IV Niedziela Wielkiego Postu

            A sąd polega na tym, że światło przyszło na świat, lecz ludzie bardziej umiłowali ciemność aniżeli światło: bo złe były ich uczynki. Każdy bowiem, kto się dopuszcza nieprawości, nienawidzi światła i nie zbliża się do światła, aby nie potępiono jego uczynków.

           Grzech, doświadczenie własnej słabości rani w jakiś sposób naszą osobistą dumę. I trzeba się przełamać, pokonać wstyd, wewnętrzny opór, by powiedzieć przed sobą – to ja zgrzeszyłem, to moja wina. Jeżeli to czynimy, to dlatego, że jest w nas pragnienie światła, pragnienie prawdy. Sumienie nie daje nam spokoju. Tylko bowiem wówczas możemy żyć i rozwijać się, kiedy dociera do nas światło. Żyjąc w półmroku czy ciemności grzechu, łatwo o depresję.

         Relatywizm moralny zbiera już dziś swoje owoce. Chyba nigdy jeszcze zło nie było tak bardzo propagowane, reklamowane, jak dziś. Nie tylko jest usprawiedliwiane, ale jest nawet w dobrym tonie wychwalanie go, honorowanie. Zło już nie boi się światła. Wyjątkowe świństwa, łajdactwa, zbrodnie, które kiedyś mroziły krew w żyłach, nienawiść i przemoc zabiegają dziś o światła kamer, o uwagę publiczności. Zło już nie boi się światła. Bywa gloryfikowane i wychwalane.

        To dobro stało się dziś rzeczywistością wstydliwą. Jest podejrzane, ośmieszane, wyszydzane, cenzurowane. Dobro skazane jest na zapomnienie. 

1. Czy jest we mnie pragnienie dobra?

2. Czy wstydzę się jeszcze zła, które czynię, które jest moim udziałem?