Kiedy głoszę Ewangelię, nie jest to dla mnie podstawą do chluby, taka mnie przecież obarcza powinność – biada mi, jeślibym nie głosił Ewangelii (1Kor 9,16).
Gdy Go znaleźli, powiedzieli Mu: „Wszyscy Cię szukają”. Odezwał się do nich: „Chodźmy gdzie indziej, do sąsiednich miejscowości, abym i tam mógł nauczać. Po to bowiem przyszedłem” (Mk 1,37-38).
Na początku swojej misji Jezus potyka się ze spontanicznymi reakcjami tłumu, z zachwytem i podziwem tłumu. Ewangelie ukazują niektóre z takich obrazów, kiedy Jezus jest rozchwytywany przez tłum. Słowa Szymona, wszyscy Cię szukają, odzwierciedlają tę atmosferę początku. Szukają Go, ponieważ rozwiązuje ich problemy i trudności, ponieważ mówi inaczej, ciekawiej. I kiedy całe miasto zbiera się u drzwi łatwo jest dać się porwać entuzjazmowi tłumu, zatracić się w działaniu, uwierzyć w sukces i pochlebstwa, które płyną z tłumu…
Jezus jednak zachowuje wobec tego wszystkiego wewnętrzną wolność. Nie ucieka przed tłumem, ale też nie pozwala się zniewolić tłumowi. Rusza do innych miejsc, by realizować swoją misję.
Dla tej misji opuścił dom w Nazarecie, dla tej misji przyszedł na świat. Nawet dobro, które czyni, nie może przekreślić zasadniczej misji, która została Mu powierzona przez Ojca. Jezus przyszedł przede wszystkim głosić Królestwo i pokazać, że Bóg jest obecny pośród ludzi.
Głoszenie Ewangelii jest dziedzictwem, które Jezus pozostawił swoim naśladowcom. Żaden chrześcijanin nie jest jedynie biernym odbiorcą czyjegoś przepowiadania. Jeśli żyjemy wiarą, jeśli wiara jest motorem naszego życia, chcemy o tym mówić innym.
Czy jest w moim sercu ta wewnętrzna potrzeba, przynaglenie, by mówić o Jezusie, dzielić się doświadczeniem wiary?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz