Nie każdy, który Mi mówi: "Panie, Panie!", wejdzie do królestwa niebieskiego, lecz ten, kto spełnia wolę mojego Ojca, który jest w niebie (Mt 7,21).
Jesteśmy zaproszeni przez Liturgię Słowa do nadziei, do ufności wobec Boga i zaufania Bogu, w czasach, w których przychodzi nam żyć i w których nie zawsze łatwo o nadzieję i ufność.
Obietnica Boga wyrażona w Jezusie obejmuje wszystkich, Bóg oferuje nam swoją stałą obecność, kiedy chcemy zaprosić Go do naszego serca. Jego bycie z nami zawsze, w każdej sytuacji, nie rozwiązuje naszych problemów ekonomicznych, politycznych, pracowniczych czy rodzinnych, które nas dotykają i z którymi przychodzi nam się mierzyć. Ale Jego obecność, Jego przyjaźń, pocieszenie, które daje, Jego przykład życia, Jego wskazania pozwalają nam żyć na Boży sposób - mamy inną perspektywę widzenia tak wielu spraw.
On nigdy nie zostawi nas samych. Na zawsze złożyć nadzieję w Panu. Obszar zaufania to nie deklaracje. Obszar zaufania musi przejść od słów do czynów. Nie wystarczy powiedzieć, że ufamy Panu i iść inną drogą, niż ta, którą On wskazuje.
Zaufać Jezusowi to pewność, że droga, którą On wskazuje, prowadzi do radości, nadziei, szczęścia, które obiecuje. To pewność, że dom życia, który budujemy, nie upadnie w obliczu silnych wiatrów, które wciąż próbują nas złamać.
1. Gdzie lokuję swoje zaufanie?
Bardzo dziękuję za pokrzepiajace słowa, wlały mi w serce nadzieję potrzebna od zaraz. Słowa, które dały mi siłę w tym, że "silne wiatry" w życiu są, chociaż czasami wydaje mi się, że jak próbuje żyć w przyjaźni z Panem Bogiem to życie powinno być idyllą; i pewnie w duchowym wymiarze tak jest, choć po ludzku patrząc to problemy tu i tam.
OdpowiedzUsuń