Wojna w rodzinie, w której nigdy nie ma zwycięzców. Absalom zginął, jest przegranym w walce, ale i Dawid nie jest zwycięzcą - strata jest zbyt bolesna.
Płacz Dawida rozdziera serce. To rana, która będzie krwawić. Chociaż wojsko odbierze mu prawo do żałoby, serce Dawida będzie płakało.
Kiedy słyszę ten płacz i wołanie Dawida, który wolałby sam umrzeć, by jego syn mógł żyć, przypominam sobie inny płacz, równie bolesny i spowodowany stratą. Płacz bezsilności Boga wobec zatwardziałości ludzkiego serca, które odrzuca łaskę. Płacz Jezusa na Jerozolimą, Korozain, Betsaidą, Kafarnaum. Płacz Jezusa nad nami, kiedy taplamy się w grzechu, zamiast otworzyć się na Jego przebaczenie.
Jezus jednak zrobił coś więcej niż Dawid. Płacz Jezusa nie jest tylko ludzką rozpaczą. Jezus oddaje swoje życie, składa ofiarę z siebie. Jego Krew ma moc, by skruszyć kamienne serce i poruszyć je ku nawróceniu.
1. Czy potrafię cierpieć w intencji nawrócenia drugiego człowieka?
Wielkie dzięki za pokazanie łez Dawida, miłości ojca, który wolałby oddać swoje życie za syna. Czytając czytanie bliżej mi było do radości sług i strażników Dawida ze śmierci Absaloma, z końca zagrożenia. Zupełnie okruchy zmieniły moje spojrzenie.
OdpowiedzUsuńDzisjaj poruszyła mnie postawa i odwaga bezimiennej kobiety. Nie mająca nic do stracenia, pewnie zalękniona bo jest nieczystą, przedziera się przez tłum. Dotyka plaszcza Jezusa jak ostatniej deski ratunku. Słyszę jak Jezus do niej mówi czule: córko. Kolejny fragment w Ewangelii, który ukazuje spotkanie Jezusa z kobietą. Jezus z którym spotkanie przywraca kobiecie godność, miejsce dziecka Bożego. Odchodzi uzdrowiona dzięki wierze, ale czuję jakie towarzyszy jej cudowne uczucie pokoju i wolności gdy zdobyła się na kolejną odwagę i wyznała Jezusowi całą prawdę.