Poniedziałek 1. Tygodnia Adwentu

    Stanie się na końcu czasów, że góra świątyni Pańskiej stanie mocno na wierzchu gór i wystrzeli ponad pagórki. Wszystkie narody do niej popłyną (Iz 2,2).

    Gdy wszedł do Kafarnaum, zwrócił się do Niego setnik i prosił Go, mówiąc: «Panie, sługa mój leży w domu sparaliżowany i bardzo cierpi» (Mt 8,5-6).

    Rozpoczął się Adwent. To czas odkrywania Boga - On jest zawsze nowy, nie powtarza się, to czas łaski, równowagi i nadziei. Czas, którego nie można zmarnować.

    Słyszę ten głos Izajasza, krzyk pełen nadziei: Jest przyszłość! Kiedy uświadamiamy sobie, że Bóg działa, otwierają się nowe możliwości, które ciągną w górę, pozwalają pokonywać trudności, prowadzą na górę Pana. 

    W świecie, który znów pogrąża się w otchłani wojen, pojawia się coraz częściej wołanie i marzenie, by stare miecze i włócznie zostały przekłute na nowe pługi i inne narzędzia pracy. Modlimy się o pokój, by ludzie przeciwko ludziom nie podnosili mieczy. 

    I pewnie dalej będziemy się modlić i marzyć, ponieważ wciąż jesteśmy ludźmi nadziei. To błogosławiona nadzieja, która porusza nasze serca, abyśmy się uczyli i kroczyli ścieżkami Bożymi. Błogosławiona nadzieja, która podnosi nas z każdego upadku i prowadzi na spotkanie ze Zbawicielem.

    To czas, w którym musimy się z uwagą przyjrzeć, czy w jakimś zakątku naszej duszy nie mamy sługi, może nawet więcej niż jednego, który potrzebuje uzdrowienia. Paraliż, który sprawia, że cierpimy, ale który - w tym czasie łaski - daje nam siłę, by wychodzić na spotkanie Tego, który jako jedyny jest w stanie uzdrowić. 

    Potrzebujemy wiary setnika. Wiary, która rodzi nadzieję i siły, która otwiera nasze życie na drogę zbawienia. 

    Jeżeli On znajdzie w naszym sercu tę ufność, że jedno Jego słowo może nas uzdrowić, uzdrowi nasze bolące i poranione miejsca, zaprosi na ucztę, do stołu z Abrahamem, Izaakiem i Jakubem... 

Czego w moim życiu Jezus powinien dzisiaj dotknąć, aby uzdrowić?