A Jezus przywołał ich do siebie i rzekł do nich: «Wiecie, że ci, którzy uchodzą za władców narodów, uciskają je, a ich wielcy dają im odczuć swą władzę. Nie tak będzie między wami (Mk 10,42-43).
Za tydzień będziemy przeżywać niedzielę misyjną, która rozpoczyna w Kościele czas modlitwy w intencji misji. Dzisiaj rozpoczyna się diecezjalny etap synodu, któremu towarzyszą trzy słowa: komunia - uczestnictwo - misja.
Prawdopodobnie nadal jest tak, że kiedy słyszymy Niedziela Misyjna, widzimy jakieś egzotyczne twarze, kultury, dalekie kraje. Jakby pole misyjne znajdowało się poza naszym własnym życiem i poza naszym społeczeństwem. Ma to tę zaletę, że pozwala nam uważać się za tych, którzy niosą Ewangelię, a nie za tych, którzy są odbiorcami Ewangelii. Czujemy się zwolnieni z zawsze koniecznego nawrócenia. Szkoda, że to tylko miraż, złudzenie, któremu dajemy się zwodzić.
Niezależnie od tego, jak starzy jesteśmy jako chrześcijanie, wciąż niechętnie pozwalamy, aby nasze osobiste życie było przesiąknięte Ewangelią.
Niedziela misyjna zachęca nas również do wyjścia poza nasze wąskie, lokalne podwórko, poza nasze horyzonty, do popatrzenia szerzej. Jesteśmy zaproszeni, by zobaczyć tych wszystkich, którzy angażują się w misyjne dzieło Kościoła w wielu krajach; na tych, którzy całkowicie oddali swoje życie na służbę Ewangelii.
To są ci, którzy starają się nieść Ewangelię, uczyć o Jezusie i Jego miłości. Mężczyźni i kobiety, którzy wyrzekając się logiki władzy, przed którą ostrzega nas Ewangelia dzisiejszej niedzieli, przedłużają dzieło Jezusa wobec tych braci i sióstr, do których zostali posłani. Czasem nawet płacą życiem za pasję głoszenia Ewangelii najbardziej potrzebującym, Ewangelii, która wyzwala i przynosi godność dziecka Bożego każdemu człowiekowi.
Wróćmy i na nasze podwórko. W tych miejscach, gdzie przychodzi nam żyć i pracować, podejmować codzienne obowiązki, mamy głosić Ewangelię, mamy być świadkami Chrystusa. Trzeba poważnie potraktować to zadanie, które powierza nam Jezus. Współczesny człowiek – powiedział Paweł VI – chętniej słucha tych, którzy dają świadectwo, niż tych, którzy nauczają, a jeśli słucha tych, którzy nauczają, to dlatego, że dają świadectwo.
To w rodzinie zaczyna się dzieło ewangelizacji. Stawka jest wysoka, chodzi bowiem o spójność między tym, co się głosi, czego się naucza, a tym jak się żyje i czemu daje się świadectwo. To rodzina jest pierwszym polem misji, którą wobec siebie wzajemnie spełniają małżonkowie, a rodzice wobec dzieci.
1. Jak realizuje swoje zobowiązanie do dawania świadectwa Chrystusowi wobec najbliższych?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz