Otóż w dzień waszego postu wy znajdujecie sobie zajęcie i uciskacie wszystkich waszych robotników. Otóż pościcie wśród waśni i sporów, i wśród bicia niegodziwą pięścią. Nie pośćcie tak, jak dziś czynicie, żeby się rozlegał zgiełk wasz na wysokości (Iz 58,3b-4).
Dlaczego my i faryzeusze dużo pościmy, Twoi zaś uczniowie nie poszczą? (Mt 9,14b).
Post - kluczowe słowo dzisiejszej liturgii. Jeden z najważniejszych wymiarów Wielkiego Postu.
Post w dzisiejszym świecie zatracił nieco swój charakter, a świat proponuje różnego rodzaju diety, w które angażuje się wiele osób.
W aspekcie religijnym możemy rozumieć post nie tylko jako ograniczenie jedzenia, ale rezygnację ze wszystkiego, co mnie oddala od Boga, praktyk lub wad, które mnie zniewalają. Oderwanie się od okienka komórki czy sieci społecznościowych, różnego rodzaju gier może być pewnym rodzajem postu, ponieważ przynosi duchową korzyść - prowadzi do ciszy, a Wielki Post nas do niej zaprasza.
Ale Słowo zachęca nas do głębszego spojrzenia. Dlaczego pościć, jaki jest cel tej duchowej praktyki?
Post religijny, który rodzi się z pychy, z duchowej rozwiązłości, to znaczy z próżnej chwały, z czystego samodoskonalenia, z duchowego narcyzmu, jest postem, który prorok Izajasz krytykuje i przed którym ostrzega nas Słowo.
Żaden post religijny nie może być pozbawiony podstawowego elementu: musi przynosić pożytek innym, mieć pozytywne konsekwencje dla innych, zwłaszcza najbardziej potrzebujących. Nie może być postem, z którego owoców korzystam tylko ja.
Czemu służy mój post? Z czego nie potrafię, trudno mi zrezygnować?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz