Piątek w Oktawie Wielkanocy

    Jezus znowu ukazał się nad Jeziorem Tyberiadzkim. (...) Jednakże uczniowie Jego nie wiedzieli, że to był Jezus (J 21,1.4b)

      Jezioro. Tak dobrze im znane. I znowu puste sieci, jak na początku przygody

z Nim. Ktoś stoi na brzegu. Kiedyś potrafił przyjść do nich po falach i uciszyć wzburzone wody. 

    

     Wzburzone wody symbolizują ziemskie życie. Jezus Zmartwychwstały już do niego nie należy. Stoi na brzegu. Uczniowie wciąż zmagają się z ziemskimi falami życia. Czasem trudno dać im radę. Ciężka praca i puste sieci. Nic nie ułowili. A byli fachowcami. Znali się na tym, dobrze znali jezioro. A trud okazał się daremny. Nic nie ułowili. 

     

    A kiedy On stanął na brzegu, jeszcze raz zarzucili sieci. I stały się pełne. Wtedy Go poznali. 

    

      Apostołowie, którzy zostają na świecie, by głosić Dobrą Nowinę, niczego by nie uczynili, gdyby nie On. Owocność Królestwa jest Jego dziełem. Człowiek sam z siebie nie może się zbawić. Zostaje z pustymi sieciami mimo podjętego trudu. Sieci ziemskie, które trzyma w dłoniach, nie sięgają świata po drugiej stronie. Tylko On, stojący na brzegu, może napełnić je rybami. 

 Tylko On może nadać sens naszym dniom, naszym wysiłkom i niepowodzeniom. Tylko On.

1. Czy dostrzegam obecność Jezusa w moim życiu?

2. Czy widzę Go obecnego w moich niepowodzeniach?