Natomiast celnik stał z daleka i nie śmiał nawet oczu wznieść ku niebu, lecz bił się w piersi i mówił: "Boże, miej litość dla mnie, grzesznika!" (Łk 18,13).
Już prorocy podkreślali wielkość Bożego miłosierdzia. Z powodu grzechów, niewierności i oglądania się za obcymi bogami, Izrael doświadczał różnych kar, ale jednocześnie zdawał sobie sprawę, że gniew i kara ze strony Pana nie są wieczne. Tym, co jest wieczne, jest miłosierdzie. On nas zranił i On też uleczy... Po dwóch dniach przywróci nam życie, a dnia trzeciego nas dźwignie i żyć będziemy w Jego obecności.
Skruszone serce zawsze spotyka się z Jego miłością i przebaczeniem. Miłości pragnę, nie krwawej ofiary, poznania Boga bardziej niż całopaleń.
Jezus, oskarżany o przebaczanie grzesznikom, będzie się odwoływał do takiego właśnie obrazu Boga. Woli przebaczać, niż karać.
W adhortacji Evangelii Gaudium papież przypominał: Kapłanom przypominam, że konfesjonał nie powinien być salą tortur, ale miejscem miłosierdzia Pana, zachęcającego nas do czynienia możliwego dobra. Mały krok, pośród wielkich ludzkich ograniczeń, może bardziej podobać się Bogu niż poprawne na zewnątrz życie człowieka spędzającego dni bez stawiania czoła poważnym trudnościom.
Czy nam się to podoba, czy nie, każdy z nas popełnia grzechy, nie jesteśmy ludźmi bez skazy, którzy zawsze są wierni Jezusowi i Jego drogom. Nikt z nas nie powinien przyjmować postawy dumnego z siebie faryzeusza. Bardziej właściwa naszej ludzkiej kondycji, grzesznej i słabej, jest postawa celnika, który prosił: miej litość dla mnie, grzesznika.
1. Czy jest we mnie pragnienie Bożego Miłosierdzia?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz