Uroczystość św. Wojciecha

    Jeżeli ziarno pszenicy wpadłszy w ziemię nie obumrze, zostanie tylko samo, ale jeżeli obumrze, przynosi plon obfity. Ten, kto kocha swoje życie, traci je, a kto nienawidzi swego życia na tym świecie, zachowa je na życie wieczne (J 12,24a-25).

    Z jednej strony w małym ziarnie drzemie wielka siła życia. Z drugiej strony musi pojawić się zgoda na śmierć, by to życie objawiło się w pełni. 

    W każdym z nas Bóg złożył wielki potencjał życia. Człowiek nie rodzi się dla śmierci, lecz dla życia. Ale pełne życie jest możliwe dopiero za bramą śmierci. To trudna dla nas perspektywa - stracić, aby zyskać znacznie więcej. Potrzeba zaufać, by objawił się triumf życia...

    Narodziny nowego życia wymagają czasu. Śmierć jest chwilą, ale obumieranie rozciągnięte jest w czasie. Droga obumierania, tracenia siebie, tracenia w mądry sposób, tracenia przez dawanie - każdy z nas musi przejść tę drogę. 

    Męczennicy znali tę prawdę i potrafili nią żyć. Święty Wojciech jest też przykładem umierania, z którego rodzi się życie...