Bądźcie podobni do ludzi oczekujących swego pana, kiedy z uczty weselnej powróci, aby mu zaraz otworzyć, gdy nadejdzie i zakołacze (Łk 12,36).
Życie ludzkie jest niepewne: nie mamy wpływu na nasze narodziny, naszą przyszłość ani na większość wydarzeń, które pojawiają się i wpływają na nasze teraz.
Odczuwanie niepewności wypływa z realizmu życia, może być czymś pozytywnym, bo prowadzi nas do tego, by unikać bezmyślności, żyć uważnie i aktywnie poszukiwać rozwiązań i odpowiedzi na nasze potrzeby i pytania. Ale to poczucie niepewności może przerodzić się w chorobę psychiczną i duchową, kiedy przytłoczenie niepewnością, strach i napięcie związane z tym poczuciem, zaczyna nas blokować i przerażać.
Słowo Boże dzisiejszej niedzieli przychodzi nam z pomocą, byśmy potrafili z ufnością żyć w niepewnym świecie, byśmy nie zagubili w sobie nadziei.
Żyjemy w czasie poważnego kryzysu nadziei. Trudności ekonomiczne obnażają słabość naszego systemu, a wymuszona zmiana pewnych przyzwyczajeń może przyprawić o zawrót głowy. Do tego dochodzi jeszcze poczucie bezradności wywołane niedawną pandemią i lękiem przed jej powrotem, a także wojną, która toczy się tuż za ścianą. Zaczynamy się zastawiać, czy istnieje jakiś bezpieczny fundament, na którym możemy oprzeć nasze życie i naszą pewność.
Utopie upadają. Czy nam się to podoba czy nie, jesteśmy częścią świata, który kończy się bezpowrotnie.
Autor Listu do Hebrajczyków podając przykład Abrahama, ukazuje go jako człowieka wiary i nadziei.
Jego nadzieja opiera się na Bogu, na Jego słowie i Jego obietnicy. Kryzys bezpieczeństwa i wypływający z niego kryzys nadziei można rozwiązać jedynie poprzez przejście od mniej lub bardziej uzasadnionych ludzkich oczekiwań do zaufania Bogu.
W Ewangelii Jezus wskazuje na sposoby i środki tej ufności:
* nie dać się ponieść niepokojowi o przyszły niedostatek, a więc nie gromadzić na zapas.
* przeżywać życie jako służbę dla innych. Mamy być szafarzami dóbr, którzy wiedzą, że nie są właścicielami i mają ich używać dla dobra innych.
* żyć jak ten, który wie, że jego Pan przyjdzie, by poprosić o zdanie sprawy z odpowiedzialności, jaką złożył w nasze ręce.
Niech słowa z dzisiejszej Ewangelii staną się dla nas przesłaniem tego czasu niepewności i braku nadziei: nie bój się mała trzódko, bo Ojciec twój uznał za stosowne dać wam Królestwo. Te słowa pozwalają przełamywać lęk i odpowiadać z nadzieją, odpowiedzialną i służebną, na czas niepewności, na lęk przed przyszłością i chronią przed zamykaniem się w sobie.
1. Czy ufamy Bogu, czy w Nim złożyliśmy nasz skarb? Czy za Nim tęskni dzisiaj nasze serce?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz