Sobota 5. Tygodnia Zwykłego, wsp. św. Scholastyki

    Żal Mi tego tłumu, bo już trzy dni trwają przy Mnie, a nie mają co jeść. A jeśli ich puszczę zgłodniałych do domu, zasłabną w drodze; bo niektórzy z nich przyszli z daleka (Mk 8,2-3).

    Współczucie prowadzi do czynów. Nakarmić tych, którzy są głodni. Ale najpierw poszukać właściwego pokarmu. Nie powinniśmy karmić się byle czym. 

    Wiara jest podróżą, musi wzrastać i się rozwijać. Ale istnieją formy wiary, które utknęły, zatrzymały się w miejscu, nie rozwinęły się i nie ukształtowały w dojrzały sposób. Są wierzący, którzy utknęli w pewnych praktykach i sposobach funkcjonowania i są zadowoleni z tego, co odziedziczyli lub z tego, co kiedyś sami znaleźli.

    Wiara nie może się też ograniczać do konkretnych momentów w życiu, do pewnych zasad postępowania. 

    Musi mieć osobisty wymiar. Jezus oferuje Chleb Życia, ale z naszej strony musi być świadomość głodu i przekonanie, że musimy się odżywiać, aby wzrastać. 

Czy troszczę się o rozwijanie własnej wiary?