Oni zaś, gdy Go ujrzeli kroczącego po jeziorze, myśleli, że to zjawa, i zaczęli krzyczeć. Widzieli Go bowiem wszyscy i zatrwożyli się. Lecz On zaraz przemówił do nich: «Odwagi, Ja jestem, nie bójcie się!» (Mk 6,49-50).
W różnych tekstach biblijnych, zarówno ze Starego jak i Nowego Testamentu, często można znaleźć sytuację, w których człowiek doświadcza lęku. Nie dzieje się tak dlatego, że bohaterowie biblijni są ludźmi bojaźliwymi; są normalnymi ludźmi, a lęk jest jednym z najbardziej uniwersalnych uczuć, które wypełniają cały repertuar naszych ludzkich uczuć.
Strach jest doświadczeniem nieprzyjemnym, staramy się od niego uwolnić, ale strach jest też uczuciem, które pozwala nam przetrwać. Dzięki lękowi rezygnujemy z pewnych doświadczeń, które mogą zagrażać naszemu życiu. Lęk jest uczuciem, nie jest ani dobry, ani zły; to, jak go oceniamy, zależy raczej od okoliczności, w których się pojawia i do których się odnosi.
Liturgia zaprasza nas dzisiaj do tego, by się bać, iść z zaufaniem do Boga. Ale nie możemy zmienić coś, co charakteryzuje się spontanicznością, co nie jest zależne od naszej woli. Nie możemy przestać odczuwać strachu, smutku czy radości tylko dlatego, że tego nie chcemy. To mimowolne emocje.
Tym, co możemy zrobić, to zachowywać się inaczej, niż nakazuje strach. Wiemy, że boimy się wielu rzeczy, ale kiedy od nich uciekamy, nasz strach narasta, paraliżuje nasze życie. Jeśli decydujemy się stawić mu czoła, chociaż kosztuje to wiele wysiłku i pracy, lęk stanie się wyzwaniem, z którym możemy się zmierzyć.
Wejście do łodzi Królestwa Bożego nie jest niebezpieczeństwem, ale nie jest też miejscem odpoczynku. Wejść na Chrystusową łódź, to zdecydować się podjąć wyzwania, jakie stawia przed nami życie. To one nadają sens naszemu życiu.
Kiedy najczęściej, w jakich sytuacjach, doświadczam lęku?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz