Sobota 3. Tygodnia Wielkiego Postu

    Chodźcie, powróćmy do Pana! On nas zranił i On też uleczy; On to nas pobił, On ranę przewiąże (Oz 6,1).

    Jezus opowiedział niektórym, co dufni byli w siebie, że są sprawiedliwi, a innymi gardzili, tę przypowieść... (Łk 18,9).

    Powody, które skłaniają lud Izraela do nawrócenia, to cierpienie, którego lud doświadczył, ale także pewność, że Bóg przebaczy i uzdrowi swój lud.

    Prorok ostrzega przed postawą pozornego nawrócenia. To prawda, Bóg kocha swój lud, ale nawrócenie nie może być podobna do chmur o świtaniu albo rosy, która prędko znika. Nawrócenie wymaga sięgnięcia do głębin ludzkiego serca, nie może zadowolić się powierzchownością i tym co zewnętrzne. 

    Jesteśmy przyzwyczajeni do pozerstwa, prowizorek, tego, co zewnętrzne i powierzchowne. Wielki Post to czas odnowy duchowej, wewnętrznej, a nie czas malowania fasad i dbania o pozory. 

    Jezus proponuje nam w Ewangelii kilka wskazań, które mogą nam pomóc w wielkopostnej podróży. Swoją przypowieść kieruje do tych, którzy:
* myśleli, że są dobrzy;
* byli pewni siebie;
* gardzili innymi. 

    Może trzeba spojrzeć w lustro tej Ewangelii i zobaczyć, czy nie mówi tego także do nas...

Czy czas Wielkiego Postu służy przemianie mojego serca?