcenia. I w takiej sytuacji Izajasz wypowiada słowa nadziei. Ukazuje Boga, który kocha w sposób zaskakujący dla ludzkiego myślenia, którego nie jesteśmy w stanie pojąć.

      Bóg kocha matczynym sercem, które nie może zapomnieć o swoim dziecku, a nawet, jeśli zdarza się, że jakaś matka zapomina o dziecku, Bóg nigdy nie zapomni.

    Bóg nie może zapomnieć, bo - jak mówi Izajasz dalej, szkoda, że chociaż o to jedno zdanie nie zostało wydłużone czytanie - Oto wyryłem cię na obu dłoniach. 

    Nikt nie tatuuje swoich dłoni, bo są to miejsca bardzo wrażliwe i byłoby to bolesne doświadczenie. A Bóg nosi nas wyrytych na obu dłoniach - jesteśmy cenni w Jego oczach i ma nas zawsze przed swoimi oczami. 

    W dwóch pierwszych wersetach dzisiejszej Ewangelii Jezus wyjaśnia głębokie znaczenie uzdrowienia paralityka. Jego odpowiedź wywołuje kontrowersje jeszcze większe, niż samo uzdrowienie. Ojciec mój działa i aż do tej chwili Ja działam. Zrównuje się z Ojcem i potwierdza, że życie ludzkie jest ponad Prawem. Objawia swoją więź z Ojcem. Współpracuje z Ojcem, nadając ciągłość Jego stwórczemu dziełu i objawiając miłość Boga do człowieka.

    Reakcja Jego przeciwników nabiera na sile. W obliczu uzdrowienia i życia planują śmierć. Są dwa powody - narusza szabat i uważa się za równego Bogu. 

    Tam, gdzie Jezus jest obecny, odradza się życie. Pozwolić kształtować się przez Jego Słowo, zaprosić Go do swojego życia, pozwolić Mu być obecnym. Odrzucenie Jezusa skutkuje zaślepieniem, ciemnością i śmiercią.

1. Czy jest we mnie pragnienie dziecięctwa Bożego?