Rozpoczyna się czas przygotowania na dar Ducha Świętego. Lubię w tych dniach kontemplować Jezusa, który modli się za swoich uczniów, który modli się za mnie. Modlitwa, która ma swoją moc, biorąc pod uwagę, kto ją wypowiada i do kogo jest ona kierowana. Jezus modli się za uczniów, którzy jeszcze trwają w oczekiwaniu na dar Ducha, uczniów, którzy dopiero staną się Kościołem, wspólnotą popychaną mocą tego Ducha do wielkich dzieł.
A czytając Ewangelię, odczytuję słowa Jezusa zostawicie Mnie samego... Trudne doświadczenie, kiedy w najbardziej wymagających momentach życia człowiek doświadcza osamotnienia. Ci, od których najbardziej oczekujesz i potrzebujesz bliskości i wsparcia, zawodzą, odwracają się: przyjaciele, bliscy, rodzina...
To było trudne doświadczenie dla Jezusa, to zawsze jest trudnym doświadczeniem dla każdego człowieka. I chociaż Jezus doświadcza osamotnienia, nie wycofuje swojego zaufania wobec uczniów. Modli się za nich, aby mimo wszystko zachowali pokój... Nawet, kiedy zawiedziemy po ludzku, nie odwraca się od nas, pragnie, by nasze serca wypełniała odwaga, pokój i wierność.
I uczy nas zaufania Ojcu. Ale Ja nie jestem sam, bo Ojciec jest ze Mną. Wobec doświadczenia porażki, niepowodzenia, ciemności i samotności, kiedy wiara jest wystawiana na próbę, wiara musi stać się zaufaniem. Często słyszymy o tym zaufaniu, czytając Biblię: Pan jest moją mocą, bo ci, co zaufali Panu, są jak góra Syjon, co niewzruszenie trwa... i wiele innych. Chcę dziś zawołać ze św. Pawłem: wiem, komu zaufałem!
Serce pragnie przylgnąć do Ojca i prosić o moc Ducha...
Jakie jest moje doświadczenie osamotnienia? Czy towarzyszy mi wówczas to przeświadczenie, że mogę się oprzeć na Bogu?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz