Na ten widok zdziwili się bardzo, a Jego Matka rzekła do Niego: Synu, czemuś nam to uczynił? Oto ojciec Twój i ja z bólem serca szukaliśmy Ciebie. Lecz On im odpowiedział: Czemuście Mnie szukali? Czy nie wiedzieliście, że powinienem być w tym, co należy do mego Ojca? Oni jednak nie zrozumieli tego, co im powiedział. Potem poszedł z nimi i wrócił do Nazaretu; i był im poddany. A Matka Jego chowała wiernie wszystkie te wspomnienia w swym sercu (Łk 2, 48-51).
Człowiek chciałby wszystko rozumieć, wiedzieć, znać odpowiedź na każde pytanie i każdą rozterkę. Ale zderza się często z rzeczywistością, której nie rozumie, nie potrafi
W odniesieniu do Pana Boga jest podobnie. Ciągle czym zadziwia. Nie sposób Go zrozumieć. Czasem wystarczy poszukać w jakiejś mądrej książce, by znaleźć odpowiedź teologów.
W relacji do Boga, który jest żywy i wciąż zadziwia, trzeba być jednak przygotowanym na to, że nie na każde pytanie otrzymamy odpowiedź. Nie wszystko potrafimy zrozumieć. Bóg jest większy od naszego umysłu.
Wówczas właściwym miejscem do przechowywania niezrozumiałego, przechowywania tajemnicy staje się ludzkie serce. Ona zachowywała wiernie wszystko w swoim sercu, Niepokalanym sercu.
Przechowywać w sercu to zawierzyć mimo braku zrozumienia. Otworzyć się na tajemnicę i pozwolić się prowadzić Temu, który odkrywa prawdę o sobie kiedy chce i ile chce.
1. Jakie emocje mi towarzyszą, gdy czegoś nie rozumiem?
2. Czy potrafię zawierzyć Panu Bogu mimo tego, że nie wszystko rozumiem?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz