Poniedziałek 2. Tygodnia Adwentu

    Cóż jest łatwiej powiedzieć: "Odpuszczają ci się twoje grzechy", czy powiedzieć: "Wstań i chodź"? Lecz abyście wiedzieli, że Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów» - rzekł do sparaliżowanego: «Mówię ci, wstań, weź swoje łoże i idź do domu!» (Łk 5,23-24).

    Postać paralityka - symbol niemocy, grzechu, który nas wiąże i zniewala, przykuwa łańcuchami, tak że nie możemy swobodnie chodzić. 

    Ewangelia podkreśla dwie rzeczy, które odnoszą się do naszego codziennego życia. Po pierwsze ukazani są ci, którzy niosą nosze. Jezus patrzy na ich wiarę. Nie dowiadujemy się, czy sam sparaliżowany miał wiarę, czy chciał być uzdrowionym. Widzimy tych, którzy go przynieśli i to ich wiarę Jezus zauważa. To cenny obraz życia wspólnotowego. We wspólnocie wiary, naszej parafialnej wspólnocie możemy czuć się wspierani na naszej drodze wiary; potrzebujemy świadectwa naszych braci i sióstr, aby się nawrócić, aby podjąć walkę z grzechem. 

    Po drugie, kiedy Jezus uzdrawia paralityka, nie zapomina poprosić go, by zabrał ze sobą nosze. Te nosze ukazują naszą rzeczywistość, przypominają, że jesteśmy chorzy, słabi, grzeszni. Przypominają, że musimy zaakceptować własne słabości, ograniczenia, że potrzebujemy przebaczenia i uzdrowienia. 

    To właśnie przebaczenie, którego Jezus udziela, pozwala nam iść dalej, ale ze świadomością, że jesteśmy tylko ludźmi, że nasza kondycja ma swoje ograniczenia, słabości, że jesteśmy grzeszni. 

    Pośród świata, który podkreśla indywidualizm, Ewangelia zaprasza nas, byśmy chcieli dostrzec wartość wspólnoty i przebaczenia. Jezusowe przebaczenie jest jak latarnia pośród ciemności, w której coraz bardziej pogrąża się świat. 

1. Czy moje doświadczenie wspólnoty jest dla mnie wsparciem? Czy ja jestem wsparciem dla innych we wspólnocie?