Piątek 11. Tygodnia Zwykłego, wsp. św. Alojzego Gonzagi

    Gromadźcie sobie skarby w niebie, gdzie ani mól, ani rdza nie niszczą i gdzie złodzieje nie włamują się, i nie kradną. Bo gdzie jest twój skarb, tam będzie i serce twoje (Mt 6,20-21).

    Wszyscy rodzimy się pełni skarbów, nawet ci, którzy żyją w absolutnym ubóstwie, ponieważ większość bogactw, które posiadamy, nie pochodzi z zewnątrz, ale rodzimy się z nimi i to od nas zależy, czy będziemy w stanie zwiększyć ich wartość. 

    W miarę dorastania pojawia się ubóstwo, a dzieje się tak, bo zaczynamy przywiązywać większą wagę do tego, co jest na zewnątrz, do bogactwa innych, do tego, co z czasem zostaje utracone lub zmarnowane, a my nie jesteśmy w stanie sprawić, by to, co mamy, rozkwitło.

    Odkrycie skarbu, który nosimy w sobie, nie jest łatwym zadaniem, wydaje nam się, że to, co mamy, jest zawsze gorsze od tego, co widzimy na zewnątrz, że jesteśmy bezwartościowi, że nie mamy wszystkiego, czego potrzebujemy, że inni mają więcej możliwości niż my lub więcej zdolności, umiejętności... cokolwiek, ale mają więcej.

   Możemy zarabiać pieniądze, zdobywać majątek, mieć wielkie bogactwo, ale kiedy nadejdzie czas, odejdziemy tak, jak przyszliśmy na świat, nadzy i bez niczego. 

    Możemy spędzać wiele czasu na gromadzeniu rzeczy materialnych, które dają nam pewne szczęście, bezpieczeństwo i satysfakcję, ale to oznacza również konieczność znalezienia kogoś, kto będzie je dla nas chronił i dbał. Poza tym będziesz musiał upewnić się, czy ten, kto zajmie się twoimi rzeczami, nie wykorzysta cię... spędzasz więc więcej czasu na oszczędzaniu niż na cieszeniu się swoimi skarbami, więc jaki jest sens posiadania tak wielu rzeczy, jeśli w końcu nie możesz się nimi naprawdę cieszyć?    

    Z drugiej strony, często jest tak, że ci, którzy mają niewiele, cieszą się wszystkim, co mają, a także mają czas, aby cieszyć się sobą, szukać w sobie tych skarbów, które pomagają im żyć w pokoju, szukać szczęścia w relacji z innymi, poświęcać czas i dzielić się darami, które sprawiają, że rozwijają się jako osoby.

    Ty i ja, każdy człowiek, jesteśmy wielkimi skarbami, wewnątrz nas samych posiadamy ogromne bogactwa; wielkim darem, który otrzymaliśmy, jest życie, w którym musimy sprawić, by skarb, którym jesteśmy, wzrastał i powiększał dobro, nie tyle to materialne, ale to, które naprawdę napełnia nas szczęściem.

Czy odkryłeś już, co jest twoim skarbem? Czy jesteś w stanie pozbyć się wszystkiego, co nie pozwala ci zajrzeć do środka? Czy ukrywasz swój skarb, czy też go ujawniasz?