Czasem można odnieść wrażenie, że żyjemy w kulturze narzekania. Pośród trudnej sytuacji, w jakiej żyliśmy i żyjemy, stworzyliśmy cały język i działania, poprzez które wyrażamy nasze niezadowolenie. Sposobów nie brakuje. Moglibyśmy oczywiście to usprawiedliwić, parafrazując słowa Koheleta, i powiedzieć, że jest czas na narzekanie. Tak, ale musi też być czas na chwalenie.
Jeśli widzimy tylko to, czego brakuje, przegapimy wszystko, co już jest. Jeśli widzimy tylko to, co niedoskonałe i beznadziejne, nie docenimy cudów, które nas otaczają. Jeśli tylko przekleństwo - złe mówienie znajduje ujście z naszych ust, zapominamy o błogosławieństwie - dobrym mówieniu o rzeczach i ludziach.
W Ewangelii Jezus poświęca uwagę błogosławieństwu. Dobrze mówi o ubogich i cichych, o tych, którzy się smucą i szukają sprawiedliwości, o miłosiernych i czystego serca, o tych, którzy pracują dla pokoju i prześladowanych dla sprawiedliwości lub Jego imienia. Mówi o nich dobrze i wzywa ich do radości pośród trudnych doświadczeń.
W czasach Jezusa też byli tacy którzy woleli przeklinać: grzeszników, bo nie przestrzegali prawa, rzymskich żołnierzy za zajmowanie ziemi Izraela, chorych za ich nieczystość. Pośród wielu przekleństw Jezus chce być przede wszystkim błogosławieństwem. Będzie czas na gniew, na ostre słowa, na bicz w świątyni... ale życie Jezusa zasadniczo wypełnione jest błogosławieństwem.
A jeśli Jezus poświęca się błogosławieństwu, to dlatego, że Ojciec również jest i chce być wciąż błogosławieństwem. Bóg rozpoczyna historię zbawienia, błogosławiąc: mówi dobrze o stworzeniu, o życiu, o ludziach... Będzie czas na narzekanie, rozczarowanie, nawet gniew... Ale pierwszym słowem jest błogosławieństwo. I niech błogosławieństwo będzie też codziennym i ostatnim słowem...
1. Jak często słyszę błogosławieństwo? Jak często sam dobrze mówię o innych i dobrze im życzę?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz