Mam problem: - napisał ktoś - mieszkam w domu, z moją żoną; nie opuściłem moich rodziców, mieszkają piętro wyżej, nie opuściłem też mojej ojcowizny, wciąż mieszkam w miejscu, w którym się urodziłem. Wniosek może być tylko jeden: albo ta Ewangelia nie jest dla mnie, albo życie wieczne nie jest dla mnie.
Rozumowanie jest miażdżące, kiedy odczytujemy tylko opuszczenie domu, braci, sióstr w sposób dosłowny. Ale Jezus, nie mówi o samym opuszczeniu, lecz o opuszczeniu dla Jego imienia.
Nie chodzi o pozostawienie, ale o przeniesienie uwagi, o zmianę sposobu, w jaki patrzymy na nasze rodzinne relacje czy odniesienie do posiadanego majątku. Umieć patrzeć z perspektywy Jezusa, z Nim w centrum naszego życia.
Jezus nie mówi, byśmy nie kochali naszych bliskich, ale byśmy kochali ją prawdziwie, tak jak On kocha. Nie mówi nam, abyśmy sprzedali wszystko, co posiadamy, ale by to, co posiadamy, służyło zbawieniu - naszemu i bliźnich. Dla jednych będzie to oznaczało rezygnację i sprzedaż, ale dla innych będzie to oznaczało jedynie właściwe korzystanie.
Ewangelia zaprasza nas do przeglądu tego wszystkiego, co mamy: naszych relacji, naszych dóbr materialnych i spojrzenia na wszystko w Jezusowy sposób. Umieć podziękować za wszystko Bogu, oddając do Jego dyspozycji.
Sprzedawanie wszystkiego jest łatwiejsze, to robi się tylko raz. Codzienne przemyślenie naszych relacji, sposobu, w jaki korzystamy z naszych dóbr, unikanie przywłaszczania sobie uczuć innych lub wykorzystywania ich dla własnej korzyści czy satysfakcji, rezygnacja z konsumpcjonizmu... to codzienne zobowiązania i znacznie trudniejsze.
To opuszczanie ze względu na Jezusa, a nie tylko opuszczanie i dotyka każdego z nas.
1. Co jest mi trudno opuścić dla Jezusa?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz