Środa 4. Tygodnia Wielkiego Postu

    Żydzi prześladowali Jezusa, że to uczynił w szabat. Lecz Jezus im odpowiedział: «Ojciec mój działa aż do tej chwili i Ja działam». Dlatego więc usiłowali Żydzi tym bardziej Go zabić, bo nie tylko nie zachowywał szabatu, ale nadto Boga nazywał swoim Ojcem, czyniąc się równym Bogu (J 5,16-18).

    Święty Łukasz Ewangelista opowiada, że kiedy Jezus został przedstawiony w świątyni, starzec Symeon wypowiedział proroctwo: Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu, i na znak, któremu sprzeciwiać się będą. 

    Jezus był i wciąż jest znakiem sprzeciwu. Widać to wyraźnie w dzisiejszej Ewangelii, da się to także zaobserwować często we współczesnym życiu. Wobec Niego nie da się pozostać obojętnym. Jego przesłanie, Jego Słowo dziś jak i wczoraj  rodzą te same reakcje: od podziwu po odrzucenie. 

    Kościół jest kustoszem tego Słowa, chce Je głosić i ukazywać jako Dobrą Nowinę. Chce prowadzić do spotkania z Jezusem i spotkania z Ojcem. 

    Kościół musi być wierny temu, co otrzymał jako dar od Jezusa i musi starać się przełożyć  Ewangelię, by stała się zrozumiała dla współczesnego człowieka. Wciąż musi wracać do Jezusa i funkcjonować w świecie, który go otacza. 

    Problem pojawia się wówczas, kiedy Kościół próbując dostosowywać Słowo do świata, zaczyna zdradzać Ewangelię, zdradzać Słowo i zamazywać oblicze Jezusa. Zadaniem Kościoła nie jest poszukiwanie tego, co podoba się światu, nie jest poszukiwanie własnej woli, lecz woli Tego, który posyła go do świata z orędziem nadziei. 

1. Jak radzę sobie z napięciem między wiernością Ewangelii a oczekiwaniami świata?