Jezus wychodząc z Kafarnaum, ujrzał człowieka imieniem Mateusz, siedzącego na komorze celnej, i rzekł do niego: „Pójdź za Mną!” A on wstał i poszedł za Nim (Mt 9,9).
Widzimy wychodzącego z Kafarnaum Jezusa, który dostrzega celnika i wyrywa go z komory celnej.
W powszechnej opinii Mateusz jest grzesznikiem. Postawiony na jednym poziomie ze złodziejami, oszustami, karierowiczami, cudzołożnikami i lichwiarzami. Jest jednym z tych, których wyklucza się ze wspólnoty, którzy przynoszą wstyd rodzinie, dla którego nie ma miejsca przy stole. Gardzili nim Żydzi, bo był kolaborantem, zdrajcą, nieczystym i gardzili nim Rzymianie, dla których zbierał pieniądze – któż by szanował poborcę podatków z podbitego narodu niewolników? I do tego człowieka, darzonego pogardą, przychodzi Chrystus i mówi mu: Pójdź za Mną!
I na to wezwanie celnik Mateusz odpowiada. Ta Ewangelia jest pełna dynamizmu. Tu nie ma chwili zastanawia się, kalkulowania, rozpatrywania za i przeciw. Jezus tylko przechodził. Nie było czasu, by się zastanawiać. A Mateusz Mu zaufał, podjął zaproszenie, wstał i poszedł za Nim.
Z komory celnej Ewangelia przenosi nas na ucztę. To drugi obraz, który ewangelista nam dziś ukazuje i nad którym warto się pochylić. Pierwszy obraz pokazywał nam konieczność zerwania z grzeszną przeszłością. Tylko tak można pójść za Mistrzem.
Jezus jednak wzywając do bycia uczniem, nie odrywa człowieka od jego korzeni. Chce uczniów zdecydowanych i odważnych, którzy potrafią zaufać, ale nie chce ludzi wykorzenionych, wyrwanych z naturalnego środowiska. Każdy z nas w przygodę, drogę z Jezusem, wnosi to wszystko, co otrzymał od swoich rodziców, kolegów, nauczycieli.
1. Czy moja wiara nie wyklucza innych? Czy nie uważam innych za gorszych od siebie, mniej pobożnych, mniej sprawiedliwych?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz