zachód słońca

zachód słońca

środa, 10 marca 2021

Środa III Tygodnia Wielkiego Postu

    Czuwaj nad sobą, strzeż pilnie swojej duszy, abyś nie zapomniał o wszystkich tych rzeczach, które widziały twoje oczy, i aby one nie odeszły z twojego serca w żadnym dniu twojego życia (Pwt 4,9).

    Nie myślcie, że przyszedłem znieść Prawo lub Proroków. Nie znieść przyszedłem, ale dopełnić (Mt 5,17).


    Czuwać - zachować ową uważność i pamięć serca i duszy. Pamięć pozwala bowiem widzieć w swoim życiu Boże działanie, wielość darów, którymi Pan Bóg obdarzał. Uwaga, pozwala widzieć dar, który otrzymuję dzisiaj, każdego nowego dnia. 

    Izrael doświadczył wyzwolenia, długiej wędrówki przez pustynię, w czasie której zapominał o Bogu, szemrał przeciwko Bogu, tracił cierpliwość doświadczając trudów i niewygody wędrówki. Wtedy się buntował i odchodził od wierności i wdzięczności. 

    Pamięć i uwaga pozwala zachować postawę wdzięczności i wierność także pośród trudności i zmagań. Rodzi nadzieję i zaufanie. 

    Dopełnieniem Prawa i Proroków jest miłość. Zaproszenie do uwagi, pilnowania własnej duszy i przechowywanie w sercu, pozwala odkrywać to, co nadaje sens przepisom Bożego Prawa, pozwala widzieć nie tylko literę, ale również ducha. 

    Tylko poprzez miłość można odkryć wielkość Bożego Prawa. To poprzez wskazania, nakazy i zakazy przebija się przebija się wielka życiowa mądrość, która prowadzi człowieka do pełni życia - życia szczęśliwego. Do pełni na miarę Chrystusa. 

    Dopóki widzimy w prawie tylko przepisy, które ograniczają, nie zobaczymy miłości. Ona staje się widoczna , kiedy potrafimy zobaczyć, że każdy z przepisów pozwala nam zachować wolność serca i wzrastać. 

1. Z jakim nastawieniem podchodzę do Bożych wymagań?

3 komentarze:

  1. Dobrze, że są! Gdyby nie one zatraciłabym się zupełnie w swoim egoizmie, przepadłabym marnie.
    Dziękuję.

    OdpowiedzUsuń
  2. Utkwiło mi to, że Jezus przyszedł wypełnić prawo, co do JOTY. Zrodziło się we mnie prgnienie bym i ja umiała i mogła wypełnić wszystkie moje zadania co do JOTY. Często się łapię na tym, że coś bagatelizuję: e, to drobiazg, to nie istotne (to tylko ploteczka, przecież to nie kłamstwo). W ostatnim zdaniu dzisiejszej Ewangelii widzę wielkie zadanie i odpowiedzialność jaką Pan złożył na tych, którzy "uczą" wypełniać przykazania. Tak myślę, czy to dotyczy tylko kapłanów? A ja? czy w życiu rodzinnym, zawodowym - uczę? Jaka jest moja postawa w "uczeniu" w obecnej zawierusze społecznej dotyczącej "NIE zabijaj" - często siedzę cicho, w końcu nikt mnie nie pyta o zdanie. Tak jak Izrael szybko zapominam o wdzięczności za dary, które otrzymuję każdego dnia; "wierność także pośród trudności i zmagań"mówi Księga PP. To co mnie poruszyło, zadziwiło ... to słowa z dzisijszej aklamacji: Słowa Twoje, Panie , są duchem i życiem".I tak czuję, odkrywam z wiekiem coraz mocniej, że Pismo Święte, to nie jest czytanie kolejnej książki przygodowej, czy dramatu, a może historii kryminalnej a w niektórych miejscach miłosnej. Słowa w tej Księdze coś takiego wprowadzają do mojego "krwioobiegu", co zmienia moje widzenie, myślenie, czucie...

    OdpowiedzUsuń