Patrząc na tłumy, wzruszył się z ich powodu, bo byli strudzeni i leżeli jak owce nie mające pasterza. Przywołał swoich uczniów i dał im władzę nad duchami nieczystymi, aby je usuwali i leczyli każdą chorobę i każda niemoc (Mt 9,36;10.1).
Szybko nadeszła sobota, minął pierwszy tydzień Adwentu. Ten pierwszy tydzień był takim ciągłym odkrywaniem diamentów radości i nadziei. Dziś dostajemy kolejny.
Prorok Izajasz zapowiada bogactwo i obfitość plonów, moc światła i pocieszenie. Wystarczy zawołać, a On odpowie - rychło okaże łaskę. Ale czekanie na Pana to co więcej niż otrzymywanie wymiernych darów. Największym darem jest to, że nasze oczy będą patrzeć na Mistrza, a On nie odstąpi. To On poprowadzi drogą światła.
Ta obfitość i bogactwo przywołane zostają także w Ewangelii. Mistrz naucza, głosi Królestwo, leczy choroby i dolegliwości, współczuje tym, którzy są wyczerpani i opuszczeni. Jest także zdumiony, a może nawet zaniepokojony ogromem pola, które wymaga troski i uprawy. Jego odpowiedzią na tak wielkie potrzeby jest powołanie i rozesłanie. Aby dotrzeć do tych, którzy Go potrzebują i błagają o pomoc, Mistrz wzywa i posyła. Zawsze tak czynił i nadal czyni.
Pod koniec tego pierwszego tygodnia Adwentu powinniśmy może zapytać Mistrza: co powinniśmy zrobić, by zbawienie dotarło do wszystkich, z troską i ufnością, że On poprowadzi.
Co widzę w obliczu Mistrza, które odsłania się w pierwszych dniach Adwentu?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz